Het is twee dagen na ‘Alphen’ – wat willen we weten.
We willen weten hoe het heeft kunnen gebeuren. En we willen weten: wat nú.
Het Radio 1 Journaal legt de schietverenigingen het vuur na aan de schenen al blijkt snel dat de fout bij de politie zit die Tristan de wapenvergunning heeft gegeven en laten behouden zonder zich blijkbaar te verdiepen in z’n psyche.
Toezicht
“Is het toezicht op die schietclubs wel goed geregeld” vraagt Lara Rense aan emeritus-hoogleraar Willem de Haan. “Wat is uw ervaring.”
De Haan: “Daar heb ik me niet mee bezig gehouden.”
LR: “U hebt toch in een adviescommissie gezeten die pleit voor beter toezicht?” Nee.
LR: “Dan heb ik de verkeerde informatie. Excuus.”
(blunder van een bureauredacteur)
Zin en prijs
Waar De Haan wel iets over kan zeggen is het verschijnsel. Dus: “zin geven aan de eigen dood door anderen daarvoor een prijs te laten betalen”. En mbt de signalen die mensen hadden móeten zien: misschien zagen ze die wel maar zoiets komt zo zelden voor dat je de link niet legt.
Burgemeester Eenhoorn blijft wijs en redelijk en wordt terecht geprezen door Wouter Jong van het Genootschap van Burgemeesters. Grootste risico in dit soort zaken: dat de collectieve rouw de individuele rouw gaat overheersen. Dat de geschokte ánderen met de rouw van de direct betrokkenen “op de loop gaan”.
Kaarsjes en bloemen
Dat risico dreigt ook hier.
Zo was het denk ik onvermijdelijk Joris van de Kerkhof naar Alphen te sturen (een ‘dag ván’ er tussendoor gooien zou idioot zijn geweest) maar wat hebben we aan eindeloos stilstaan bij brandende en gedoofde kaarsjes en bloemen.
“Is er niet het gevaar dat er teveel gepraat wordt” vraagt de Filiaalhouder aan Bart Visser van de school waarop Tristan ooit zat (enkele leerlingen hebben het schieten gezien). “Dat je het groter maakt en ingewikkelder dan nodig.”
Bij deze school niet, verzekert hem Visser.
In de media wel, vrees ik.
Omdat elke programmamaker zal denken: we móeten er toch iets mee.
En het aantal originele invalshoeken is nu eenmaal niet onbeperkt.
