De Koude Kalkoen

Marc-Robin Visscher

“Mijn man is niet gauw boos, meneer”

door Reageer

Wanneer ik om zes uur het Radio 1 Journaal aanzet verkeer ik nog in de waan dat ik mógelijk morgen via Houston naar Phoenix vlieg. Een half uur later ben ik uit de droom geholpen en een uur dáárna heb ik mijn geplande reis gecancelled en een nieuw ticket gekocht voor over drie weken. Dat is wat een informatief radioprogramma met een vrouw kan doen.

R1J praat met deskundigen, laat de eigen correspondenten vertellen over hoe ze vanuit Nederland weer ‘thuis’ kwamen (een aantal is dat nog niet gelukt) en tracteert op reportages van wachtenden. Waarbij hangen op harde bankjes op Schiphol natuurlijk geen feest is maar zelfs hangen bij een luxe hotelzwembad in Paramaribo (reportage Harmen Boerboom) blijkt te kunnen vervelen.

Voor het Filiaal wordt Joris van de Kerkhof (opnieuw) naar onze luchthaven gestuurd. Want: “Goedemorgen Marc-Robin!” De voor deze week ingeplande Filiaalhouder zit vast in Granada. Waar hij een cursus Spaans doet. Misschien vliegt hij woensdag terug.

Is het leuk, nóg een Schiphol-Filiaal? Het is niet alleen leuk, het maakte mij duidelijk dat ik daar niet wil wezen. Niet morgen niet, en ook niet woensdag of donderdag (aangenomen dat er dan wel wordt gevlogen). Want de sfeer wordt niet beter en de informatievoorziening laat ernstig te wensen over. Terwijl er ook nog eens groot onrecht geschiedt: wie de mazzel had al door de paspoortcontrole te zijn toen het luchtverkeer werd stilgelegd, wordt in de watten gelegd en vermaakt. Wie er nog vóór stond moet afzien. En niet zo’n beetje.

Joris van de Kerkhof treft een keurig sprekend ouder echtpaar. Op de site van Schiphol stond dat hun toestel naar Barcelona wel zou vertrekken. Nu blijkt dat niet zo te zijn en: hadden ze maar bij hun luchtvaartmaatschappij moeten informeren.
Is de man boos? “Mijn man is niet gauw boos, meneer” zegt zijn echtgenote.
“Een beetje jammer” zegt de man wat afgemeten. Drie uur reizen om op tijd te komen en nu weer drie uur terug. Ach, doet mevrouw: “Als we op tijd terug zijn kunnen we deze uitzending horen.” En de niet-gauw-boze man: “Alles op de hele wereld is net het probleem wat je ervan maakt.”

Op het laatst nog Amerikanen. Op goed geluk naar Schiphol gekomen. “We thought maybe.” Een vlucht doet er niet toe waarhéén: “Get the hell out of Europe” want “my dogs are missing me”. Maar ja, de aswolk. “Act of God.” “Act of God?” herhaalt Joris van de Kerkhof verbaasd. Nou.. “Act of Volcano” dan. En van Holland blijven ze houden.

Ik eigenlijk ook wel.
(zonnig denkend)

Half horen

door Reageer

Vroeger (ten tijde van Fanlog) beluisterde ik élke ochtenduitzending van het Radio 1 Journaal en vrijwel alle avonduitzendingen.
Soms hoor ik nog steeds een hele uitzending, vaak niet meer. En ongehinderd door het niet hebben gehoord van de rest geef ik hier dan toch een mening.

Vanochtend pikte ik 1 kwoot uit het Filiaal van Marc-Robin Visscher.
Nu hoor ik in BNN Today dat de Filiaalhouder ook nog heeft onthuld dat hij op zijn 15e al zeker 3x dronken was geweest om er aan toe te voegen: “Maar ik heb nooit geïnhaleerd.”
Waarna Marcel Oosten: “Ik ook niet” en Lara Rense iets vaags dat suggereert dat zij wél etc.

Vraag: kan dat eigenlijk wel, die ene kwoot uit een doorlopend iets als het Filiaal plukken wanneer ik maar een deel ervan beluister.
Antwoord: ik aarzel.

“Hallo, hier zijn wij”

door Reageer

Vijftig jaar zoeken we naar buitenaards leven.
Paul Davies schreef er een interessant boek over en redacteur Lambert Teuwissen schrijft én keuvelt er zeer onderhoudend over met Lara Rense en Marcel Oosten.
We hopen, weet Marcel Oosten, dat ‘ze’ een “persoonlijke boodschap aan de aarde sturen: welkom in de galactische gemeenschap”. Helaas.
MO: “En zenden wij iets uit? Hallo, hier zijn wij?”
Lara Rense: “Dat doen wij elke ochtend!”
Geestig.

