Aandacht voor de SGP die héél bijzonder is.
Want de partij doet voor het eerst mee in Amsterdam en de lijsttrekker is een vrouw van 24. Joris van de Kerkhof is op campagne-sjouw met deze Paula Schot.
In een zaaltje in een ROC in Amsterdam met tien leerlingen en twee politici (en de verslaggever).
“Brand los” zegt de lijsttrekster uitnodigend.
Een meisje (22) doet de opleiding schoonheidsspecialiste, woont met ‘mijn man, mijn dochter en ik’ bij haar moeder thuis. Ze zijn heel “stabiel” en verdienen geld maar waarom krijgen niet *zij* een woning maar wel die aso’s met de gaten in de handjes waar omheen de hulpverleners zich verdringen? (ze formuleert het iets anders)
Volgt een vaagtaal antwoord over technologische ontwikkelingen(?) en “gezinnen die horen bij de stad Amsterdam”.
Joris van de Kerkhof vraagt aan een jongeman wat die ervan vindt dat de SGP daar zit. De jongeman heeft niet erg meegekregen waar de SGP voor staat maar Paula Schot vindt dat niet erg “want het belangrijkste dat je kunt doen als politicus is luisteren”.
Ha! Een meisje dat de SGP wel kent althans “een beetje” en misschien gaat ze erop stemmen en misschien ook niet.
JvdK: “Ben je gelovig?” Een gedecideerd: “Nee!”
Dan de olifant in de kamer: U werd lijsttrekker maar de partij was er niet blij mee.
Ze wist dat het gevoelig lag. Ze heeft goede contacten ook met het hoofdbestuur (ze praat als een rasechte politica valt me steeds meer op, zowel in het contact met de lastige vragen stellende kiezers als nu over de bezopen opvattingen van de SGP dat vrouwen liefst niet eens mogen stemmen maar zéker geen leiding mogen geven).
Dan nog wat duiding door Wilma Borgman die Lara Rense doet concluderen dat het een ‘dubbel’ gevoel geeft.
Waarmee niets teveel is gezegd.
Want, sluit Wilma Borgman af, de SGP vindt dat vrouwen *niet* actief* mogen zijn maar wel in (bv) een mars tegen abortus.
Tja. Of zo.
