De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Rechten en zekerheid

door Reageer

Dertig mannen, 1 vrouw en 1 kind ziet Joris van de Kerkhof gisteravond op de stoep van de IND in Zwolle. Ze eten -Hollandser kan het niet- een witte boterham met kaas. “Toeval, snap je” zegt een man. Iemand heeft het eten gebracht.
Tegen het raam van het gebouw zelfgemaakte posters met teksten over rechten en zekerheid.

Een man van de gemeente belooft dat deze ochtend om half tien “meneer Driessen van de IND uit Den Haag” met ze komt praten. “Wat ons betreft hoeven jullie hier niet te blijven.”
Door zijn rustige tekst gepruttel en geschreeuw, in het Nederlands en in het Arabisch of Koerdisch (vermoed ik).
Ze gaan niet weg: “Zodat morgen de medewerkers komen en zien hoe onze situatie is.”

“Gewone mensen die graag mensen willen helpen” dus *niet* mensen-van-een-organisatie komen uitleggen hoe ze het gesprek met Driessen moeten aangaan.
Niet door elkaar praten bv. En: wat zijn je punten.

“Wij willen zekerheid in ons leven” is het punt. Veel jongeren zijn hier al 5-6 jaar. De gesprekspartner van de verslaggever is hier al twaalf jaar (sinds zijn negende).
JvdK: “De meesten komen uit Noord Irak, dat is volgens Nederland veilig, daar kun je zo naar terug”. Jamaar: ze hebben geen papieren.
Willen ze nou weg of willen ze niet weg? Hopelijk leggen ze het “meneer Driessen van de IND uit Den Haag” dadelijk beter uit.

“De mensen van de gemeente Zwolle waren wel aardig” zegt Joris van de Kerkhof nog.
“Dat wel ja, snap je. Maar waarom niet…”

Zo’n zin die blijft hangen en waarvan ik me afvraag waarom de verslaggever er zijn reportage mee eindigt. Bedoelt hij dat de aardigheid van de gemeente wat gratuit is? Dat de asielzoekers daar niets aan hebben? Iets anders?

Ik ben in elk geval blij dat Joris van de Kerkhof weer terug is.
Nu is de sportzomer écht voorbij.

We’re gonna come back bigger and better

door Reageer

Het zou een saaie laatste etappe worden (en dat was het ook wel) maar dankzij Bradley Wiggins en Mark Cavendish was het die laatste tien minuten toch nog even spannend.

Presentatoren Tom en Tim hebben dan al champagne gedronken (omdat het hun laatste keer samen is), presentatoren Bas en Bert vielen elkaar bij hún afscheid nog net niet wenend in de armen.
Presentator Jack van Gelder kreeg een voor mij onverklaarbare niet te stuiten giechelbui toen hij aankondigde dat Nederland beroerd had gepresteerd bij honkbal.

Wat een contrast met de aardige Engelsen die Joris van de Kerkhof uren vóórdat Wiggins en Cavendish juichend over de finish zouden komen al aantrof langs de route.
Mannen met maskers van Bradley.
JvdK: “Voor mij een raar interview, want ik kijk in twee zwarte gaten.”
“Lovely day” zegt de man achter 1 van de maskers. “This is gonna be a fantastic summer.”

Nóg een Bradley: met zonnebril en bakkebaarden. “His twin brother” lacht een vrouw.
Een local village cyvling group.
Een man die de Tour al 25 jaar volgt, die vorig jaar is geïnterviewd door de Noorse radio.
Was een afzeikgesprekje als ik het goed begrijp.
Over Engelsen die er niks van bakten. En tóen zei hij al: “Wait till Sky comes along.”

Wiggins wint de Tour, Cavendish -voorspelt de man- wint de Olympische Spelen en dan wint Froome het WK.
Britain, lacht de vrouw, is er weer “to rule the world” .
“Wait till next year, we’re gonna come back bigger and better.”

Wie ook wil terugkomen is Filemon Wesselink (‘Fiel’ voor zijn vrienden en deze weken ook voor ons).
Zonder problemen liet de knul vrouw en baby van nu 8 weken achter.
Want: de Tour *moest*-ie meemaken.
Volgend jaar wil hij het zelfs gratis doen.

Ik weet niet of Joris van de Kerkhof ook zo ver gaat maar ik hoop wel dat hij er dan ook weer bij is.
Ik heb genoten van zijn reportages die vaak net dat speelse beetje *extra* gaven kwa achtergrond en sfeer.

We zijn in Parijs

door 2 Reacties

“Hé, het mannetje van de radio!” roepen de fietsers van de Tour de Concorde elkaar toe wanneer ze Joris van de Kerkhof zien staan en ik neem maar even aan dat het lief is bedoeld (want anders weet ik ze te vinden).

Hij schildert hoe de mannen en vrouwen -die steeds om geld op te halen voor kankerbestrijding een dag voor de echte Tour uit fietsten- aankomen op de Champs Elysées. Een busje ervoor en dan de renners.

