“Uiteindelijk” heeft ze zelf de knoop doorgehakt, vertelt Marjon de Hond aan Elsbeth Gruteke.
De knoop om weg te gaan bij de NOS als weervrouw.
Wanneer ze het laatst gehuild heeft? Gisteren. Mag Elsbeth vragen waarom? Marjon: “Je hebt wel eens van die momenten dat je een baaldag hebt.”
Volgt een verhaal over eenzaamheid en stress en hooggevoelig zijn en favoriet weer met de *rolwolk*. BN-er zijn stoort haar niet. Vaak wordt ze niet eens herkend, de televisie maakt je 5-10 kilo zwaarder zodat áls iemand haar al eens herkent ze vaak hoort: “Je bent helemaal niet zo dik als ik dacht.”
Wel kreeg ze van kijkers vaak opmerkingen over haar uiterlijk (“mensen hebben altijd wat te zeuren vooral over vrouwen”) zoals toen ze zwanger was: “U staat met uw buik voor de Balkan.”
En nu? “Alles ligt nog open.”
Had ze niet iets anders kunnen doen bij de NOS als ze zich als eenzame weervrouw op de verder zo drukke nieuwsvloer niet prettig voelde? Het is een vraag van medegast, Menzo Willems van de Telegraaf. “Ik ben geen journalist” antwoordt Marjon de Hond. Maar, vertelt ze enkele minuten later aan Elsbeth Gruteke: ze wil “iets anders op de televisie”. Ze kán het nl best. Klokhuis heeft ze wel eens aan meegedaan. En Willem Wever.
Elsbeth: “Televisie is wel met stress verbonden.”
Marjon de Hond wuift het weg. “Een programma maken met een klein team”- dat lijkt haar “leuk”. Hoe het bevalt om niet meer te werken? “Wel goed”- maar ze wil wel weer “wat doen”.
Ze laat een kans liggen, denk ik. Een geweldige, door DIDD aangeboden kans. Had een mooi plan uitgewerkt. Of had vijf ambitieuze plannen kort aangestipt. Had de powers that be bij de lurven gegrepen met je bruisende creativiteit.
“Kom terug, Marjon, breng ons weer zon” dicht Dichter bij de Dag Alexis de Roode.
Dat klinkt lief.
