Dertig mannen, 1 vrouw en 1 kind ziet Joris van de Kerkhof gisteravond op de stoep van de IND in Zwolle. Ze eten -Hollandser kan het niet- een witte boterham met kaas. “Toeval, snap je” zegt een man. Iemand heeft het eten gebracht.
Tegen het raam van het gebouw zelfgemaakte posters met teksten over rechten en zekerheid.
Een man van de gemeente belooft dat deze ochtend om half tien “meneer Driessen van de IND uit Den Haag” met ze komt praten. “Wat ons betreft hoeven jullie hier niet te blijven.”
Door zijn rustige tekst gepruttel en geschreeuw, in het Nederlands en in het Arabisch of Koerdisch (vermoed ik).
Ze gaan niet weg: “Zodat morgen de medewerkers komen en zien hoe onze situatie is.”
“Gewone mensen die graag mensen willen helpen” dus *niet* mensen-van-een-organisatie komen uitleggen hoe ze het gesprek met Driessen moeten aangaan.
Niet door elkaar praten bv. En: wat zijn je punten.
“Wij willen zekerheid in ons leven” is het punt. Veel jongeren zijn hier al 5-6 jaar. De gesprekspartner van de verslaggever is hier al twaalf jaar (sinds zijn negende).
JvdK: “De meesten komen uit Noord Irak, dat is volgens Nederland veilig, daar kun je zo naar terug”. Jamaar: ze hebben geen papieren.
Willen ze nou weg of willen ze niet weg? Hopelijk leggen ze het “meneer Driessen van de IND uit Den Haag” dadelijk beter uit.
“De mensen van de gemeente Zwolle waren wel aardig” zegt Joris van de Kerkhof nog.
“Dat wel ja, snap je. Maar waarom niet…”
Zo’n zin die blijft hangen en waarvan ik me afvraag waarom de verslaggever er zijn reportage mee eindigt. Bedoelt hij dat de aardigheid van de gemeente wat gratuit is? Dat de asielzoekers daar niets aan hebben? Iets anders?
Ik ben in elk geval blij dat Joris van de Kerkhof weer terug is.
Nu is de sportzomer écht voorbij.