Hoogleraar ecologische determinanten van gedrag Liesbeth Sterck komt in de Tros Nieuwsshow vertellen over de lange roep van de orang-oetans en neemt vaardig direct het gesprek over.
Eerst even vertellen over deze mensapen, kondigt ze aan (en doet ze).
Waarna we les krijgen over kleine vrouwtjes (35 kilo) en grote mannetjes (80 kilo) en mannetjes met en zonder wangplaten en keelzak.
Het zijn de mannetjes mét wangplaten en keelzak die de roep produceren.
We luisteren.
Woeh en oe en dat 23 seconden.
Het klinkt indrukwekkend en daarom verbaast het niet dat Bas van Werven het wil nadoen.
Uiteraard lijkt het naar niks.
Het fascinerende aan de roep van deze apen is dat eruit blijkt dat ze plannen.
Voor het slapen gaan roepen ze woeh en oe.
Waarmee ze aanduiden waar ze de vólgende dag heengaan.
“Plannen! Dat is een hogere vorm van intelligentie!” weet de presentator.
Klopt. En andere mensapen als chimpansees en bonobo’s doen het ook terwijl uit onderzoek blijkt dat makaken er “redelijk belabberd” (Sterck) in zijn.
Terwijl bijvoorbeeld vlaamse gaaien eten verstoppen om de volgende dag “een gevarieerd ontbijt” te maken.
Mieke van der Weij veert op.
Mensapen, dat snapt ze nog. “Maar een gaai…”
Liesbeth Sterck noemt het “juist zo leuk” dat andere soorten het ook doen.
Al was het maar omdat we anders zouden denken dat de mens uniek is als eindpunt in de evolutie.
Ze wil vast gauw terug naar Sumatra, schat Mieke van der Weij in.
Sterck: “Zolang het kan, hè. Want het gaat niet goed met ze.”
MvdW: “Maar dat is weer een ander onderwerp.”
Wat strikt genomen wáár is.