De Koude Kalkoen

Marcel Oosten

Heerlijk paffen in het zonnetje

door Reageer

Cafégeluiden.
Rop Zoutberg is zaterdag om middernacht in een café in Madrid: vijf minuten later gaat het rookverbod in. Volle tafeltjes, volle asbakken. Vrouw vertelt opgewekt dat ze doorgaat met roken, cafébaas (RZ: “moet u niet ingrijpen?”): “Het is toch nog zaterdag? Mórgen als de deuren opengaan…”

Zondag. De correspondent bezoekt zijn favoriete buurtcafé.
Asbakken zijn weggehaald. Cafébezoekers komen naar buiten met pakje sigaretten in de hand. Het is een graad of vijftien.
Straatgeluiden. “Iedereen staat heerlijk in het zonnetje te paffen.”

Ook verboden: roken bij kinderspeelplaatsen.
Rop Zoutberg gaat kijken bij de speelplaats achter zijn huis.
Er wordt inderdaad niet gerookt.
Overdreven, vindt een vrouw. “Goed voorbeeld geven aan kinderen is 1 ding, maar dit gaat te ver.”
Er zijn boetes van 30 tot 600.000 Euro sluit de correspondent af.
Die, onthult Marcel Oosten bij de aankondiging van de reportage, ex-roker is.

Leuk gedaan, deze reportage.
Info verpakt in sfeer.

De zalm kan niet op eigen benen staan

door Reageer

Zo knuffelbaar als de wolf is de zalm niet (om nog maar te zwijgen van de steur en de splint en de spiering).
Geen wonder dus dat in het gesprek met Erwin Winter van Imares nadrukkelijk ter sprake komt dat Duitsland en Frankrijk veel (geld) hebben geïnvesteerd in de waterkwaliteit en het opruimen van barrières. Zodat die landen nu woest zijn omdat Nederland zich niet houdt aan de afspraak de sluizen van het Haringvliet op een kier te zetten.

Toch weten Lara Rense en Marcel Oosten er met Winter al snel een knuffeldraai aan te geven. We leven mee met de vissen die, staand voor een dichte sluis, wanhopig zoeken naar een alternatieve route.
Marcel Oosten: “Nederland laat een kattenluikje open en de vraag is of de zalm dat weet te vinden.” Een deel bereikt de Nieuwe Waterweg. Dat zijn de sterke slimmerds. De andere zullen in de “doodlopende steeg” (Winter) van het Haringvliet verpieteren.
En dat na alle eerder ook door Nederland zelf gedane moeite. Wat geen linkse luxe was maar een absolute noodzaak. Omdat er “voor de zalm teveel knelpunten zijn om op eigen benen te kunnen staan”.
Lara Rense: “eigen vinnen”. Zie je het voor je? Ik wel.

Gisteren had Duitsland-correspondent Wouter Meijer ook een mooie reportage over dit onderwerp.
En op dieren.blog staat een interessant artikel (lees vooral ook het slot).

De gewone leraar doet aan seks – maar wel veilig

door Reageer

Wanneer Joris van de Kerkhof zijn Filiaal begint met “een beetje harde hoorspelkern” gaat mijn hart direct sneller kloppen. Twee dagen deed hij ‘knisper’ in de sneeuw, nu doet hij ‘stap-stap’ een trap op, dan een ouderwetse bel en alsof het niet op kan: een piepende deur.
De Filiaalhouder is te gast bij leraar Nick Vogels van Leraren in Actie (LIA), een boomlange vent een vriendelijke ogen en een harde stem die uitstraalt dat hij niet met zich laat sollen.
JvdK: “Ik dacht, hè, hè – eindelijk weer eens een gewone leraar.”

Vogels ziet collega’s worstelen met orde houden (wat ze niet leren op de Lerarenopleiding) en is boos om de nieuwste plannen voor opnieuw wijzigen van het onderwijs: focussen op kerntaken en wég met de franje.

