Marc-Robin Visscher

Stadsjongetje tussen de schapen

19 december 2011 door Jeanne Reageer

Marc-Robin Visscher is “naar Zwolle geglibberd”en: “Heb jij ook zo’n klein oranje lampje in jouw auto” vraagt hij presentator Rik van de Westelaken. Op het dashboard? Ja, dat heeft-ie. Ik (15 jaar oude VW Polo) heb het niet maar ik vermoed gezien het ‘glibberen’ dat zo’n lampje aangeeft dat het glad is.

De Filiaalhouder is bij een schapenbedrijf. Er zijn misvormde lammetjes geboren wat waarschijnlijk komt door het Schmallenberg-virus. Dús komt Henk Bleker er vanmiddag op bezoek en nu is er al onderzoeker Van de Poel van ‘Wageningen’.
Die informatie geeft over het virus die al eerder in het Radio 1 Journaal was te horen en wat ook al in de krant stond. Wat erop neerkomt dat het er *is* en dat we nog niet weten wat ertegen te doen.

Zo kabbelt het Filiaal voort maar dan. Zelfs “als stadsjongetje” ziet Marc-Robin Visscher dat een schaap op het punt van bevallen staat. Ze draait rond, zakt voor de voorpoten.
MRV: “Heeft ze nou ook pijn?” wat ik erg geestig vind want natuurlijk doen weeën pijn en bevallen ook. Maar ja: (stads)jongetje.

De vliezen breken, pootjes komen eruit, en het neusje.
Een paar minuten later: het lam. Geen afwijkingen zo te zien, alles erop en eraan.
Boer Van Assen: “Het is een meisje!”
MRV: “Ze heet Jantine!” naar z’n technicus.
Moeder schaap likt Jantine schoon.

Mooi slot dankzij de jonge moeder.

Joris van de Kerkhof stopt met Het Filiaal

16 december 2011 door Jeanne 7 Reacties

Joris van de Kerkhof ‘hield’ vandaag zijn laatste Filiaal.
Vanaf 1997 deed hij het één dag in de week, sinds september 2009 afwisselend met Marc-Robin Visscher week op week af van maandag t/m vrijdag.
Toen noemde de NOS het niet meer Filiaal maar dat bleef het natuurlijk wel.
Denk aan de eend die waggelt en kwaakt.
In januari treedt Maino Remmers aan als nieuwe Filiaalhouder.

“Goeiemorgen Lara”
Nooit meer “goeiemorgen Lara”, nooit meer verzuchtingen over het weer en het landschap en de maan. Bandjes uit een ver verleden, altijd goed gekozen.
Het ene onderwerp was leuker dan het andere (kon hij ook niet helpen, hij werd gestuurd) maar steeds verrassend was wat hij ervan maakte. Onvoorspelbare wendingen, ontboezemingen, (meest vriendelijk) prikken in gesprekspartners. Bij serieuze onderwerpen gevoelig voor de juiste sfeer en vertrouwen wekkend.

Vijf vragen
Ik stel beleefd vijf vragen die hij vriendelijk beantwoordt.
Maar ik kan wel janken want de ochtend zonder het Filiaal van Joris van de Kerkhof zal nooit meer de ochtend zijn van gespannen verwachting en me aangenaam laten verrassen, geamuseerd en ontroerd raken en het dan nog eens overdenken en voor mezelf samenvatten en er hier een stukje over tikken.

Maar goed.
Hier de vragen en de antwoorden.

(1) Sprak het week-op-week af je direct al aan?

Ik begreep het achterliggende idee wel. Luisteraars meer bekend maken met dezelfde verslaggever op lokatie. In theorie zou het dus ook door één verslaggever gedaan kunnen worden. Niet week op week af, maar altijd. In de praktijk is dat best wel extra zwaar.

Ik had het eerder in een zomerperiode gedaan (voor de RadioRoute) en dat beviel toen ook.

Het enige nadeel van week op week af is dat er in week af niet zo veel tijd voor andere dingen over blijft. De algemene verslaggeving, nog eens een keer een bijzondere rechtszaak volgen, naar een aardbeving… dat zat er niet in.

