De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

De kers op de taart

door Reageer

“I got a call from an old friend… a one… a two.. A one two three four…”
Lee Towers krijgt een Edison voor zijn hele oeuvre, iedereen is erbij en ook Joris van de Kerkhof.

Aboutaleb verhaalt hoe hij bij de eerste ontmoeting met de zanger geen hand kreeg maar een omhelzing.
Dat doen ze nog steeds: omhelzen.
De burgemeester houdt een praatje dat persoonlijk is bedoeld.
“Hij heeft een gouden microfoon en ik heb een zilveren ambtsketen.
Geen ketting, want dames hebben een ketting.”

Ze zijn allebei voor een dubbeltje geboren en hebben eerst een opleiding in de techniek gevolgd en (de verslaggever waarschuwt ons: nu komt een grapje) Aboutaleb zegt dat hij nog steeds altijd een schroevendraaier bij zich heeft.
Omdat dat “als Marokkaan” goed van pas kan komen.
Lee Towers zelf benadrukt ook zijn eenvoudige afkomst en hij is “ontroerd en blij” met hoe ver hij is gekomen.
En blij met de prijs natuurlijk.

Joris van de Kerkhof vat het concert samen met wat flarden muziek en het is niet sjiek om op zo’n moment alleen maar te denken ‘wat heeft die man toch een vreselijke stem’.

Gelukkig duurt het zingen niet lang en mag Towers uitleggen dat Feyenoord het hoogtepunt van zijn jaar was, “maar dit was de kers op de taart”.
Nog wat over de Coolsingel en dat Feyenoord vaker kampioen moet worden en dan is het ‘dankjewel’ en sluit de reportage af met het onvermijdelijke ‘a-lone’.

Ik vrees dat ik er wat zuur over schrijf omdat ik Lee Towers niet echt in mijn hart heb gesloten, maar de reportage was erg leuk.

Leuke mensen met lintjes

door 1 Reactie

Jurgen van den Berg zei er vanochtend al iets over: de BN-ers die zo nodig moeten meedelen in de lintjesregen terwijl een Gewoon Mens zich de benen onder het lijf uitrent als vrijwilliger maar helaas… daaraan gaat de oorkonde voorbij.

Joris van de Kerkhof is erbij wanneer Van der Laan in Amsterdam lintjes uitdeelt. “Waarom ú” vraagt de verslaggever aan tatoeëerder Henk Schiffmacher die lacht dat hij dat ook niet weet.
“Ik ben wel een snelle jongen geweest met drank en drugs en vrouwen en een huwelijk naar de kloten” en als hij dáar een lintje voor had gekregen “moest dat op z’n kop hangen en stinken naar zwavel”.
Lintje tatoeëren op z’n lijf?
Ideetje van Joris van de Kerkhof en het lijkt Schiffmacher wel wat.
Kan hij het niet verliezen.
En dan hoeft het ook niet terúg als hij dood gaat.
JvdK: “Nee, want dan gaat het gewoon mee het graf in.
Of de oven.”

Tuurlijk treft de verslaggever ook een aardige gewone vrouw (is hem toevertrouwd).
Sjan Verhoeven heet ze. Ze heeft dyslexie en nu hélpt ze mensen met dyslexie.
Veel hindernissen overwonnen en een paar jaar geleden zou ze hier nog hebben staan stotteren en struikelen en bibberen maar nu voert ze een vrolijk, zinnig gesprek.
In een paar seconden legt ze uit wat dyslexie is: “een andere manier van denken” dus niet, wat deze oen dacht, dat je moeite hebt met het lezen van simpele teksten.
Er is wel iets met taal, maar toch anders.
Joris van de Kerkhof schildert wat hij ziet: “U kijkt omhoog, ik zie dat u aan het nadenken bent en intussen komen die zinnen er vloeiend uit.”

Soms valt het nog niet mee maar nu wel en ja, ze is tróts.
“En dankbaar, vooral dankbaar.”

Dat waren dus weer twee leuke gesprekjes.
Van een verslaggever die ik wél graag hoor.

Niet mopperen na de ontploffing

door Reageer

Terwijl de rest van de wereld vergaat brengt Joris van de Kerkhof een bezoek aan de door de rest van óns alweer vergeten inwoners van Veendam.
Die waar de ontploffing was.
Met de dode.

Een grijparm doet iets op de bovenste verdieping van het pand.
Om mogelijk te maken dat de bewoners hun huis nog een keer in kunnen.
De verslaggever treft een man.
Hij is zijn adressen kwijt. En zijn papieren.
Staat allemaal op zijn laptop – in dat pand.
En de iPad van zijn vrouw ligt daar ook.

Naar de overkant.
Op een balkon op de tweede verdieping staan dozen.
Met glas dat uit de ramen is gesprongen, blijkt later.
Het balkon is niet meer toegankelijk: dichtgetimmerd.
Een deur (binnen) mag niet worden aangeraakt: “Doe maar niet want dan valt-ie eruit.”
De scheuren lijken decoratief maar de klink is middendoor.

