Joke Hermsen is te gast bij Mieke van der Weij en Peter de Bie. De filosofe schreef het essay ‘Windstilte van de ziel’. Niet de ziel die mogelijk wel en mogelijk ook *niet* het lichaam kan verlaten. Maar de ziel die in ons huist en die ons kan helpen groeien.
“Betekent de ziel niet voor iedereen wat anders” vraagt Peter de Bie en dat is zo maar: dat geeft niet. We hebben het over “op je ziel getrapt” en “een zielloze vertoning” en (Joke Hermsen): “Ook al ontbreken de woorden, je weet wat wordt bedoeld.”
In haar essay beschrijft de filosofe hoe ze de ziel zócht. Door rust te nemen, niets te doen en door er letterlijk op te gaan zitten wachten. Ze vond hem pas tijdens de tocht naar Santiago de Compostella, die ze deels liep: “Toen meende ik iets als een bezielde ervaring te hebben.”
Jamaar, veronderstelt Peter de Bie: “Dan neem je je voor, dat gevoel moet ik vasthouden en dan sta je weer bij Albert Heijn en…” Nee. “Er heeft zich iets verschoven, verruimd in je creativiteit.” De ziel is ook niet alleen ‘privé’, betoogt Joke Hermsen. Want: “Ik vind dat we een zielloze regering hebben en dat we op steeds minder bezielende wijze met elkaar omgaan.”
Het heeft er ook mee te maken dat we het te druk hebben (“we jakkeren maar door”) terwijl al sinds Plato bekend is: “Voor denken is rust nodig.” Niet alleen voor rationeel creatief denken. “Ook ons ethisch bewustzijn komt uit die rust.”
Waarmee ze teruggrijpt op haar eerdere boek ‘Stil de tijd’.
Zo liep het gesprek dus ongeveer. En wie het niet hoorde maar hier alleen de weerslag leest, denkt allicht: en…?
Zelf denk ik dat de filosofe mijn ziel raakte en inspireerde maar dat mijn vermogen dat helder op papier te krijgen nog niet ‘zo ver’ is.