(2) Wat verwachtte je als verslaggever te kunnen toevoegen, welk extra dacht je te kunnen bieden? Is het gelukt?

Ik had het idee dat ik wat losser zou worden. Tijdens het Filiaal was ik al wel een beetje los. Maar de kleine aanpassingen, niet meer op vaste tijdstippen in de uitzending (behalve kwart over zes en kwart voor zeven), variëren in korte en lange(re) bijdragen, het meer persoonlijk maken van een onderwerp, zorgde voor nog meer losheid.
Die losheid, dat meer persoonlijke is volgens mij soms wel gelukt.

Het bijzondere van live verslaggeving is ook dat de manier van verslaggeven totaal anders kan zijn. Als je het persoonlijker maakt, kunnen de verschillen tussen de verslaggevers groot zijn. Dat kan interessant contrast opleveren.

Ik ben niet over alles tevreden. Ik had soms wat tekstvaster willen zijn. En misschien wat minder ‘eh’ zeggen.

(3) Waarom ben je gestopt?

Het werd een beetje vermoeiend.
Ik wil zelf wel een keer uitslapen. Overdag slaap ik niet in zo’n week. En aan het einde van de week ben ik dan zeg maar best wel een beetje moe.

Het vroege opstaan zal ik dus niet missen.
Wel de rust van de ochtend. Voor de file uit. De dauw over de velden als het een beetje licht is vóór zes uur. De opkomende zon, de ondergaande maan. De verhalen van de mensen.
Zo naturel en boos als bijvoorbeeld afgelopen dinsdag in Oude Pekela. Zo eerlijk, onomwonden als de bouwdirecteur afgelopen donderdag.

De afwisseling zal ik ook wel missen. Neem deze week. Van houtverkopende natuurbeschermers van Staatsbosbeheer, via de armoede in noordoostgroningen, de stilte de dag na ‘Luik‘, een bouwplaats over werkloosheidscijfers en dan eindigend met een pater die het nooit in de gaten heeft gehad.
Dat is toch een mooie journalistieke live radio week.
En de regen en de wind vielen eigenlijk ook wel mee.

(4) Wat ga je nu doen? Zul je nog wel eens invallen, komt er een avond-Filiaal, ga je naar het buitenland? Iets anders?

Het afgelopen jaar zijn er naast Marc-Robin Visscher en ik niet veel invallers geweest. Marc-Robin en de nieuwe Filiaalhouder, Maino Remmers, zullen het toch voornamelijk zelf doen.
Ik zeg niet ‘nooit’, maar heel logisch lijkt het me niet.
Maar ik kan me voorstellen dat ik het wel leuk zou vinden om het nog een keer te doen.

En verder? Er komt in de avond meer structurele live verslaggeving. Zou je ook een soort Filiaal kunnen noemen. Misschien doe ik dat.
Mbt het buitenland: die mogelijkheid is er nu tenminste weer.

(5) Wat zeg je als ik zeg dat ik je erg ga missen?

Dat ik dat voor jou geen prettig gevoel vind.

O, denneboom

9 december 2011 door Jeanne Reageer

Marc-Robin Visscher (“ik spreek tot je vanaf de Bible belt”) doet vanochtend een klassiek Filiaal waar de NOS niet zónder lijkt te kunnen. De kerstboom. Die u allen (ik niet) dit weekend massaal gaat kopen. Zodat het ‘piekweekend’ in die handel is.

Wisten we dat een denneboom eigenlijk een spar is, vraagt de Filiaalhouder. Ja, dat wisten we (na al die eerdere Filialen) allang. Daarin heb je soorten en maten en ook prijzen maar die laatste zijn vooral hóóg. Tenzij je kiest voor een kneus die vannacht is omgewaaid en z’n top heeft verloren.

