Marc-Robin Visscher

Een gaatje in je kop

6 maart 2012 door Jeanne Reageer

Ook vandaag verdiept Marc-Robin Visscher zich in stakers.
Dit keer de leraren die zich verzamelen in de Arena met eendjes omdat ze niet ‘in hun eentje’ zijn en een strijdlied: “Laat ons gewoon ons werk doen en dan graag tot ons pensioen.”

Lara Rense en Marcel Oosten bellen met Walter Dresscher van de AOb die op de vraag van Oosten of het écht niet kan met minder geld antwoordt dat wie dat denkt “een gaatje in je kop” heeft. “Zo,” concludeert Lara Rense, “daar kan de minister het mee doen.”
Dresscher: “Ik had het tegen uw collega.”
Dat gelooft de NOS natuurlijk niet dus zetten ze het met een halfslachtig slagje om de arm op hun site.
Terugluisterend zou ik beide interpretaties kunnen verdedigen.

Drie miljoen Euro minder.
Dat klinkt als een hoop maar niets maakt het zo duidelijk als een echt kind: de autistische Tom (11).
Marc-Robin Visscher praat met zijn moeder terwijl de jongen in een andere kamer de Donald Duck zit te lezen.

Ze vertelt hoe Tom leeft bij structuur en voorspelbaarheid.
Wanneer die wegvallen zijn de gevolgen groot.
Zoals toen de juf uitviel en in één week negen verschillende gezichten voor de klas kwamen.
Sommige kinderen gingen gooien met de kerstboom (het was eind december), andere waren zo onrustig dat ze thuis moesten worden gehouden.
Tom, al jaren zindelijk, plaste en poepte in zijn broek.
Dat doet hij nu, ruim twee maanden later, nog steeds.

“Tom is al afgeschreven op z’n elfde jaar” vat Marc-Robin Visscher samen na het beluisteren van een stukje politiek.
“Niet door mij!” zegt Toms moeder fel. “En ook niet door zijn leerkrachten.”

Mooi, indringend moment in de vroege ochtend.

Een doekje voor een hele trein

5 maart 2012 door Jeanne Reageer

Hartelijk, héél hartelijk dankt Marc-Robin Visscher niet-begrijpende Lara Rense en Marcel Oosten voor de tulpen ( “ik schrok me een ongeluk”) die hij dit weekend kreeg aangereikt. Mét “een klein douceurtje” van 150 Euro. Bruto. En dat, rekende de Filiaalhouder uit, is “nog een heel bedrag” als je het beziet in guldens.
De reden: de verslaggever is 12½ jaar in dienst van de NOS.
MRV: “De langste relatie die ik ooit heb gehad.”

Het is een fraaie aanloop naar het onderwerp: de schoonmakers die hun tiende stakingsweek ingaan.
Marc-Robin Visscher heeft, zegt hij, “de ambitie de zaak los te trekken”. Met Ron Meyer (FNV), Hans Simons (voorzitter van de ondernemers in de schoonmaakbranche), advocaat Martin Brink (als mediator) en schoonmakers.
Die géén bloemen en bonus krijgen wanneer ze 12½ jaar in dienst zijn.

Het wordt niks met dat lostrekken.
Interessant is het wel. Want leuk dat de schoonmakers meer geld willen en doorbetaalde ziektedagen en ‘respect’. Maar 90 seconden voor twee wc’s en een wastafel – mm. Dat kan niet erg grondig gebeuren.
Eén uur voor 3000 vierkante meter stofzuigen. Dat is, vertelt een schoonmaker, 6 km per uur. Wat bij een boswandeling al fiks doorstappen is, kun je nagaan hoe dat is met een zware stofzuiger erbij.

De schrik slaat ons écht om het hart wanneer een schoonmaker onthult dat hij 1(!) doekje krijgt om een hele trein te doen.
“Interessant,” veronderstelt de Filiaalhouder, “voor mensen die nu in de trein zitten en hun appel op het tafeltje hebben gelegd of hun boterham.”
Daar kunnen we wat mee. Nu raakt het óns.

Natuurlijk wist Marc-Robin Visscher best dat het niet Lara en Marcel waren die hem de bloemen hadden gestuurd.
Het was de publieke omroep of om met Prem te spreken: de belastingbetaler. Aan wie hij beleefd vraagt of hij nog een tijdje mag blijven.
Wat mij betreft: dat mag.

We hebben het over onszelf

23 februari 2012 door Jeanne Reageer

“Mogge twittervrinden! We hebben het vanochtend over onszelf” twittert Lara Rense.
‘We’ zijn sinds gisteravond met 500 miljoen. Dus gebeld met Erwin Blom (op twitter: @erwblo) die 6 jaar geleden ermee begon en als eerste ‘ik ga een bed kopen’ aan de twittergemeenschap toevertrouwde.

