De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Engeltje mocht niet op de tong piesen

door Reageer

Keukengeluiden.
“Dat wordt een eitje?” informeert Joris van de Kerkhof.
Nee. Iets anders, zegt Dirk van Schalen, de kok van Vacansoleil (ik versta hem niet wat vast aan mij ligt).
Hij staat met een eigen keuken op het terrein van het hotel.
Omdat de renners een speciaal soort krachtvoer behoeven.

Om negen uur eten ze spaghetti (ze vertrekken om half tien).
525 gram = 100 gram koolhydraten.
Ze moeten voor een wedstrijd 200 gram koolhydraten binnenkrijgen. Die komen uit brood, cornflakes en rozijnen.
Die de renners zelf in de pasta gooien.

JvdK: “Denkt u dat ze het lekker vinden?”
De kok denkt van wel.
Hij doet dit nu voor de tweede keer, moest vorig jaar “wel wennen”.
“Muesli en cruesli en honing en zemelen – wat ze maar te pakken kunnen krijgen, dat gooien ze erop.”
Zijn ‘ding’ is het nooit geweest.

Hij vertelt (smakelijk) over een heerlijk toetje dat hij vorig jaar had gemaakt waarna een Belgische renner had gezegd dat het was “of een engeltje op m’n tong aan het piesen is”.
Maar de ploegleiding zei dat hij alleen maar yoghurt en kwark mocht serveren.
“Dat was even slikken.”

Ogen gaan zenuwachtig op en neer

door Reageer

Wie is toch Wiggins en hoe kom je daar achter.
Je kunt alles over hem lezen. Je kunt met mensen om hem heen praten.
Je kunt ook een dag lang hem in de ogen kijken.
Of althans: dat proberen.

Joris van de Kerkhof kiest (ik zou bijna zeggen uiteraard) voor dat laatste.
Hij stelt zich op bij de bus van Sky: “en dan slungelt Bradley Wiggins zich naar buiten”.
Bij zijn teamgenoten staat de naam op het frame, bij hem staat Wiggo.
Hij zet handtekeningen. En nog meer handtekeningen.
Interview in het Frans.

“Dan wúrmt-ie zich naar voren” en staat als eerste bij de start.
De verslaggever probeert hem aan te kijken: “Maar die zonnebril zit ervoor.”
Toch: “Het *lijkt* of z’n ogen een beetje zenuwachtig op en neer gaan.”
En: “Hij ziet er onwennig uit.”
Knikje naar de zijkant waar Britten luid naar hem staan te roepen.
Die mensen trots natuurlijk.
Maar, vertellen ze: Cavendish is populairder want Wiggins is introvert (en daar houden we niet van).

Bij de finish staat Joris van de Kerkhof er wéér.
En ziet Wiggins direct doorfietsen naar de wagen van Sky.
“Daar staat een hek voor, daar kan ik niet bij, maar ik zie hem een beetje bozig reageren”.
De ploegleider kalmeert hem en Wiggins rijdt terug om de gele trui in ontvangst te nemen, een grote die slobbert.

“Hij staat er nog steeds wat onwennig” (alweer!) valt de verslaggever op. “Hij moet een beertje omhoog houden.”
Dan “journalisten langs” en teksten als “tomorrow is gonna be a tough day” en “it’s a long way to Paris”.
De zonnebril gaat af (groen-grijze ogen), hij lacht.
JvdK: “Hij ziet er veel meer ontspannen uit.”
Terwijl hij een paar dagen geleden nog vloekte toen journalisten suggestieve vragen stelden over dat het toch wel raar was dat hij opeens zo snel fietst.

Kennen we Bradley Wiggins na deze vier minuten.
Een beetje.
Zelf ben ik vooral onder de indruk van Joris van de Kerkhof (letterlijk) als ziener: hoe hij dwars door een *zonnebril* ogen “zenuwachtig op en neer” zag gaan.

We wandelen de berg op en we wandelen naar beneden

door Reageer

Auto-gebrom.
Joris van de Kerkhof rijdt de Grand Colombier op.
Met andere automobilisten die een plekje willen vinden waar ze de Tour voorbij kunnen zien komen.
Maar ze zijn te laat.

Tussen alle campers kiest hij er een met vier mannen, twee Nederlanders, twee Belgen.
“Ik zie er niet uit,” zegt een man verontschuldigend. Dan: “O. Het is geen televisie, hè?” Dat niet, maar het zijn de scherpe ogen en oren van de radioverslaggever zodat de man wordt geschilderd als “bloes open, gouden ketting, pilsje in de hand” en: “drie kratjes bier!”
Ach, lacht de man. “Je moet zien te overleven, in die week.”

JvdK: “Wat aardig dat u uw bloes even dicht doet voor u een rondleiding gaat geven.”
Want de aardige man toont hem de camper met de bedjes en de douche en de wc (al maken ze meer gebruik van ‘buiten’) en er is ook muziek.
Elton John. The Eagles. Dana Winner. Die wordt *hard* aangezet en “zal ik het uitzetten” vraagt de man maar “nee, is prachtig” beweert de verslaggever.