Het grootste deel van de ochtend brengt Marc-Robin Visscher door bij kweker Tessemaker (“zeg! Bent u zelf eigenlijk ook een kerstman?” antw: ja). Negentigduizend bomen heeft de man verkocht en het hele jaar trekt elke dag een man met een schaartje langs de bomen om ze mooi in model te knippen.

Wil Lara Rense een kerstboom? Jazeker: “een grote, mooi groen”. Die zóu tegen de veertig Euro moeten kosten maar de Filiaalhouder zal afdingen. Waar Tessemaker best in mee wil gaan: “Als zij een beetje reclame voor ons maakt.”
Volgens mij was het hele Filiaal 1 grote reclamespot voor de kweker die zichzelf goed verkocht wat niet vreemd is want: “Ieder jaar rond deze tijd komen de journalisten een praatje maken.”

Dan nog even langs een tuincentrum en nu wil Marc-Robin Visscher juist weer een zielig boompje voor Lara meenemen maar met bállen.

Een echt MRV-Filiaal.
Geholpen door de studio waar elk fragment werd ingeluid met een andere versie van ‘O, denneboom’.

Een jachtvergunning voor de Filiaalhouder

6 december 2011 door Jeanne Reageer

Ooit gaf Marc-Robin Visscher een spreekbeurt over vogels. Omdat hij niets beters kon bedenken. Daarbij, lacht hij vrolijk, viel hij lelijk door de mand.
Dat doet de Filiaalhouder vanochtend opnieuw. Zo is hem ontgaan dat Bleker de smient alweer heeft geschrapt als bejaagbare vogel, herkent hij het geluid van de kievit niet en stelt hij in een mislukte poging geestig te zijn de vraag: “Hoe smáákt kolgans, daar ben ik dan weer nieuwsgierig naar.” Dat aan Kees de Pater van de Vogelbescherming.

Niet alleen de verslaggever weet van toeten noch blazen, dat geldt ook voor de staatssecretaris die kolganzen wil vangen (en “zo diervriendelijk mogelijk” vergassen) wanneer ze ruien. Maar dat doen kolganzen hier helemaal niet, dat doet de grauwe gans.
Weet De Pater.

Aalglad betoont zich weer eens Bleker. Hij is, zegt hij tegen Lara Rense en Marcel Oosten, “een beetje revolutionair bezig door de verantwoordelijkheid te leggen bij de mensen in de streek zélf”. Zo kun je het naar de knoppen helpen van de natuur uiteraard ook omschrijven.

Marc-Robin Visscher blijft intussen onbekommerd geiten. Lopend door een stiltegebied en stikkend van de lach om zijn eigen “ik zal zo stil mogelijk proberen te soppen”.

Op twitter vraagt iemand een jachtvergunning om MRV af te schieten.
Doodmaken van een Filiaalhouder is wel erg cru.
Maar misschien kan iemand van de redactie hem vertellen dat naarmate hij zichzelf leuker vindt en een slechte voorbereiding van zijn onderwerp alleen maar als dolletjes ervaart er voor de luisteraar steeds minder plezier aan hem valt te beleven.

Lucella Carasso solo

28 november 2011 door Jeanne Reageer

Lara Rense beviel me laatst al solo, Lucella Carasso bevalt me nog méér.
Vlotte gesprekken, overal bovenop, speels, slim, uitdagend maar niet kattig.
De relevante vragen stellen aan verslaggevers en correspondenten.
Vriendelijk prikkend in Jeroen Wielaert: kan-ie Bono even voor de microfoon halen?

Helaas – tussen droom en Bono staan kleerkasten. Zodat Jeroen Wielaert (valse wraak is niemand vreemd) Bono nog wel even neerzet als *klein* en met schoenen met dikke zolen.
Zo!

Van binnenlandse dramatiek naar buitenlands drama switcht Lucella Carasso.
Op de webcam zie ik haar overleggen met collega’s. Vrolijk.
Alles onder controle.
Prettig onder controle.
Fijne sfeer.

Lieve NOS.
Het is alweer een tijd geleden dat ik iets vroeg.
Nu dus toch weer een keer.
Geef ons de solo-presentatie terug.

Alsjeblieft.