Dit is de Dag is altijd met beeld (tenzij er een storing is) en soms zie je erna nog net even Jurgen van den Berg wanneer die zich installeert voor Lunch!
Ergens tijdens het nieuwsblok gaat de webcam uit.
Vandaag blijft de presentator zichtbaar met een charmant oranje truitje aan.
De regisseur wisselt Jurgen af met een lege stoel.
En dan ook nog met een schuifpaneel.
Om 12.24 uur is het opeens uit met de pret. Jammer.
‘Bossche bollen’ van Joris van de Kerkhof is het nieuwste deel in de serie van uitgeverij Conserve van NOS-sers over hun stad. Eenentwintig verhalen, een gedicht en vijf wandelingen. Interviews met bekende en onbekende Bosschenaren. Om te eindigen met uitzicht op de rest van de provincie vanaf het meer dan honderd meter hoge Provinciehuis. Den Bosch als het centrum der dingen.
Eenentwintig verhalen (en een gedicht): onvermijdelijk raken sommige onderwerpen me meer dan andere. Zo heb ik een zwak voor een beetje rare mensen. Die tegen de klippen op geloven in hun uitvindingen, idealen, hobby’s. Of het bolwoningen zijn of de botten van Neanderthalers of het uitzetten van wandelroutes (en dan denken dat de concurrerende wandelclub stiekem hun pijltjes zoek maakt).
Geweldig ook dat Genootschap dat strijd voert tegen mensen als ik die het over ‘Den Bosch’ hebben terwijl het toch echt *’s-Hertogenbosch* is wat je, zeggen ze, bijna even snel kunt tikken.
Waarschuwen voor de hel
Wat erg goed werkt: de 11-jarige Dani die vertelt over Jeroen Bosch. Ik kende hem al van het Radio 1 Journaal. Daar werd hij geïntroduceerd als autist. Gehecht aan rituelen en door zijn autisme niet in staat te liegen. Hier verhaalt hij simpel en helderder dan een echte kenner zou kunnen doen over de schilderijen. “Ik vind het ook raar dat er zoveel mensen zo veel onderzoek doen naar de schilderijen. Het is toch wat het is. Je kunt niet meer aan Jeroen Bosch vragen wat hij ermee bedoelde. Dus waarom zou je dan allemaal zo ingewikkeld doen.”
En: “Wat ik wel weet is dat Jeroen Bosch iedereen wil waarschuwen voor de hel. Daar moet je niet in terechtkomen. (..) Ik heb zelf geen last van zonden. Ik zondig niet.”
Engel
Vier hoofdstukken met een verwant onderwerp sprongen er voor mij uit.
Het eerste was het bezoek aan de Begraafplaats Orthen waar Joris van de Kerkhof met de stadsgids Margot Scheepens rondloopt. Zij vertelt: “Ik hoorde bij een graf mensen zeggen dat het ging om het kind van een ambulancebroeder. Hij was al op weg gestuurd naar het ongeluk. Pas op het laatste moment kon hij teruggehaald worden, toen ze in de gaten kregen dat het om zijn eigen kind ging.”
Op die begraafplaats staat ook het gedenkteken voor Engel van ‘t Meer, het meisje dat in januari 2007 dood gevonden werd aan het Engelermeer. Haar moeder is nooit achterhaald.
In een ander hoofdstuk ontmoeten we kunstenaar Nadia Gonegai. Ze las over Engel en zorgde dat ze een gedenkteken kreeg. Een bronzen schaal gedragen door voetjes: “De schaal moet zich vullen met tranen uit de hemel.” In april 2008 is de schaal van de begraafplaats ontvreemd. Gonegai: “Ik hoop eigenlijk dat het monument meegenomen is door de familie van Engel. Dan hebben zij ook nog een tastbare herinnering aan hun dochter.”
Zoete Moeder
Nog een mooi hoofdstuk: Maria van ‘s-Hertogenbosch, de Zoete Moeder, die er altijd is geweest, die meer dan 500 mirakelen heeft verricht. Joris van de Kerkhof: “Je kunt alles aan haar vragen, alles tegen haar zeggen. Als je in haar gelooft, dan is ze op haar best en praat ze tegen je terug. Niemand anders hoort wat ze zegt, alleen jij.”
Logisch dat de schrijver die niet nalaat een kaarsje bij Maria te branden en zichzelf typeert als cultuur-katholiek ook op bezoek gaat bij bisschop Bluyssen. “Bijna automatisch begin ik over mijn eigen ‘kaarsjesopsteek-katholicisme’, over mijn ongelovige gelovigheid. Tot ik besef dat ik hier ben voor het verhaal van de bisschop, niet om mijn eigen katholieke heden en verleden met hem te bespreken.”
Dus gaat het over de jeugd van Bluyssen, over zijn roeping, over wat hij mooi vindt aan zijn werk en over zijn gezondheid. Waarover hij niet wil klagen, maar het valt hem zo te lezen zwaar dat hij zo slecht ter been is geworden dat hij niet meer buiten kan wandelen en daar met mensen praten.
Hoe het met de kerk gaat komt ter sprake. Over Johannes Paulus II die volgens de bisschop onbegrepen is. “De huidige paus is veel conservatiever.” En omdat Joris van de Kerkhof er opnieuw zelf over begint: hoe kunnen de kaarsjes-opsteek-katholieken als hij (en ik) ooit terugkeren in de schoot van de moederkerk. Bluyssen vindt dat we meer ons best moeten doen “om de betekenis van het geloof te achterhalen. Dan komt u er ook achter wat het vertrouwen in het leven is.”