In 4 Mavo doet de Filiaalhouder mee met zo’n les van franje. Hij hoort Vogels zijn leerlingen vertellen dat hij niet blowt, niet rookt en niet drinkt: “Aan seks doe ik wel, maar wel veilig.” Waarna de kids discussiëren over de prijs van condooms en vervolgens naar de film ‘Beperkt houdbaar’ kijken. Aandachtig, vertelt Joris van de Kerkhof. Wat me aangenaam verrast want dat leek me meer een film voor volwassenen en dan vooral vrouwen van minstens vijfentwintig.

Marcel Oosten (gisteren *niet* bekroond tot RadioBastard net zo min als collega Lara Rense tot RadioBitch): “We vinden het wat tam.” En later: “Het is niet zo heftig.”
Klopt. Maar het afsluitende praatje van de rector van de school (het Segbroek College) over het belang mensen voor te bereiden op “een goede plek in de maatschappij” is hartverwarmend.
Net als de afsluiting van Joris van de Kerkhof zelf: “Het was fijn om eens een keer bij een goede leraar in de klas te zitten.”

Zwijnen wroeten in Utrechtse Heuvelrug

door Reageer

Twee wilde zwijnen zijn gesignaleerd op de Utrechtse Heuvelrug.
Vermoedelijk erheen gewandeld vanaf de Veluwe. Via een fietstunneltje vermoedt boswachter Hugo Spitzen. En toen een stukje door de polder en de Gelderse vallei.
“Dus die ecologische hoofdstructuur is onzin” doet Marcel Oosten kritisch. Dat niet: mét die verbinding waren de zwijnen er al éérder geweest. En hadden andere dieren de Heuvelrug ook kunnen bereiken.

“Is het een mannetje en een vrouwtje?” Lara Rense klinkt gretig.
Dat is nog niet zeker. Er zijn wel camerabeelden maar die details zijn daarop niet zichtbaar.
“Afwachten of er kleintjes komen!” Lara Rense lijkt het wel wat.
“Lara kan wel zo enthousiast doen” (Marcel Oosten continueert zijn ‘bad cop’) “maar voor je het weet zit je op de Utrechtse Heuvelrug ook met omgewoelde tuintjes.”
Spitzen is daar niet zo bang voor. Bovendien “is de provincie al bezig met een notitie over grote hoefdieren”.

In de Veenendaalse Krant noemt de boswachter een voordeel (behalve dat wandelaars zwijnen -liefst met kleintjes- schattig vinden): door hun wroeten in de bodem geven ze jonge boompjes de kans te kiemen, anders moet een machine dat doen.

Zie hier de beelden. Laat je vertederen door dat grote hoofd. En inderdaad, een blik onder de staartjes krijgen we niet.

Wachten op het uit-pruttelen van de oersoep

door Reageer

NASA heeft een bacterie ontdekt die gedijt in giftige omstandigheden.
Zodat we nu in de ruimte kunnen zoeken naar leven dat ontstaat op een andere manier dan wijzelf (even kort door de bocht).
“Je kunt geen sluitende definitie meer geven van wat nu eigenlijk leven is” zegt wetenschapsjournalist Govert Schilling en “nu maak je het wel érg ingewikkeld, Govert” reageert Lara Rense.

Het *is* ook ingewikkeld: “Als er een marsmannetje hier op het Mediapark landt, dan is dat wel duidelijk. Hoewel zelfs dan kun je denken aan een robotje of een acteur.”
Marcel Oosten (geen ‘dromer’): “Dat doen we altijd in eerste instantie.”
En dan spreekt hij de prachttekst: “Maar de kans is toch groter dat er ergens nog een oersoep staat te pruttelen. Of al is uitgekookt.”

De pruttelende oersoepjes, zo moeten we het inderdaad zien.
Grote ijzeren pannen zie ik voor me, pollepel erin, af en toe voorzichtig roeren.
Miljoenen jaren, miljarden jaren. Dan kán het zijn dat uit die soepjes wezens kruipen en dat die met ons praten, belooft Govert Schilling.
Dat laatste (praten) is volgens mij zijn concessie aan ons, de luisteraars die er gewoon niet áán willen dat ET niet bestaat.
Schilling hoor ik anders immers altijd waarschuwen dat de illusie dat er aliens zijn precies dát is: een illusie.