We wandelen de berg op en we wandelen naar beneden

Auto-gebrom.
Joris van de Kerkhof rijdt de Grand Colombier op.
Met andere automobilisten die een plekje willen vinden waar ze de Tour voorbij kunnen zien komen.
Maar ze zijn te laat.

Tussen alle campers kiest hij er een met vier mannen, twee Nederlanders, twee Belgen.
“Ik zie er niet uit,” zegt een man verontschuldigend. Dan: “O. Het is geen televisie, hè?” Dat niet, maar het zijn de scherpe ogen en oren van de radioverslaggever zodat de man wordt geschilderd als “bloes open, gouden ketting, pilsje in de hand” en: “drie kratjes bier!”
Ach, lacht de man. “Je moet zien te overleven, in die week.”

JvdK: “Wat aardig dat u uw bloes even dicht doet voor u een rondleiding gaat geven.”
Want de aardige man toont hem de camper met de bedjes en de douche en de wc (al maken ze meer gebruik van ‘buiten’) en er is ook muziek.
Elton John. The Eagles. Dana Winner. Die wordt *hard* aangezet en “zal ik het uitzetten” vraagt de man maar “nee, is prachtig” beweert de verslaggever.

Alles is schoon. Want: “juist gepoetst”.
En mocht Joris van de Kerkhof ooit in Stamproy komen: “Daar is maar 1 café en daar zitten we altijd.”

Even verderop een Nederlands echtpaar. Man: “Wat wilt u drinken?”
JvdK: “Ik heb water, is goed, is goed.”
Man: “Ik heb een heerlijk wijntje staan…”
En verder (beschrijft weer de verslaggever): tafeltje, stoeltjes, wijn (dus) en… roddelbladen.
O ja, bij de mannen lagen boeken over wielrennen.

Ook hier wordt de camper geïnspecteerd ( “mag ik effe binnenkijken”).
Klein, stelt de verslaggever vast: “Je komt hier dichtbij elkaar.” “Smal bed.”
JvdK: “Waar hebben jullie het over? Of zijn jullie voornamelijk aan het lezen?”
De vrouw: “We wandelen de berg op en we wandelen naar beneden en we praten met mensen en zo gaat de dag voorbij.”
Hun muziek: the Beatles. And I love her.

Ik zie de mensen voor me. Het echtpaar en de mannen.
Twee portretjes in vier minuten.
Waarna Joris van de Kerkhof de berg weer afrijdt.
Auto-gebrom.

Mooie radio.