Wandelingen
Toen ik over dit boek hoorde dat er wandelingen in stonden, dacht ik: die ga ik maken. Sterker: ik maak zo’n wandeling en stop dan telkens onderweg om het bijpassende hoofdstuk te lezen.
Het is er niet van gekomen. Wat jammer is omdat ik die wandelingen nu niet heb kunnen beoordelen, maar misschien zal een andere recensent dat nog doen.
Waarover ik nog wel iets kan zeggen zijn de foto’s van Cécile Hibbeln. Die zijn geweldig. De geïnterviewden kijken vol zelfvertrouwen en ontspannen in de lens en lijken op hun verhaal. De foto’s van de gebouwen en de landschappen zijn strak en sterk. Ook zijn ze mooi afgedrukt wat niet meevalt bij zwart-wit op boekenpapier.
Joris van de Kerkhof – Bossche bollen, Verhalen uit ‘s-Hertogenbosch, Met foto’s van Cécile Hibbeln en illustraties van John Rabou.
Uitgeverij Conserve, ISBN 978 90 5429 293 7
208 blz. € 17,00.
foto’s: Cécile Hibbeln
In Vroege Vogels biologische boerin Monique van der Laan.
Ze vertelt dat op haar bedrijf (in Kamerik) kalfjes niet direct bij de moeder worden weggehaald -zoals bij gewone boeren- maar dat ze ‘langer’ bij de moeder mogen blijven.
Nu is ‘langer’ al snel lánger als je weet dat normaal is: uit de koe trekken en meteen afpakken. Maar laten we aannemen dat het zó lang is dat moeder en kind de kans krijgen elkaar steeds minder nodig te hebben. En dat nemen we aan omdat het een mooie gedachte is en daarvan kan een vrouw er niet genoeg hebben.
Koeien zijn bij haar gelukkig, zegt Monique van der Laan. Met als gevolg dat hun vlees tzt ook lekkerder smaakt. Proef maar. Ze biedt presentator Menno Bentveld stukjes worst aan. Met en zonder knoflook. Héérlijk, zegt die. En je hoort ‘m smullen.
Dit is “koe Connie” vertelt de boerin. Nou ja, het wás “koe Connie”. Die lang en gelukkig heeft geleefd en nu op haar 17e is verwerkt tot ontzettend lekkere worst.
Dank je wel, koe Connie.
Je staat symbool voor het biologisch boeren want zo moet het zolang er nog mensen vlees eten natuurlijk gaan. Gekend worden als kalfje, gekoesterd worden als koe en dan als individu vermalen tot worst.
En wie liever niet had geweten dat het Connie was wier worst (ev. met knoflook) werd gegeten, is een ietsje hypocriet bezig.
(ik spreek hier tot mezelf)
Ik zit klaar voor Vroege Vogels en ik krijg het WK Journaal.
Dat knabbelt een half uur af van mijn favoriete zondagprogramma.
Hè nee, denk ik.
En hoor van Jeroen de Jager dat Engeland gisteren gelijk heeft gespeeld tegen Amerika en dan van correspondent Arjen van der Horst dat ze-in-Engeland verdrietig zijn maar tegelijk vol goede moed.
Andere correspondent (Tim de Wit in Zuid-Afrika) bericht over de makarapa – een soort helm, tevens hebbeding voor toeristen.
Bas Ticheler mag vertellen dat het Nederlands elftal heeft getraind en dat daarover verder niets bekend is.
En hoe zit het toch wel met de Denen?
Elke zondag krijgen we dit WK journaal.
Althans, vertelt Jeroen de Jager, “tot Nederland eruit ligt”.
Wat te denken geeft over hoe oprecht de belangstelling voor het sportieve spel voetbal is.
We hebben het wel érg vaak over geld, begint Mieke van der Weij de TROS Nieuwsshow.
Het klinkt als ‘frisse tegenzin’.
Volgt als eerste onderwerp een zeer serieuze meneer (hoogleraar Steven Schuit): door de olieramp in de Golf lijdt BP groot verlies, veel pensioenfondsen beleggen in BP dus ónze pensioenen lopen nu gevaar. “En iedereen heeft het wel over die zielige pelikanen…” zegt Schuit.
Waarop Mieke van der Weij mijn hart steelt met haar: “Ja maar, dat is toch óók erg.”
Nog meer geld.
Jan Wilts van Zinn. Verzorgingstehuizen die bewoners letterlijk de rekening presenteren wanneer ze een ommetje willen maken of extra onder de douche willen. Schandelijk, denkt een niet-nadenkend maar wel erg invoelend mens.
Wilts legt uit: zijn instelling krijgt door een nieuwe regeling jaarlijks € 800.000 minder. Dat is veel. Hoewel ik wel had willen weten wat hij dan nog overhoudt, maar dat wordt niet gevraagd. Het is in elk geval minder en ik ben bereid aan te nemen dat dit niet valt op te vangen door het werk wat anders in te delen.
Mieke van der Weij wil weten wat het nou precies aan de bewoner kost. Dat blijkt 15 Euro per half uur te zijn. Tenzij een vrijwilliger inspringt. Wilts: “Die hebben een belangrijke rol in het hele welzijnsverhaal.” Anders moeten de kinderen van (bv) de dementerende ouder bijpassen. Of zelf wat vaker langskomen maar dat zit er tegenwoordig met druk-druk-druk niet erg in.
Dat laatste zou moeten veranderen, vindt Wilts.
Cultuurverandering. Mentaliteitsverandering.
En: eerder in je leven bedenken dat je, ook al heb je er geen trek in, toch kinderen moet krijgen. Omdat er anders *later* in je leven niemand is die af en toe zónder betaling met je door het park schuifelt.
Nee, dat zei Wilts niet. Maar mij lijkt dat óók een voorwaarde.
