De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Huilen

door Reageer

Radio 1 heeft te weinig aandacht besteed aan het opstappen van Lenie ‘t Hart als dé moeder van Pieterburen, vind ik. Een enkel kwootje in het Journaal, dat was het.
Tuurlijk hád ze het wat beter kunnen plannen met die verkiezingen maar toch.
Dus zoek ik op google naar een waardiger nou, tabé dan.

“De zeehonden huilen want hun opvangmoeder gaat met pensioen” hoor ik, na een treurig gejammer uit de mondjes van aangespoelde zeehondjes. Het is Joris van de Kerkhof die als Nederlandwatcher op de VRT Lenie ‘t Hart uitzwaait. Met alle égards waar ze recht op heeft. Maar niet kritiekloos.

Citaat na citaat. Van Lenie, over Lenie. En heel veel zeehonden. “Wat lief! Kijk! Hij gaat slapen!” Kinderen die ‘knuffie geven’ aan robotzeehondjes.
“Huilers” heten ze, brengt Joris van de Kerkhof ons nog eens in herinnering.

“Over de verkiezingen kunnen we het altijd nog wel eens hebben,” zegt hij.
Nou – even dan. “Het ziet er naar uit” roept een trotse Mark Rutte, “dat in de Eerste Kamer de VVD de grootste partij is”.
Huil-huil doen de zeehondjes tot slot.

Mooie radio noemen ze dat.

Luister zelf

Wachten op Nederlanders die niets willen zeggen

door Reageer

Twee Nederlanders die om half zeven uit Libië op Schiphol zijn geland heeft de op ze wachtende Joris van de Kerkhof gesproken.
“Nou ja, gesproken. Ik heb gehoord dat ze Nederlands spraken. Ze wilden niks zeggen.”
Dit nadat hij uren had staan kijken naar deuren met “twee poppetjes met oranje tulpen die elkaar zoenen en dan gaan de deuren open en dan zoenen ze niet meer”.

Eerder vannacht (om kwart over twee) wachtte hij de Nederlanders op die met een militair vliegtuig op luchtmachtbasis Eindhoven waren afgezet. Ook die wilden niet praten. De piloot, Koetsier, praatte wél. Het was druk op de luchthaven in Tripoli. Maar verder was alles “heel normaal”. Op wat chaos in de vertrekhal na.

Gelukkig krijgt Joris van de Kerkhof op Schiphol nog wel 1 Amerikaan voor de microfoon. Jammer (voor ons) is dat er “bij hem op de compound” niets te merken was van de opstand maar hij was wel blij dat hij weg kon.
Een groepje jonge Engelse leraren heeft “iets meer gemerkt” (kogelschoten en demonstranten pro en contra). Ze willen graag terug. Ze denken dat het binnenkort al kan. Want Kadhafi zal vast snel verdwijnen. Hoewel je dat natuurlijk nooit zeker weet.
“Just have to see what happens.”

Herinneringen ophalen in een barak

door Reageer

In Rouveen staat een barak die mogelijk ooit op kamp Conrad stond.
Áls dat zo is (het blijkt discutabel), zou hij kunnen worden verplaatst naar waar dat kamp ooit was.
Kamp Conrad bestond tussen jaren dertig en midden jaren zestig. Eerst woonden er te werk gestelden, toen joden (voor hun deportatie) en tenslotte Molukkers.
Dat is het onderwerp van het Filiaal en het is knap saai tot even voor negen uur.
Dan gebeurt waarop menig radiomaker hoopt: het breken van de stem van je geïnterviewde.

De Molukker Manuputty is met Joris van de Kerkhof de barak binnengegaan en spreekt van “kippenvel”. Tranen in de stem. Wat er is? “Het ontroert me.” Wát ontroert u? “De herinnering.”
De Filiaalhouder geeft de man de kans zich te hernemen door zelf wat tijd te vullen voor zijn volgende vraag die hij bovendien zakelijk maakt: “Hoe lang hebt u er gewoond.”
Dat blijkt láng te zijn: van ‘54 tot ‘65.
Gehoord de tranen denk ik dat het vreselijke herinneringen zijn. Zeker wanneer de man ook nog eens beschrijft hoe ze met zes personen in een kamer van 4×4 woonden en hoe ze opgestapeld lagen in de slaapkamer.
Maar: “Het is heerlijk om dat weer te mogen beleven in de kamer hier.”
Herinneringen aan vissen en schaatsen en turfschepen in het kanaal.