Het echtpaar was gelukkig niet thuis toen de klap kwam.
Maar toch “dreunt die nog na”.
Ze wijzen aan waar glassplinters zitten en vertellen dat toen ze thuis kwamen het raam naar buiten was gebogen en nu weer wat is teruggeduwd.
Vrouw: “Zodat hier geen hout voor hoefde want dan moet je ook overdag het licht aan hebben.”

JvdK: “En die twee duifjes?”
O nee! Denk ik.
Nu gaat het toch gebeuren: dode dieren. Want ik hield mijn hart al vast dat op die bovenste verdieping van het ontplofte pand nu verhongerende katten zouden zitten.

Maar ze zijn van steen en ze hebben het overleefd.
Net als de plastic rozen.
“We moesten,” vertelt de vrouw, “even denken aan Aleppo.
Wij dachten: daar is dus bijna elk huis zo. Dan moeten wij niet mopperen.”

Ontroerend zo’n bezoekje een dag erná terwijl de rest van de wereld vergaat.
Fijn dat Joris van de Kerkhof deze bijzondere mensen altijd weer weet te vinden.

Apekoppen

door Reageer

Morgen is het zover, 22 van de types die meenden dat ze Sylvana Simons ongestraft konden beledigen staan voor de rechter.
Sorry, niet beledigen: bedreigen. En Sylvana wil erbij zijn.
Tussen de middag zei ze het al op Radio 1: “Ik wil deze mensen graag zien, want als je online bedreigd wordt weet je niet waar de dreiging vandaan komt.”

Joris van de Kerkhof, die morgen voor het Radio 1 Journaal de rechtszaak zal bijwonen, beschouwt voor.
Eerst een kwoot van Sylvana.
Die een 15-jarige idioot citeert die zich wil verlekkeren terwijl ze levend verbrandt.
Dan een man (52) die vindt dat ‘die apekoppen’ moeten *oprotten* naar “een land waar ze kwa kleur niet opvallen”.

Meldpunt Internetdiscriminatie.
JvdK: “Schrikt u nog?”
Ja.
Officier van Justitie.
Die een signaal wil afgeven naar “andere mensen die achter hun computer zitten die denken dat ze zomaar alles kunnen schrijven”.

Het is lastig, oppert Joris van de Kerkhof.
Wat als hij zegt dat Sylvana Simons een ‘prutser’ is (ivm ‘Sinterklaas’).
Prutser, zegt de officier, staat niet in het Wetboek van Strafrecht en ook niet in de Grondwet.
Tuurlijk niet – het is de jurisprudentie die verfijnt wat beledigend is.
Wat raar dat dat mens (en nee ‘dat mens’ is *niet* een strafbare uiting) meent dat wij niet zullen snappen dat de invulling niet in de wet staat maar in de juridische praktijk wordt ingevuld.

Nog wat voorbeelden van creatievelingen: “zwarte Piet is knapper dan die boomaap” en “opdonderen moet ze, naar het oerwoud, met die rotte apekop van haar”.

Sylvana wil ze in de ogen kijken.
Zelf zou ik ze in haar plaats graag die ogen uitkrabben.
Maar zij is denk ik een beter mens.

Morgen verder.
Ik ben benieuwd hoe stoer de beledigers/bedreigers nog zijn wanneer ze voor de rechter staan.

De grutto als indicator dat het goed is

door Reageer

Joris van de Kerkhof wandelt met de -voor mij- soms slecht verstaanbaar sprekende boer Sjoerd Miedema in het Friese Haskerdijken over een weiland.

Hij wordt argwanend bekeken door ‘dames’.
Dames-met-stappentellers.
Jo met de banjo? gaat even door me heen.
Maar de dames zijn koeien. Die alleen gras eten zonder krachtvoer er doorheen.
De stappentellers zijn om ze als individu in de gaten te houden.


(foto: Joris van de Kerkhof)

Ooit begon de boer met dollartekens in zijn ogen.
Veel productie, veel geld, veel bijvoeren.
Tot hij het licht zag. Geen biljartlaken gras meer.
Ruw gras, ruwe bodem.
Want de grutto’s die hij graag op zijn land zou zien broeden, redden het niet bij een vlak tapijt.
Broeden lukt nog wel, maar de jongen vinden geen insecten om te eten.

En wat zeiden ze op de middelbare landbouwschool tegen zijn dochter?
Dat het niet kón wat hij deed.
Omdat hij niet 2x per week zijn koeien “door het voetbad haalde”, een voetbad dat bacteriën moet doden.
Maar, zegt de man en wat klinkt hij heerlijk bevlogen: “Er moet een evenwicht zijn in alles.
Want die grutto is natuurlijk mooi en aaibaar, maar hij is een indicator dat het goed is.”

Het gaat hem ook niet alléén om de grutto.
Ook om de bijen en de vlinders. Allemaal indicatoren dat de grond gezond is. En dan ook de koe en de melk en dan: de mensen.
“En dat willen we toch?”

Daarop valt niets af te dingen en ik hoop dat die zeikerds van de landbouwschool hebben geluisterd naar deze mooie reportage.