De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Naar Spa-Francorchamps voor een hele snelle jongen

door Reageer

Joris van de Kerkhof is terug als Filiaalhouder!
Om te berichten over Nederlanders die zich druk maken over Max Verstappen die dit weekend meedoet aan de grote prijs van België in Spa-Francorchamps.

Op de camping treft Joris van de Kerkhof een kind.
Wil het nog eens vertellen?
Over wat er gisteren gebeurde.
Stilte.
Joris helpt: “… en toen zag jij Max. Hoe ging dat?”
Antwoord: “Snel. Hij liep en hij liep weer weg.”
Geweldige conclusie van de Filiaalhouder: “Het is ook een hele snelle jongen.”
Vader blijkt een man naar mijn hart: die liet Max op zijn arm ‘33′ signeren.
Goed geraden, dat wordt even *niet* douchen dus.

Steeds meer auto’s komen het terrein op (de verslaggever moet wegspringen) en er is een stoet mensen op weg naar het circuit voor de vrije training om tien uur.
Een man vertelt dat hij “soort van aan het werk” is.
Hij noemt zich collega. Sterker nog: hij is “razende reporter”.
Van Grand Prix Radio dat normaal alleen op internet is maar dat de bezoekers aan het circuit dit weekend ook op de tribune op hun transistortje kunnen beluisteren.
Op 100.0 FM! (JvdK droog: “En anders zet je gewoon 98.9 aan om radio 1 te luisteren.”)

Wat er te zien zal zijn: vandaag twee vrije trainingen, morgen de kwalificatie en zondag de wedstrijd.
En dan, helemaal op het laatst, valt de Filiaalhouder even uit zijn rol van blijmoedige objectieve verslaggever: “Het blijft verbazingwekkend, maar dat is dan dus leuk om naar te kijken…”
Ik *zie* de collega een beteuterde blik in de oogjes krijgen.
Zodat Joris van de Kerkhof hem nog even geruststellend toespreekt: “Ik wil niet flauw doen, hoor. Geniet ervan.”

Zelf vind ik dat racen ook helemaal niks maar Joris van de Kerkhof terug als Filiaalhouder!
Dát is genieten.

Het geheim van muziek maken

door Reageer

Roffel op het drumspel en Joris van de Kerkhof die vertelt: repetitiezaal in het Hilton, (drummer) John Engels ontmoet de mensen met wie hij vanavond gaat spelen.
Op het North Sea Jazz Festival.
Engels: “Vraag maar. Of zullen we ergens gaan zitten in een stoel?”
Nee, zegt de verslaggever, “dit is wel goed” en na te hebben vastgesteld dat Engels “meer een speler dan een prater” is vraagt hij hem te drummen en dan praten ze wel tussendoor.
Engels: “Vraag maar wat, iets zinnigs of zo.”

Ruud wordt erbij geroepen.
Om ‘Goodbye’ te spelen “voor Paul Acket” en de bas zet brommend in.
JvdK: “Paul Acket, dat is voor u nog steeds de man van het festival?”
Jazeker en erna beschrijft de verslaggever hoe tijdens het spelen de mannen elkaar aankeken “en dan gaat er iets glimmen in die ogen”.
Hij heeft het goed gezien: “Het gaat erom dat je één ziel wordt” legt Engels uit.

Dan het echte concert en “o, ben je er weer!” roept de drummer en “u bent er ook weer” reageert Joris van de Kerkhof en Engels: “Waar is Lew?”
JvdK tegen die Lew (Tabackin): “You played well?” wat Engels doet uitroepen: “Wat is dat nou voor een vraag, joh!” terwijl Lew vriendelijk zegt dat het “always a pleasure to play with John” is.

Vijftien jaar geleden speelden ze voor het laatst met elkaar maar het voelt als gisteren.
Lew is 75, horen we.
John is 80.

Hij heeft genoten en omschrijft dat zo: “Je duikt het diepe in en je zoekt elkaar op. Dat is het geheim van muziek maken.
Dat je op dezelfde golflengte komt.
En soms kom je in die heel andere dimensie terecht en dan ben je bevrijd en helaas word je weer terug geschopt naar deze planeet.”
Hoe ‘terug’ hij is wordt duidelijk uit de plotse overgang naar: “Ik moet het drumstel inpakken, sorry hoor, ik moet het drumstel inpakken” en je ziet voor je hoe de man zijn aandacht en zijn ogen afwendt en wegloopt uit de reportage.

Mooie radio zoals alleen Joris van de Kerkhof die kan maken.

Gezeik en klerezooi

door Reageer

De douane voert vanaf zes uur actie voor een cao en controleert vandaag op Schiphol de bagage van alle passagiers.
“Kan er ook nog wel bij” zegt een vrouw opgewekt tegen Joris van de Kerkhof.
Het is dan half zeven.
Een man heeft (na een vlucht van twaalf uur) twintig minuten moeten wachten, maar, waarschuwt hij: “dit is het eerste toestel”.

