De Koude Kalkoen

LFB

Onweer in haar hoofd

door 1 Reactie

De LFB, federatie voor en door verstandelijk beperkten, krijgt de komende jaren véél minder subsidie.
Joris van de Kerkhof portretteert vijf mensen over hoe ze proberen aan geld te komen.

Dat is het thema van de serie maar die boodschap komt niet bij me over.
Wat ik hoor is: wat een aardige, normale mensen zijn dit. Waarmee ik waarschijnlijk vooral mezelf neerzet als bekrompen wezen dat denkt dat wie geen hoog IQ heeft een zéér simpele ziel is.

Vandaag de laatste aflevering met Mireille de Beer.
Een aardige vrouw met zangerig zachte-G accent die als kind wou dat ze er meer uitzag als ‘een mongooltje’ omdat mensen nu teveel van haar verwachtten. Soms heeft ze “onweer” in haar hoofd, beschrijft ze. Een erg mooi beeld.

Mireille is getrouwd met een man die ook verstandelijk beperkt is. Ze hebben bewust geen kinderen. Omdat ze weten dat ze dat niet zouden aankunnen. Een wijsheid die je veel niet-verstandelijk-uitgedaagden die te stom zijn om een condoom te gebruiken of die denken dat een baby allleen knus tuttelen is zou toewensen.

Over het gesprek met Joris van de Kerkhof heeft ze “een goed gevoel”.
Ik als luisteraar ook. En als lezer (met opzet kijk ik pas naar Joris’ verslag ná het horen van de reportage) wordt dat gevoel alleen maar sterker.

Of ik een kopje thee met suiker wil, vraagt ze. Ik geef een flauw antwoord: “zo zie ik er wel uit”. Om dan te vervolgen: “graag, maar zonder suiker”. Mireille zegt dan na een korte stilte: “nee joh, je ziet er helemaal niet uit als een suikerklontje”. Dit gesprek kan niet meer stuk. We praten aan de keukentafel over alles.

Elk van deze mensen was een volle week volgen waard geweest.
Zoveel aardige openheid, zoveel spontaniteit, zoveel doorzettingsvermogen, zoveel zelfkennis.
Petje af voor de geïnterviewden en voor de verslaggever die dit soort gesprekken even open en spontaan in gaat.

“Merk je dat ik een verstandelijke beperking heb?”

door Reageer

De derde medewerker van LFB die Joris van de Kerkhof portretteert is Dé de Haas.
JvdK: “Groot, fors, stekelhaartjes, dikke bril, 49.”
De Haas is de pr-man van LFB en hij draait plaatjes voor radio Gerbera, een stichting waar zijn vrouw Jannie van ‘is’. Ook op Radio Lelystad.

Een ontwapenende man die het leuk lijkt “als journalist ergens heen te gaan” zoals Joris: “Dat zou ik ook wel willen eigenlijk. Best wel.”
JvdK: “Je krijgt een nieuwe baan.” Klopt maar die is voor 2 dagen.
“De andere 3 dagen zou ik kunnen opvullen bij de NOS.”

“Hoe had je dat voor je gezien?” vraagt Joris van de Kerkhof.
Dé de Haas weet het wel: “Ik loop eerst een tijdje met je mee en als ik zelfstandig kan werken ga ik naar een locatie toe om een verslag te maken.”

JvdK: “Ik zit even te denken hoe dat dan zou werken, want je hébt een verstandelijke beperking.”
DdH: “Een licht verstandelijke beperking.”
JvdK: “En wat is licht?”
DdH: “Mérk je dat ik een verstandelijke beperking heb?” Ja. “Hoe merk je dat dan?”
JvdK: “Je ziet het een beetje aan je gezicht en aan je ogen en je kunt heel goed praten maar je merkt aan je praten wel dat er iets is.”
Korte stilte. DdH: “Okee..”

Een mooi gesprek waarbij ik me altijd weer verbaas hoe eerlijk Joris van de Kerkhof zijn vragen stelt en vooral zijn antwoorden geeft.
Achter het mooie gesprek zit een nog mooier verhaal.
Dat kun je hier lezen.

Meedoen als mens, als burger

door Reageer

Een serie van Joris van de Kerkhof. Over de LFB, een vereniging voor en door verstandelijk beperkten.

Vandaag deel 1. Omdat ik even niet paraat heb dat ook het personeel van de vereniging verstandelijk beperkt is begrijp ik eerst niet waarom de verslaggever directeur Conny Kooiman beschrijft als “58, grijs, krulletjes, een beetje voorovergebogen als ze loopt”.
Zo wordt -ik noem maar iemand- Neelie Kroes toch niet getypeerd.

Het is een haastig portret. Niet per se haastig gemáákt, wel haastig gemonteerd. Stem over stem. Zoeken naar de auto, praten in de auto, afslag missen. Intussen een (soort van) interview.

Het mooie aan haar werk is, zegt Conny: “zorgen dat mensen met een verstandelijke beperking mee kunnen doen als mens, als burger”.
Heeft zij er zelf mee te maken gehad? Dan komt iets hartverscheurends. Dat ze in het gezin van 11 kinderen vanaf haar 12e in de huishouding bij haar ouders moest werken. Want: “Ze kan toch niks.”

We denderen door. Naar kantoor. Waar een coach is. En een directie-secretaresse Henriëtte die morgen wordt geportretteerd.
Te snel, te veel, te ‘vogelvlucht’.

Waarschijnlijk valt alles gaande de week op z’n plaats en zie ik dan ‘the big picture’.