De Koude Kalkoen

Govert van Brakel

“Je moet niet Koning Voetbal vieren maar Onze Lieve Heer”

door 1 Reactie

Antoine Bodar is iemand voor wie ik een groot zwak heb.
Ik hou van zijn stem, van zijn wat geaffecteerde toontje, van zijn gelijkhebberigheid.
Ik zal de programma’s waarin hij optreedt (en dat zijn er véél) niet opzoeken maar hoor ik hem toevallig, blijf ik hangen.
Een maand geleden was hij te gast in De Perstribune. Niet in vrijetijdskledij, viel presentator Govert van Brakel op. Uiteraard niet, antwoordde Bodar: dit was immers wérk. Daarna kwam het niet meer goed.
Korter geleden trad hij op in Lunch! Over zijn reis naar Palestina en Israël. Met niet malse kritiek op de manier waarop Israël de Palestijnen behandelt.

Nu is het Vrijdagmiddag Live.
Voor Jan Mom en Laura Kors toekomen aan kritische vragen komt er een spontane mening over Madonna en SM (“decadent”) en dat in de jaren zestig de priester ‘conferencier’ werd (bah) en (een mooie:) “Wij zijn recht-toe-recht-aan Calvinisten ook al zijn we katholiek.” Verder zijn zowel zijn broer als hij door een broeder “navenant benaderd” hoewel er geen greep tussen de benen is gedaan.

Dan schieten Mom en Kors in de houding dus gaat het over de Paus aanklagen (“leuke publiciteitsstunt”) en Bodars idee om jonge priesters ‘plaatsvervangend boete te laten doen’ voor de oude misbruikers omdát die oud zijn.
Mom: “Wel makkelijk voor de schuldigen.”
Bodar: “Mag het ook ménselijk blijven?”

Goede uitleg van de klem waarin Daneels zat en het probleem van de juridische uitleg van het priesterschap en aansprakelijkheid die niet onjuist is maar wel zo kan overkomen (dit snappen Mom en Kors niet). Waarom we hém altijd zien ipv bisschop Eijk: “Je moet mensen op hun talenten gebruiken.”

En – het zat er dik in – bitchen over Paul Vlaar: “Je moet niet Koning Voetbal vieren maar Onze Lieve Heer.”
Lopen kerken leeg? “Kerken die gewoon orthodox zijn, zijn vol.”
En nu ook nog de glossy Antoine “om het schone van de katholieke kerk naar voren te brengen”.

Mij zal hij niet op de knietjes op harde houten richels krijgen (=slechte jeugdherinnering).
Maar me prikkelen en *amuseren* doet hij wel.
En laat hij nou niet zeggen dat hij dat laatste niet ambieert.

Wie heeft het telefoonnummer van Jan Slagter en hoe blij moeten we zijn

door 1 Reactie

Gerard Arninkhof presenteert dinsdag zijn laatste NOS-Journaal.
Om twintig over acht neemt hij die avond afscheid van ons. Sober, belooft hij. Niet met “een grote show”.
Govert van Brakel belt Arninkhof terwijl die in Albanië staat te wachten tot hij kan terugvliegen. Als een soort afscheidskadootje stelde de NOS hem in de gelegenheid reportages te maken waar hij dat in 1997 en 1999 ook deed. Om te kijken wat er is veranderd. Veel, vertelt de NOS-anchor. Ten goede.

Vindt hij het jammer om te stoppen? Ja. Want: “journalistiek is het leukste vak dat er bestaat” en hij heeft “genoten” van de kansen die hij kreeg. En nu gaat hij genieten van “veel vrije tijd”.
Jamaar – eens een journalist, altijd een journalist?
“Ik herinner me jouw afscheid, Govert,” reageert Arninkhof, “je zei: ik heb geen plannen, ik zie wel wat er op me afkomt.” En look at you now. En dus ook: wie weet.
GvBr: “Ik kan je het telefoonnummer van Jan Slagter geven.”

