Joris van de Kerkhof

Joris van de Kerkhof vertelt hoe hij als invaller in 2002 op de Haagse redactie die nieuwe partij moest volgen. Pim.
Die er (horen we weer) “zin án” had en die (jawel) “at your service” was.
Dan de presentatie van het boek (JvdK: “wat dóet u mevrouw?”) waar Fortuyn de taarten in het gezicht worden gegooid.
PF: “Mág ik even mij schoonmaken?”
JvdK: “Dat mag u doen…” en: “wat vindt u ervan?”

De verslaggever vertelt hoe hij Fortuyn volgt, van interview naar interview.
“De laatste keer dat ik hem sprak was bij het Radio 1 lijsttrekkersdebat.”
Max van Weezel die jolig ieder het woord geeft. Mét een kwinkslag over het Harry Potter-kapsel van Balkenende. Die dan weer ‘elk nadeel hep z’n voordeel’ erin gooit. Waarna Pim: dan neem je toch mijn kapsel. Haha.

Joris die op een zondag na een interview met Fortuyn meeloopt naar de garage waarbij de politicus opvalt dat hij, van de ‘linkse omroep’ (JvdK: “nou ja”) zo hard werkt. Hij is er immers altijd bij.
-kabbel-kabbel-kabbel doet nu gezellig de reportage
JvdK: “Sprankelende ogen. We zouden elkaar nog wel eens zien.”

En dan de laatste twintig seconden.
Joris van de Kerkhof die via een telefoon verslag doet van de moord.
Het interview bij 3FM, dat er een man op Fortuyn afliep, die heeft geschoten.
“En nu ligt hij hier, op een meter of vijftig van mij vandaan.”
“Hij ligt met z’n benen onder z’n rug. In alle stilte. In z’n maatkostuum.”

Einde reportage.
En opnieuw denk ik: ik wou dat ik “kippenvel” een aantal weken geleden al niet eens had gebruikt voor een ander radio-item.
Want zo voelt het. Na het gezellig aan-kletsen en -babbelen en vrolijke Max en zgn grappige JPB.
“En nu ligt hij hier.”
Prachtige Radio.

Op dit filmpje: Fortuyn met Joris van de Kerkhof (en de taart)

Joris van de Kerkhof volgde Pim Fortuyn in het voorjaar van 2002. Wat, vertelt hij, vaak neerkwam op opdraven wanneer de man de pers optrommelde: “hij bepaalde de nieuwsagenda.”
Op de zonnige middag van 3 mei staat hij dus in de tuin van Fortuyn met een hoop collega’s.
Omdat Fortuyn iets had gezegd over een generaal pardon voor asielzoekers dat verkeerd zou zijn begrepen.

Die tuin, zegt Joris van de Kerkhof, “was de perfecte samenvatting van de maanden dat ik hem volgde.”
We horen Fortuyn iets vertellen (van papier), dan een journalist die zijn vraag begint met “ik begrijp niet..” waarop Fortuyn uitvalt.
“Ik vind uw opmerking zo ontzettend flauw! U luistert niet naar wat ik zeg! U weet het allemaal zo goed meneer de journalist, zoek ‘t ‘ns een keer uit! U bent zo ontzettend vervelend bezig! Hoe kómt u erbij! Einde interview! U gaat nu weg, want ik ben u zat, dit is mijn terrein, ik eis het nu van u.”
Waarop Fortuyn wegbeent om weer terug te keren: “Heren, we maken en deal, we beginnen opnieuw en je flikkert weg wat je hebt gemaakt.” Daar ging men niet op in.

Joris van de Kerkhof (“ik stond erbij en keek ernaar en… registreerde”) becommentarieert in zijn reportage het optreden met “de ogen, vúúr, echt vuur” en vertelt hoe hij als zwijgzame radiojournalist niet wordt weggestuurd.
Fragment interview op de bank binnen met een heel andere man. Kalm formulerend.
En op “u werd net zo boos”: “Zo boos over dat ik elke keer dezelfde vragen moet beantwoorden, dan denk ik, jullie zijn met iets bezig…”
JvdK: “Om u kapot te maken…”
Dat wil Fortuyn niet zeggen. Maar wel “spelletjes” ipv “inhoud”.

Tot zover fascineert de reportage al maar alsof het niet op kan – daar is ook Gerard Joling die over Fortuyn het programma ‘De Waarheid’ maakt voor SBS: “Beide heren geiten over wat er gebeurde in de tuin.”
Afsluitend verhaalt Joris van de Kerkhof over de “vermoeide, geïrriteerde ogen” van Fortuyn in de tuin die “zacht” werden tijdens het gesprek op de bank en “fonkelend” naar Gerard Joling.
Waarop we in de verte Jool horen beloven dat het “gezellig en blóedordinair” wordt, “dus dat komt helemaal goed”.

Een prachtig portret met het verweven van hier en nu met toen.
Erg Mooie Radio.