De Koude Kalkoen

Jeannette Parramore

Pootjes waarvan de helft kreupel was

door 11 Reacties

Strikt genomen valt de plofkip niet onder “wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit” waarmee volgens mij de bloemetjes en de bijtjes zijn bedoeld.

Maar toch goed dat Vroege Vogels er aandacht aan besteedt door Jeannette Parramore een filiaal van Albert Heijn in te sturen met Sjoerd van der Wouw van Wakker Dier (en meteen ook even gratis die ‘plofkip heeft een rotleven gehad’-commercial gedraaid).

Van der Wouw mag het vertrouwde verhaal vertellen over hoe naar het is plofkip te zijn bij een kilo drumsticks van € 4,29 in het schap: “dat zijn pootjes waarvan meer dan de helft kreupel was”.

Een klant kiest scharrelkip.
Een bewuste keus? Ja, zegt de vrouw.
‘Plof’ vindt ze zielig maar biologisch is zo duur.

Nog een klant.
Een man.
Hij grijpt naar de plofkip.

“Zou ik niet nemen,” bemoeit Jeannette Parramore zich ermee.
Want: plofkip.
Man: “U brengt me aan het twijfelen.”

De scharrelkip dan maar, want die “heeft een iets beter leven gehad”.
Zo zou Wakker Dier het ook kunnen doen, stelt de verslaggeefster voor.
In elke winkel bij het schap gaan staan en klanten aanspreken met “zou u dat nou wel doen?!”

Goed idee.
Ik ga morgen meteen aan de slag bij de Plusmarkt een dorp verderop.
Want Wakker Dier pakt nu wel AH en Jumbo aan, maar de Plusmarkt kan er ook wat van, stunten met zielig dier.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Schapen voor biodiversiteit

door Reageer

“Bleker…” kondigt Vroege Vogels aan.
Wat-heeft-ie-nú-weer-gedaan reageer ik als ‘Pavlov’ en het blijkt te zijn dat schaapskuddes geen geld meer krijgen.
Dus bezoekt Jeannette Parramore schaapsherder Ger Lardinois bij Slenaken. Met een collega en een hond loopt hij dagelijks zo’n 12 km met de schapen.

“Dat is alles wat ze hier doen? Eten?” vraagt de verslaggeefster.
Ja, ze eten. Veel.
En dat is “de beste vorm van beheer van natuurgebieden”.
Want niet alleen worden de hellingen afgegraasd wanneer die zijn uitgebloeid, daarna stampen de schapen wat er óver is (o.a. zaadjes) in de grond.
Om volgend voorjaar te ontkiemen.

Lardinois en collega hoeden Mergelland-schapen.
“Zeldzame huisdieren” en: een typisch Zuidlimburgs ras.
Daarom beklimmen ze ook moeiteloos de steile hellingen.

Maar er is geen geld meer. Door Bleker.
Zodat Lardinois nu zélf de hand ophoudt. Niet bij de overheid maar bij ons. Of we een schaap virtueel willen adopteren. Voor 25 Euro per jaar.
Zodat hij nog veel langer dan de 20 jaar die hij het al doet met kuddes rond kan lopen.

Zijn schapen in de steek laten vindt hij moeilijk.
En daar, denkt Lardinois, maken ze (Bleker) misbruik van. “Ze denken die gaat door al valt hij er dood bij om.”

Adopteer dus een schaap.
En houd zo de kudde van 350 schapen in het Geul- en Gulpdal.
Voor de biodiversiteit.
Of gewoon omdat je het een mooi gezicht (en idee) vindt, zo’n herder met schapen en een hond.

Wow! een blauwe verbinding

door Reageer

“Kijk, een snoekbaars!”
“Wow!” reageert Jeannette Parramore.
“Wow.” En: “Wat een grote beesten, zeg!”

Vroege Vogels staat langs het Noordzeekanaal met stadsecoloog Martin Melchers en Ron Offermans die voor haar ogen een duik maakt in het water.
Om óp te duiken met zijn borst vol diertjes.
Want het kanaal is niet alleen een vaarroute, het is ook een natuurgebied.

