Een doekje voor een hele trein

Hartelijk, héél hartelijk dankt Marc-Robin Visscher niet-begrijpende Lara Rense en Marcel Oosten voor de tulpen ( “ik schrok me een ongeluk”) die hij dit weekend kreeg aangereikt. Mét “een klein douceurtje” van 150 Euro. Bruto. En dat, rekende de Filiaalhouder uit, is “nog een heel bedrag” als je het beziet in guldens.
De reden: de verslaggever is 12½ jaar in dienst van de NOS.
MRV: “De langste relatie die ik ooit heb gehad.”

Het is een fraaie aanloop naar het onderwerp: de schoonmakers die hun tiende stakingsweek ingaan.
Marc-Robin Visscher heeft, zegt hij, “de ambitie de zaak los te trekken”. Met Ron Meyer (FNV), Hans Simons (voorzitter van de ondernemers in de schoonmaakbranche), advocaat Martin Brink (als mediator) en schoonmakers.
Die géén bloemen en bonus krijgen wanneer ze 12½ jaar in dienst zijn.

Het wordt niks met dat lostrekken.
Interessant is het wel. Want leuk dat de schoonmakers meer geld willen en doorbetaalde ziektedagen en ‘respect’. Maar 90 seconden voor twee wc’s en een wastafel – mm. Dat kan niet erg grondig gebeuren.
Eén uur voor 3000 vierkante meter stofzuigen. Dat is, vertelt een schoonmaker, 6 km per uur. Wat bij een boswandeling al fiks doorstappen is, kun je nagaan hoe dat is met een zware stofzuiger erbij.

De schrik slaat ons écht om het hart wanneer een schoonmaker onthult dat hij 1(!) doekje krijgt om een hele trein te doen.
“Interessant,” veronderstelt de Filiaalhouder, “voor mensen die nu in de trein zitten en hun appel op het tafeltje hebben gelegd of hun boterham.”
Daar kunnen we wat mee. Nu raakt het óns.

Natuurlijk wist Marc-Robin Visscher best dat het niet Lara en Marcel waren die hem de bloemen hadden gestuurd.
Het was de publieke omroep of om met Prem te spreken: de belastingbetaler. Aan wie hij beleefd vraagt of hij nog een tijdje mag blijven.
Wat mij betreft: dat mag.