Ook geestig: Marc-Robin Visscher die de directeur van een school sprakeloos krijgt wanneer hij in zijn Filiaal over kids en alcohol zegt iedereen houdt er eigenlijk wel van maar heeft achteraf soms een beetje spijt.

Meer opmerkelijk: gesprek met Max Bader in Bishkek die gisteren zijn huis in de binnenstad is ontvlucht en ‘s avonds laat weer even is gaan kijken.
Hoe wás het, vraagt Lara Rense.
Bader: “Er werd over en weer geschoten.”
LR: “Vond u de sfeer bedreigend.”
Bedreigend? Nee hoor. Iedereen schoot op elkaar, er zijn 68 doden, de president is gevlucht, er wordt geplunderd.
*Dolletjes* typeert die sfeer beter.

Pretpark doet financiële crisis (even) vergeten

door Reageer

Marc-Robin Visscher mag ook zijn laatste Filiaal van de week beginnen met zijn nu-al-gimmick: dat het de eerste (vrij)dag van de lente is. Ook verder zit het hem mee: de pretparken gaan vandaag open en hij mág naar zo’n pretpark, wat treft want “ik ben erg van de pretparken”.
Waar hij staat mag hij niet zeggen (anders: boete!) maar er is iets met een reuzenrad waarbij je over de kop gaat en Lara Rense daagt wie het raadt uit het haar toe te twitteren.
(Radio 1 Journaal heeft nog steeds geen eigen twitteraccount)

De Filiaalhouder ziet hoe tandwielen worden gesmeerd. Hij maakt een bootritje in de wildwaterbaan. Kraaien van plezier met de commercieel directeur die uitroept: “Wie denkt nu nog over de financiële crisis na!” MRV: “Ik was het inderdaad even vergeten maar het komt nu weer keihard terug.” Niet erg want: dit park heeft een variabel prijsbeleid.
Google ‘pretpark variabel prijsbeleid’: Slagharen.

Dan nog buigen over de motorkap van de voor € 75.000 gerepareerde Octopus en zich door de hospitality manager laten uitleggen dat móeders (itt vaders) letten op gezond eten voor de kids. Zodat het restaurant niet alleen meer vette hap aanbiedt maar ook fruit en sla.
Gelukkig is er nog steeds onverantwoord voer, constateert Marc-Robin Visscher: “Een pretpark zonder patat en suikerspinnen – dat kan niet.”
Tenslotte: pony’s! Niet meer om te berijden maar om mee te knuffelen. Waar zijn we dus? Inderdaad (voor wie het nog steeds niet door had): Slagharen.

Na eerder de Euromast alweer een gezellig MRV-Filiaal. Een mens had zónder gekund kwa informatie maar een pittige portie feel good is natuurlijk nooit weg.

Hoogtevrees op 112 meter hoogte

door Reageer

Zet een verslaggever met hoogtevrees op de Euromast en dat wordt leuk, zal iemand bij de NOS hebben gedacht. Maak van die verslaggever Marc-Robin Visscher en het wordt lachen.
Het Filiaal gaat erover dat de Euromast morgen 50 jaar bestaat. En dat, vertelt de Filiaalhouder, “wordt gevierd met een boek, een postzegel en mijn aanwezigheid op 112 meter.” Marc-Robin (“ik voel het nu al in mijn buik”) Visscher krijgt veel steun vanuit de studio (Lara Rense: “Gaat het nog een beetje, jongen”) en zijn gasten adviseren hem de rand van het Panoramaterras te mijden. Wanneer hij toch een keer naar beneden kijkt en daar de Benelux-tunnel ziet, bellen en twitteren luisteraars: fout! Het is de Maastunnel.

Was de ‘hoogtevrees’-aanpak leuk? En: was hij effectief?
Ja, hij was leuk. Marc-Robin Visscher is een meester in de o jee-kijk mij-benadering. Was hij ook effectief? Verrassend genoeg wél. Het gejammer over hoe eng het allemaal was (de mast bewóóg) was de rode draad maar parallel voerde de Filiaalhouder óók leuke gesprekjes.
Zó leuke, interessante, goed geleide gesprekjes dat ik steeds meer ging twijfelen aan die hoogtevrees. Best mogelijk dat Marc-Robin Visscher hoogtes niet zo leuk vindt -ik ook niet- maar hoogtevrees?
Mm. Misschien beter niet te diep over nadenken en gewoon tot me nemen als ‘onderhoudende radio’, dit Filiaal.