Ziejewel, slaat niet-twitteraar Marcel Oosten direct aan: dát is weer zo’n voorbeeld van al die non-informatie op twitter. Onzin, pareert Blom. Want stel dat ik een bed bij Ikea wil gaan kopen en jij hebt daar net een bed gekocht waar je ontevreden over bent dan kun je me waarschuwen.

Wat in de zes jaar is veranderd? Blom: “In het eerste jaar kénde je elke Nederlandse twitteraar.” Er waren toen regelmatig evenementen (tweetups). En: je kon makkelijk met z’n allen een tv-programma volgen (en becommentariëren) met de hashtag. Nu is dat door de overdaad veel lastiger.

MO: “Ik lees wel eens mee en de toon is vaak zo agressief of zuur.”
Erwin Blom: er is helemaal niet één twitter. “Je bepaalt zelf je eigen twitter.”
Agressieve, zure naarlingen volg je gewoon niet.
Al ligt dat, geeft hij toe, voor de presentatoren wat anders omdat die veel aandacht trekken door hun functie.

Organisaties worden door twitter transparanter, de grens tussen privé en werk wordt onduidelijker en “omdat we met z’n allen ook ooggetuigen zijn” en met elkaar delen weten we soms meer dan autoriteiten.
Ja, ook onzin wordt getwitterd. Maar we corrigeren elkaar.

Zelf ben ik (@JeanneDoo op twitter) door Erwin Blom zo mogelijk nóg enthousiaster over het fenomeen.
Maar ik denk dat non believers als Marcel Oosten en ook Marc-Robin Visscher nu nog steeds vol vooroordeeltjes zitten.
Wie nou eenmaal niet wil, die wil niet.

De smaakmaker als zout in de pap

22 februari 2012 door Jeanne Reageer

Over “de geneugten, verleidingen en verslavingen van het leven” kondigt Lara Rense het Filiaal aan.
“Ja, daar heb ik wel verstand van” bevestigt Marc-Robin Visscher, “jij ook, Lara?”
Lara: “Ja, ja.”
MRV: “Ja, wij houden wel van het leven.”

Volgt een echt MRV-Filiaal.
Het gáát (serieus onderwerp) over dat we teveel zout eten wat erg ongezond is.
Het wórdt met deze Filiaalhouder (Marcel Oosten: “onze eigen smaakmaker”) proeven van ambachtelijk brood en turen (“het water loopt me in de mond”) in de vitrine van de ook al ambachtelijke slager.

De verslaggever bekent: “Ik kijk in mijn vrije tijd wel eens naar dr. Oz, die gezondheidsproblemen in Jip- en Janneketaal uitlegt.” Daar zag hij laatst een man die overal zout op deed waarop de dokter zei: neem het eens in je hand, kijk ernaar en zeg this is death, this is lethal.

Smaakmaker Marc-Robin Visscher produceert cijfers en waarschuwingen en doemscenario’s maar hij is vooral vrolijk onderhoudend. Niet alleen ‘smaakmaker’ is hij – “zout in de pap” noemt Marcel Oosten hem ook.

MRV:
– “Geniet maar zout met mate.”
– “Zout, met mate, hè. Snufje, snufje.”
– “De geneugten van het leven maar dan met mate, hè. *Alles* moet met mate.”
Lara Rense: “Maar jij niet met mate, hè?”

Gelukkig niet.
Geef Marc-Robin Visscher een lekkere hap als deze en hij maakt inderdaad smáák.
Smakelijke smaak die naar meer smaakt.

“U en ik zijn ook niet buiten levensgevaar”

20 februari 2012 door Jeanne Reageer

Een paar dagen voelt het als onkies om te speculeren of prins Friso nu een plant is.
Nu zijn we zover, al stellen Lara Rense en Marcel Oosten de vragen iets subtieler.
De antwoorden van Jan Bakker van het Erasmus MC zijn enerzijds-anderzijds met de leuke binnenkomer tegen Lara Rense: “U en ik zijn ook niet buiten levensgevaar.”

Verder lijkt de berichtgeving over de prins te worden afgeschaald van code felrood naar helder maar niet alarmerend oranje.
Mattijs van de Wiel in Lech komt met het nieuws dat de burgemeester en andere BO’s wel bezweren dat alle dorpsbewoners kapot zijn van het ongeluk, maar dat hij onder de gewone mensen en de andere toeristen bitter weinig Diep Leed bespeurt.

Nóg relativerender zijn de leden van de carnavalsvereniging waar Marc-Robin Visscher vandaag te gast is. Zielig natuurlijk, die prins. Maar er is altijd wel ergens iets dat een reden kan zijn om geen feest te vieren.
Zij vieren dus dóór.

Menno Reemeijer staat nog steeds bij het ziekenhuis in Innsbruck.
Hij kan vertellen wie er op bezoek kwamen en de kranten voorlezen en verder weet hij niets.
Wat me steeds weer opvalt: hoe niet-hijgerig de verslaggever nu al dagen verslag doet.
Knap vind ik dat, als radertje in een systeem dat de afgelopen dagen wel heel hard heeft lopen hijgen.