Dat was een mooi maar (te) kort stukje radio.

De dag nadat Mubarak weer niet wegging

door Reageer

Mubarak is niet weg en hoe het verder gaat weet niemand.

Hans Jaap Melissen beschrijft de sfeer in Cairo “als na een verloren WK-finale”. Dezelfde vergelijking maakt acteur Sabri Saad el Hamus. Politicoloog Monique Samuel beschrijft haar eigen reactie als “kóts”. Bertus Hendriks weegt serieus het een af tegen het ander. Joris van de Kerkhof bezoekt Egyptenaren in Deurne en Venlo.
Obama had gehoopt dat het sneller ging. Nederlander in Egypte Kees van Dongen bespeurt verdeeldheid. Minister Rosenthal vindt dat het Egyptische volk het zelf moet regelen en weigert er zijn vingers aan te branden. “Te terughoudend” oordeelt Frans Timmermans. Moet hij er de minister niet op aanspreken, vraagt Lara Rense. Bij deze dan: “via u.”

Intussen staat de tv aan met de Engelse Al Jazeera. Het plein stroomt vol, constateren de presentatoren en ziet ook Hans Jaap Melissen.
Men verwacht een grote demonstratie. De allergrootste. Maar dan? Zal men optrekken naar het presidentieel paleis? Naar de staatstelevisie? Wordt het een bloedbad?
Iedereen hoopt dat een confrontatie uitblijft. En iedereen verwacht een kloppartij.

Nijlganzen met meer voorjaarsgevoel dan de Filiaalhouder

door 1 Reactie

Interactief zal het Filiaal vanochtend zijn.
Met “heb *jij* ze al, lentekriebels” daagt Lara Rense  de Filiaalhouder uit ook zélf  de eigen gevoelens met ons te delen. Na een ongemakkelijk(?) lachje steekt Joris van de Kerkhof van wal over dat hij gisteren “rode blosjes” had na een strandwandeling maar nu is hij in Drenthe en hier is geen strand. Eh.. juist, ja.

Hij is op bezoek bij boswachter André Donker die ons oproept hem ons voorjaarsgevoel te twitteren (waartoe Lara óók oproept). Dus komen zingende vogels voorbij en krokussen en baltsende kieviten en dat het langer licht is en (daar hebben we interactieve Lara weer): “Een volkomen onverwachte vrijpartij met m’n liefste op de hei – kun je daar wat mee, Joris?”
Weer een lachje en dan snel naar een dassentunnel, boos op Bleker (die de EHS de nek omdraait) en -tegen Donker-: “U hoeft geen antwoord te geven maar als u het daar over hebt gaan de schouders omhoog en wordt de blik veel strakker. De glimmende ogen zijn mooier dan die boze blik.”

De boswachter (lees ook zijn mooie weblog) vertelt op de radio en via twitter wat hij ziet. Verliefde bonte spechten, overvliegende kraaien, broedende ganzen, een houtduif met takje in de snavel. Vanaf het Holtingerveld: “In februari wordt de dag langer en dat zet de hormonen in gang. Dat is bij mensen ook zo.” Wég is de somberheid van januari: “Het is gewoon láchen in februari.”

Mooi Filiaal is het. Tot Joris van de Kerkhof in z’n laatste minuten begint af te geven op  nijlganzen. “Akelige vogels” – vanwege hun geluid. “Ingeburgerde vogels” corrigeert André Donker. Die nu zitten te broeden en met het roepen hun nesten verdedigen.
Nog een verzuchting over natuurgebieden die niet met mekaar zijn verbonden (“een drama”) en iets moois over vrijwilligers die padden overzetten en dan de Filiaalhouder: “Voorjaarsgevoel is toch écht dat die ganzen hun bék moeten houden.”

“Zó!” reageert Lara Rense. En Marcel Oosten: “Joris van de Kerkhof houdt nu ook zijn mond.”
Dat was inderdaad geen beste beurt.
[Joris’ weblog hierover is erg leuk – nu nog zelf twitteren]