Wie dat nummer al heeft is Ron Brandsteder, de blijf-lekker-zitten-gast van deze Perstribune. De man maakte gisteravond een Ganzenbord-show waarbij hij vooral erg om zichzélf moest lachen. Zoals altijd eigenlijk, maar dan nu voor MAX. En nu gaat hij, ook voor MAX, ‘Wie van de drie’ maken.

Voor de zoveelste keer denk ik: De Perstribune staat of valt met z’n gasten.
Ik begrijp ook wel dat het niet altijd ‘een’ Sonja Barend kan zijn. En best mogelijk dat MAX volksstammen een groot plezier doet met Ron Brandsteder en Viola Holt.
Maar zelf dacht ik al een paar keer: als de presentator niet Govert van Brakel was, zou ik waarschijnlijk niet luisteren.

Mulisch is dood, lang leve de reageerders

door Reageer

Het is nog nét niet: en waar was jij toen je hoorde dat…
Maar het is wél: wat ging er door je heen…

Harry Mulisch is dood.
We wisten al dagen dat hij doodziek was, maar nu is hij dus dood.
Wat gisteravond om negen uur even op TT stond en na dertig seconden niet meer en om elf uur vanochtend is het officieel en raken we er niet meer over uitgepraat.
Iedereen die ik op twitter volg en die online is meldt het: Mulisch is dood. Een uur later nog steeds: Mulisch is dood. (Echt? En jij denkt dat je *nieuws* brengt?)

De NOS ruimt er in de nieuwsblokken ruim tijd voor in, OVT gooit het programma om en wanneer Govert van Brakel er in De Perstribune óók over begint snap ik dat wel maar ben ik er eigenlijk wel over uitgeluisterd.
Gast Arie Boomsma zegt dat hij het ‘wie brengt als eerste het doodsbericht’ onfris vindt, presentator Govert van Brakel is praktisch: als je het op tijd weet, kun je een mooie necrologie voorbereiden.

Interessant: het verhaal van NOS plv. hoofdredacteur Marcel Gelauff dat door een ‘miscommunicatie’ tussen twee redacteuren het bericht over Mulisch’ dood (die ze via-via hadden vernomen) gisteravond even op TT stond hoewel met de familie was afgesproken het pas vanochtend bekend te maken.
Maar ja: twitter.
Verzuchting: hebben afspraken met oude media nog wel zin nu er nieuwe media zijn.
Antwoord: nee.

Nelleke van der Krogt vindt het overlijden van Mulisch “vreselijk natuurlijk”, tot de vrouw van het SBS-programma over de paranormale kinderen is het nog niet doorgedrongen en Dirk Scheringa vond Mulisch “een bijzondere man” maar hij heeft “geen boeken van hem gelezen want daar had ik geen tijd voor”.
* Zucht*.

Als Clairy Polak niet bij Nieuwsuur paste, hadden ze Nieuwsuur aan Clairy Polak moeten aanpassen

door 1 Reactie

Een goede interviewster is iemand die zich heel goed voorbereidt en heel goed luistert, onderwijst Sonja Barend. Wetend (mn bij wetenschappers) “waar je moet prikken” en waar je niet moet gaan vragen om oeverloos voor geen enkele leek interessant gepraat te voorkomen.
Een wijze les die veel jonge talentjes (over wie we zich buitengewoon mild uit, omdat je “een programma presenteren alleen maar in de praktijk kunt leren”) zich ter harte kunnen nemen.

Sonja Barend is te gast bij Govert van Brakel. Omdat ze over Clairy Polak wil praten, zegt ze. Barend vindt het onbegrijpelijk dat Polak, die deze week de naar haar vernoemde prijs won, er bij Nieuwsuur is uitgewerkt. “Als Clairy Polak niet bij Nieuwsuur paste, hadden ze Nieuwsuur zo moeten maken dat Nieuwsuur bij Clairy Polak paste.”