Omdat er van alles kleeft aan de schepen én omdat via het schudden zeewater in zoetwater komt en er zo brakwater ontstaat.
Met de bijbehorende zout-, brak- en zoet-dieren.
Kabeljauw, wijting, poon en trompetkalkkokerwormpjes en zwartbekgrondel en meun en de Amerikaanse brakwaterstrandschelp en het trompetkalkkokerwormpje … ik houd de opsommingen niet bij.

“Geen vragen meer stellen” zegt een van de mannen (vriendelijk) tegen Jeannette Parramore, want: ze zijn net zo leuk in gesprek.
Wat waar is – het enthousiasme spat er vanaf.
En, nu even de big picture: eigenlijk is er een “blauwe verbinding met de Kaspische Zee” en reikt onze natuur zo helemaal tot Iran.

Een pareltje in een programma dat ook vandaag weer vol zit met prachtreportages die ik hier 1 voor 1 de hemel in had kunnen prijzen.
Dat ik er deze uitpik komt omdat ik met vis het minst héb en ik er daarom extra aangenaam door werd verrast.

Rotbeest met mooi glanzend schildje

door Reageer

Een *rotbeest* is de grasvlieg.
Niet omdat hij steekt maar omdat hij met zeer velen tegelijk opduikt.
Met hun allen in je bakje yoghurt. En in je ogen en oren.

Zodat mevrouw Lemaire uit Leusden de ongediertebestrijding te hulp roept.
En samen met Jeannette Parramore de stofzuiger hanteert.
Wel duizend per dag stofzuigt ze er weg. Net als gisteren. En dan morgen wéér.
Ze wordt er gek van.

De verslaggeefster heeft Mike Brooks van het Kenniscentrum Dierplagen meegenomen. Mét z’n microscoop.
Brooks legt uit dat de grasvlieg overwintert in spouwmuren en omdat-ie zo klein is (een paar millimeter) weet-ie vaak het huis binnen te komen wanneer in de lente het moment om uit te vliegen dáár is.
En dat doet-ie dan meteen in grote groepen.

Brooks legt een vliegje onder de microscoop.
“Prachtig beestje” vindt Jeannette Parramore. “Mooi glanzend schildje.”
Kom eens kijken, mevrouw Lemaire.
“Best wel mooi” vindt ook die. En: “Heel anders dan ik gedacht had.”
JP: “Misschien helpt het een beetje…”
Zo lijkt het wel. Want: “Ik zal rustig aan doen als ik ze tegenkom.”

Weer een rotbeest dat toch niet zo ‘rot’ blijkt.
Maar wel voor het najaar alle muren goed dichtkitten.

Nieuw korstmos en niet schoffelen

door Reageer

Oe! Wat een moeilijk woord! doet Janine Abbring die per week kjoeter wordt.
Het woord is Rhododendronkorstmos. Menno Bentveld spreekt het moeiteloos uit en mij valt het ook reuze mee wanneer ik probeer of er een tong op valt te breken (nee).

Jeannette Parramore leidt ons langs de Rhododendronstruiken van Pinetum Blijdenstein in Hilversum. Kijk, daar is het korstmos. Op levende oudere bladeren.
De verslaggeefster ziet “groen-grijzig spul, een beetje stoffig”.
Loep erbij: korreltjes. Aha.

Het mos is niet zomaar mos: het is nieuw.
En niet alleen nieuw voor Nederland (waar het ook voorkomt in het Witte Veen) maar nieuw voor de hele wereld. Dat zal natuurlijk wel niet maar het is hier dus voor het eerst ontdekt.

Het korstmos stelt wel eisen. De bladeren mogen niet uitdrogen en niet in de wind staan.
Daarom vind je het niet aan de rand van een Rhododendronperk maar alleen in het midden.
Dát het hier voorkomt en tien jaar geleden nog niet danken we aan de global warming waardoor Nederland vochtiger en warmer wordt.

Met het vocht valt het deze weken trouwens tegen (horen we later) zodat de regenworm niet kronkelt direct aan de oppervlakte waardoor de grutto hem niet kan eten met als gevolg dat zij onvoldoende energie heeft om eieren te leggen.

En o ja: *niet* schoffelen in je tuin. Want wormpjes, insecten, schimmels etc. leven in de bovenste grondlaag (mits genoeg vocht) en dan kill je ze.
Ook niet lopen over het gras trouwens. Opdat je niet trapt op hun hoofdjes.

Leuk programma, dat Vroege Vogels.