Tegen acht uur is er een rij van 50 meter en moeten aankomende passagiers 20-30 minuten wachten en een uur later is het echt goed mis.
Joris van de Kerkhof ziet een man die “heel erg boos kijkt” en die moet hij natuurlijk hebben en yes!
“Je moet mij niks vragen, ik vind dit zo’n gezeik, het is 1 grote klerezooi daar.”
Hij beschrijft een ongeordende bende zonder duidelijke rijen waarin mensen voordringen en ik kan me er alles aan ellende bij voorstellen.
“Gaat het een beetje” vraagt de verslaggever nog en “iedereen staat vrolijk te keuvelen?” maar de sfeer is niet ok en mensen missen hun trein en tja (hal 3) dus lange vlucht achter de rug en dan *dit* nog.
Sommigen hebben wel drie uur bij de douane gewacht.

“Een beetje bozig en boziger wordende mensen” ziet Joris van de Kerkhof die naast een piano staat en daar ook zelf even op pingelt wat Marcel Oosten een droog “ik zou in kleine zalen beginnen” ontlokt.

Supercool

door Reageer

Oorverdovend gekrijs.

“Stop 1200 kinderen in een sporthal” verklaart Joris van de Kerkhof de herrie.
En: “Geef ze wat zoets te eten” en als een o ja: “zorg ervoor dat er ook een koning en een koningin zijn”.

De verslaggever vraagt de kinderen wat ze hebben gegeten en dan: “Had je ervan gedroomd dat ze bij jou aan tafel zouden komen zitten?”
Ja! antwoordt een jongetje. Hij had gedroomd dat ze naast hem waren komen zitten en dat ze waren gaan praten.
Wat de knul dan gezegd had?
“Dat ik de koning supercool vind.”

Nóg een dromer van aan-tafel-zitten.
Die had gedacht dat ze “grappig en aardig” zouden zijn en had dan als vraag gesteld “wat ze van Lucky tv vonden”.
En als jij de koning was, vraagt Joris van de Kerkhof, wat zou dan jóuw antwoord zijn?
“Nou…. kweetniet… best wel soms ráár.”

Wat de kinderen óók raar lijkt: dat als je ergens komt iedereen gaat gillen.
“Lijkt me wel pijnlijk voor je oren.”

Zijn er nog dromers die hun droom nog niet hebben gedeeld?
Ja! Wéér samen aan tafel en dan “een compliment geven aan Maxima dat ze er altijd heel mooi uitziet”.
Een andere droom die niet uitkwam: Willem-Alexander had geen oranje maar een blauw pak aan. Dat viel wat tegen.

Hé! Een jongetje dat jarig is.
JvdK: “Waren ze voor jou aan het zingen?”
Nee. Nu wel een beetje maar net met z’n allen niet.
“Droom nou maar, het gaat toch over dromen, dat ze voor jóu aan het zingen waren!” suggereert Joris van de Kerkhof.

Tenslotte een kleine wijsneus: “Werkt u echt bij de NOS? En komt dit ook echt op de.. eh…?”

Een mooie reportage met een fraaie invalshoek.
Dromen over naast de koning zitten en dan gewoon tegen hem zeggen dat hij *supercool* is. En dat Maxima mooi is.

Zelf droom ik soms dat alle radio zo mooi is als de reportages van Joris van de Kerkhof.
Wat jammer dat de meeste dromen alleen dát zijn: dromen.

Adaptief toetsen

door Reageer

Joris van de Kerkhof is op een school waar ze een cito-toets doen en Frederique de Jong (die verder de ganse week solo mag presenteren) raakt al in de problemen bij de *naam* van de toets: adaptief.
Dat, vertrouwt ze ons toe, vindt ze maar een lelijk woord.

Joris van de Kerkhof heeft er gelukkig minder moeite mee en juf Bianca legt het ook simpel uit: als je een vraag fout hebt, krijg je daarna een makkelijker vraag en als je een vraag goed hebt, krijg je juist een moeilijker vraag.
Koen mag uit vier opties kiezen wat ‘de zaak is bezegeld’ betekent.
Een makkie.

Maar dan: “Waarom is het verstandig om andere mensen ook naar je werkstuk te laten kijken.”
– omdat ze een eerste indruk kunnen geven
– omdat ze kunnen beoordelen of je je aan de opdracht hebt gehouden
– omdat ze misschien fouten zien
– omdat je dan een beetje weet wat je moeder of juf ervan zal zeggen

Diepe zucht van de verslaggever die het nu ook niet meer weet en inderdaad, beaamt juf Bianca: “Alle vier de antwoorden zouden goed kunnen zijn.”
Maar degene die de toets bedacht rekent maar één antwoord goed en kies jij iets anders dan wordt je volgende vraag een makkelijke.

Ik zit me af te vragen waarom ik iemand iets zou laten lezen.
Ik dénk om fouten te voorkomen.
Hoewel: een eerste indruk is ook nooit weg.
Maar ik vermoed dat het juiste (school)antwoord is ‘of je je aan de opdracht hebt gehouden’.
Maar die fouten zouden ook kunnen.

Ik hoop dus maar dat Joris van de Kerkhof aan juf Bianca het juiste antwoord heeft gevraagd en dat hij dat later vandaag op de NOS-site zet.