Alles is schoon. Want: “juist gepoetst”.
En mocht Joris van de Kerkhof ooit in Stamproy komen: “Daar is maar 1 café en daar zitten we altijd.”

Even verderop een Nederlands echtpaar. Man: “Wat wilt u drinken?”
JvdK: “Ik heb water, is goed, is goed.”
Man: “Ik heb een heerlijk wijntje staan…”
En verder (beschrijft weer de verslaggever): tafeltje, stoeltjes, wijn (dus) en… roddelbladen.
O ja, bij de mannen lagen boeken over wielrennen.

Ook hier wordt de camper geïnspecteerd ( “mag ik effe binnenkijken”).
Klein, stelt de verslaggever vast: “Je komt hier dichtbij elkaar.” “Smal bed.”
JvdK: “Waar hebben jullie het over? Of zijn jullie voornamelijk aan het lezen?”
De vrouw: “We wandelen de berg op en we wandelen naar beneden en we praten met mensen en zo gaat de dag voorbij.”
Hun muziek: the Beatles. And I love her.

Ik zie de mensen voor me. Het echtpaar en de mannen.
Twee portretjes in vier minuten.
Waarna Joris van de Kerkhof de berg weer afrijdt.
Auto-gebrom.

Mooie radio.

It beest

door Reageer

Het geluid van regen.
Joris van de Kerkhof is op weg naar de fanclub van Pieter Weening: twee broers, drie fans. Eerst inspecteert hij de route van zaterdag. Lege flessen, lege colaflesjes en op de weg de tekst ‘Pieter Weening it beest’.
Het geluid van een mobieltje waarop cijfers worden ingetoetst: waar ze nú zijn.
Dan: gekreun(?) en de verslaggever beschrijft “tafeltje, stoeltje, Berenburger” bij de hoogste berg van zondag waar opnieuw op de weg wordt geschreven.
Een spandoek: supportersclub Pieter Weening. Blijft Joris van de Kerkhof er de hele dag staan? Ja, hoor. En het spandoek mag aan zijn auto vastgemaakt.
“Die is van de baas, hè? Of is-ie van jezelf?”
Charmante giechel als reactie.

Bonkende muziek terwijl ze wachten.
De nacht ervoor om 1-2 uur gaan slapen en om 4 uur weer op omdat ze hadden gehoord dat de berg om 6 uur afgesloten zou worden. “We zitten nu op een mooi plekje.”

Sms-jes: Pieter doet het goed.
Maar wanneer hij eindelijk voorbij komt gaat het helemaal niet meer goed en Pieter vindt het ook niet leuk als broer meerent en hem wil duwen.
Verklaring van de broer: het maakt niet uit of je twintigste of negentigste wordt.
Daarom: nu beter rustig naar boven rijden en “voor een andere dag zich sparen”.

De fans breken de tent op, ontkoppelen (neem ik aan) het spandoek van de auto van de verslaggever en zoeken een camping op.
Om te douchen.

Lees ook dit artikel waaruit blijkt dat het zowel nóg liederlijker was als eigenlijk ook niet.
En die auto van Joris van de Kerkhof is écht heel groot.

“Peter, Peter, go go go!”

door Reageer

De tijd van het met fans en andere passanten rondhangen in herbergen is voorbij.

Joris van de Kerkhof staat om half zeven te prutsen aan het achterwiel van Lieuwe Westra (hij stelt iets in op 56 omdat het vandaag een vlakke étappe is), een kwartier later vertelt hij bovenop een berg over twee mannen die bij de finish van de 1e étappe naast hem “in extase” stonden te schreeuwen bij een overwinning van Peter Sagan.
Het waren Sagans vader en een vriend en de verslaggever hád ze graag wat gevraagd maar ze spraken alleen Slowaaks en Russisch.

Hij treft het dus dat nu, op die berg van de 3e categorie, de trainer van Peter Sagan naar boven fietst en: “Hij fietst in alle vrolijkheid húp mijn microfoon in.” Nou ja, de vórige trainer.
De man mag zelf zijn (door ons onuitspreekbare) naam zeggen en de (nóg onuitspreekbaarder) naam van de wielerclub waar hij Sagan trainde.

Hij kent hem als “petite, small boy” van negen die eerst op voetbal zat en toen ging fietsen. Ze bellen nog elke dag en weet Joris van de Kerkhof wat een kompas is? Dat heeft hij in zijn hart zodat hij in een sprint de juiste koers weet te trekken.
Na de derde door Peter gewonnen étappe kon de trainer niet meer praten. Te hard geschreeuwd. Hij doet voor: “Peter, Peter, go go go 20 meter go!”

Engelsen komen erbij staan met een krant. Daarin een foto van een juichende Peter Sagan. “My child, my child!” jubelt de trainer.
Dit jaar zal het kind nog niet de Tour de France winnen, weet hij maar wacht maar, volgend jaar. En wat hij wél zal winnen is het WK in Holland.
Zijn dag, dat wordt 23 september.
Waarna de man zich excuseert want hij moet nog 50 km fietsen naar de finish en wil daar natuurlijk wel op tijd zijn.

Heerlijk portret van een heerlijke man.