Radio luistert Sonja Barend niet (tenzij haar man die aanzet). Tv kijkt ze wel. Naar P&W en naar DWDD. “Dan doe ik altijd heel erg mee in m’n hoofd en denk: wat zou ik nu vragen.”
Noem eens wat, nodigt Govert van Brakel uit.
Barend: “Ik zou graag willen dat ze zich meer in het debat mengen. Ik wil weten waar ze staan en dat vooral in deze tijd. Bij Pauw & Witteman zit heel veel rechts zonder weerwoord.”Zij zit dan te róepen naar de tv. Ze wil dat de presentatoren “zich genuanceerd maar met passie” erin storten.
Jamaar, houdt Govert van Brakel haar voor. Dan krijgen ze net als Clairy Polak het stempel ‘links’. Dat *is* niet links! vindt Sonja Barend. Niet bij Clairy en bij de genoemde heren zou het dat evenmin zijn als ze zichzelf wat meer in de strijd wierpen.

Haar werk mist ze niet: “Ik leef! Ik geniet!”
Wat ik geloof. Maar ik zou een minimoordje doen voor af en toe nog eens een Sonja-Barend-masterclass op televisie. Misschien samen met Clairy Polak.
Ik kan zo een lijst bedenken met wie ik graag voor deze prachtwolven zou willen werpen.

Gezellig keuvelen over sport en entertainment en ietsje politiek

door 5 Reacties

Govert van Brakel is terug op de radio.
NOS-Nieuwslezer Onno Duyvené de Wit kondigt het aan en de fans van destijds Govert van Brakel in het Radio 1 Journaal en Studio Sport zitten op de puntjes van hun stoelen.

“Praat vooral met ons mee via ons antwoordapparaat” nodigt de presentator ons direct al uit. En: laat een redactie achter op onze website. (Aan twitter doet Max blijkbaar niet)
Robert ten Brink is de eerste Perstribune-gast. Beetje babbel-babbel waarbij ik denk: hoor ik dat nou goed, klinkt Govert van Brakel wat onzeker? Dan iets over nieuwe stemmen op de radio en Prem die een jaar lang elke dinsdag Rob de Nijs gaat bellen. “Dag meneer Rob” is -voor mij- een omslagpunt: vlot-lopend, leuk gesprek.

Ook geslaagd: de verslaggever die knip-en-plakwerk over de tv heeft gemaakt en Govert van Brakel in gesprek een RTL parlementair verslaggever over ‘de deur’ en hoe het voelt als Heet nieuws te brengen dat de kroketten zijn gearriveerd.
Een vraag op het antwoordapparaat: hoe werd de mol in (het filmpje in) Zomergasten gefilmd. En: wat vond Karin Kraaykamp van de omroepers (tv-experiment). Eerst vindt ze niets, want: andere tijd. Dan gaat Govert van Brakel over op liefdevol vleien over haar bekende stem en “dat vind ik lief van je!” roept ze uit en komt toch met wat meninkjes.

Het tweede uur is meer sport en of het nou komt omdát het het tweede uur is of omdat sport hem beter ligt om gezellig over te keuvelen, maar nu lijkt de presentator goed op stoom te komen. Met Maurits Hendriks van NOC*NSF en in gesprek met een wat tegenstribbelende vader Huntelaar over de aflopende carrière van zijn zoon (wat die niet gezegd wil hebben).

Ik vind het lastig zo’n eerste aflevering goed te beoordelen omdat me niet duidelijk is wat het programma beoogt en ik daaraan dus niet kan afmeten of het dat gestelde doel benadert.
Moet het vooral gezellig zijn of mag het onze hersentjes ook een beetje uitdagen?
Ik wil namelijk graag worden uitgedaagd.
Maar gezellig praten kan ook onderhoudend zijn als dat door Govert van Brakel gebeurt.

[Erg leuk: Govert van Brakel reageert op élke reactie in het MAX-gastenboek]