Onze verslaggever feliciteert ze. “De geur van champagne en overwinning” ruikt Joris van de Kerkhof.
“En de benen” informeert hij bezorgd. Die zijn goed. “Het laatste ritje was ook maar 100 km of zo.”
JvdK: “Op de 1e rustdag zei je: als je dit kunt, kun je je ook voorstellen dat op een dag kanker een chronische ziekte is geworden. En dat er veel minder mensen aan doodgaan.”
Ja, zegt de man en vertelt dan over grenzen verleggen en “de dames er doorheen slepen” (het verband met kanker ontgaat mij) maar: “als je met heel veel mensen achter 1 doel aangaat geloof ik dat je heel veel kunt bereiken” (tja-zal wel).

Gelach, gepraat.
JvdK (tegen een vrouw): “Ik heb nog 1 vraag.” (zij: oh-oh) “Heb je nog pijn?”
“Ja, behoorlijk,” vertelt ze. En hinnikt.
JvdK: “En waar ook weer?”
“Aan me reet” zegt nu het meisje dat het eerder had over haar “billetjes”.
JvdK: “Doen alleen je billen zeer of doen ook je benen zeer?”
“Mijn benen doen heel erg pijn. Maar we zijn in Parijs.”
JvdK: “49 weken om uit te rusten.”

We gaan nu dus écht afronden.
Afscheid van de renners van de Tour de Concorde.
Morgen is Parijs helemaal niet meer ‘ver’, sterker: dan *zijn* we er.

Hoe zou het zijn met de Smokkelaars.
Vriendelijk verzoek: kan Joris van de Kerkhof ze misschien even bellen? Skypen? Sms-en? *iets*?
Omdat ze voor mij hét ‘blijemensenmoment’ in deze Tour waren.

Het ruikt naar slapende mannen

door Reageer

Je hebt pronkpaarden en werkpaarden.
Pronkpaarden krijgen truien aan en moeten “lullige” (JvdK) beertjes omhoog houden.
De werkpaarden van Movico uit Deurne zorgen dat er een finish is met tribunes en hokjes voor de commentatoren.

Gisteravond helpt Joris van de Kerkhof de mannen met afbreken.
Een “magische vrachtwagen” wordt ingezet, met trekker en aanhanger en die trekker rijdt achterwaarts en draait 90 graden en past dan tussen twee lantaarnpalen.

Wanneer alles is ingeladen moeten de werkers 425 km rijden en dan om vijf uur vanochtend weer opbouwen.
Ook nu is Joris van de Kerkhof erbij. Hij laat zich de vrachtwagen tonen waar de mannen kunnen “skypen met het thuisfront”. Ook is er een slaapvertrek voor twee man.
JvdK: “Het ruikt naar slapende mannen.”
“Ja, niet lekker, hè?” lacht de aardige man die hem rondleidt.

Hebben ze nog een beetje kunnen slapen?
“Viel mee.” Ze waren nl voor twee uur binnen en hebben zo “de psychologische tijd van drie uur kunnen slapen – net genoeg om niet op te staan met koppijn”.

“Wel prachtig” vindt Joris van de Kerkhof het uitzicht op Chartres vanaf de finish. “Je kunt je al voorstellen hoe de zon prachtig staat te schijnen op de kathedraal – wow…”
De man van Movico begrijpt wat hij bedoelt maar zelf hebben ze geen tijd voor “toerisme”.
Dan wordt hij weggeroepen om elders iets te doen: “Ze hebben me even nodig.”

Dat was weer een leuke bijdrage van een verslaggever die zelf óók niet veel kan hebben geslapen.
Parijs is helemaal niet ver meer.
Ik ga ze missen, deze reportages.

“Als Joris praat, récht hangen”

door Reageer

Zoem. Aanhoudende zoem.
“Dát is nog eens een uitzicht” geniet Joris van de Kerkhof.
Hij hangt in een vliegtuigje boven de koers. Hoe hoog? 14.000 voet.
Aha. En dat is? 5 kilometer.

Aan het stuur Anniek van den Brink, ernaast Bart van Pelt (morgen wisselen ze van plaats).
Zij moet zorgen dat het vliegtuig op de juiste hoogte blijft (Bart: “op 1000 voet boven en onder ons cirkelen collega’s waar we afstand van moeten houden”).
Hij let op de metertjes.

Joris van de Kerkhof kijkt naar de Tourmalet en de campers en uitzicht: “Daar ligt nog een beetje sneeuw”.
Bart ziet het amper.
Vaak is het weer ook zo slecht dat er niets te zien *is*.

Het verslag van Gio Lippens gaat niet via het vliegtuigje, vertelt hij.
Maar Gio’s verhaal wordt wél via het vliegtuigje doorgegeven naar de man op de motor.
En wanneer de regisseur “doorgeeft dat hij wil gaan flitsen” geeft de bijzittende piloot dat weer door aan de sturende piloot zodat die boven de motor kan vliegen.
Van Pelt: “En als Joris praat, récht hangen.” Zodat de antenne verticaal blijft.
(Joris is de ándere Joris – die op de motor zit)

Niet alleen genieten de piloten niet van het uitzicht, de wedstrijd volgt Van Pelt ook al niet.
En dan opeens: klaar!
Maar, zegt Joris van de Kerkhof, “de Nederlanders moeten nog over de finish komen.”
Kan zijn, maar (Van Pelt:) “de motorrijder is eruit”.
Hun werk zit er dan ook op.

Leuk kijkje in de eigen NOS-keuken.

Deze reportage is uitgezonden tussen 6 en 7 uur – na half 9 was een andere, nóg leukere versie.
Deze: