De Koude Kalkoen

John Sarbach

Slippen, glijden en ontzettend glad

door Reageer

John Sarbach mag na zijn vorige geslaagde optreden als weer-verkeer-ervaringsdeskundige vanochtend opnieuw zijn kunstje vertonen.
“Een prachtig plaatje” ziet hij in zijn woonplaats Geldrop. Maar: ha! Een man die met een klein schrapertje de sneeuw op zijn auto te lijf wil. “Je veegt het zo weg” zegt de man nuchter.
Een ‘krantenman’ dan. De verslaggever zal “een sprintje trekken” en Bert van Slooten, lekker warm in de studio: “Ga jij eens lekker rennen, jongen, dat gehijg willen we wel horen op de radio.” De krantenman blijkt een vrouw en ze heeft alles onder controle.

Een half uur later: de bus naar Eindhoven. Zesentwintig minuten verlaat.
JS: “Ik bedoel maar!”
Buschauffeur: “Hoezo bedoelt u maar?”
Éng vindt de verslaggever het als de bus hard gaat rijden. Hoewel.. ‘hard’?
Chauffeur: “Ik rij maar met 30, hoor.” En: “We hebben wel een gewicht op de weg liggen.”

Sarbach stapt een halte verderop weer uit (hij neemt liever de eigen auto) en ik hóóp op een geïmproviseerd Filiaal maar pas om half tien duikt de verslaggever weer op.
Gelukkig kan hij dan mooi vertellen over 11 km die hij in 1 uur en 40 minuten heeft afgelegd en nóg is hij niet in Eindhoven. Verder was het “slippen, glijden, ontzettend glad en stapvoets rijden”.
Dat is wat we horen willen.
Leed dat het eigen leed doet verbleken.

Verslaggever glibbert voor kerstpakket naar Hilversum (en voor de uitzending natuurlijk)

door Reageer

Als het Radio 1 Journaal geen ervaringsdeskundige hééft, creëren ze er wel één.
John Sarbach wordt om half vijf op pad gestuurd om vanuit zijn woonplaats Geldrop naar Hilversum te rijden. Vóór half zeven moet hij er zijn: anders kan hij fluiten naar zijn kerstpakket (met Prosecco en zalm – als hij een iPad had gewild had hij -horen we- bij RTL moeten werken).

Tussen Best en Boxtel is het: “we hebben sneeuw” (gelukkig maar, anders was het item lelijk verpieterd) en “iedereen staat op de rem” en dan is er ook nog vlak voor Den Bosch iemand die met de auto vast staat in de berm, sneeuw op de ramen. John Sarbach: “Een mooi gezicht”.

Zal hij het halen, vraagt Lucella Carasso om tien voor half zes wanneer de verslaggever op de rondweg om Den Bosch rijdt. Volgens zijn navigatiesysteem wél – zelf heeft Sarbach er een hard hoofd in.
Net voor half zeven: helaas. De ervaringsdeskundige neemt nú de afslag naar Hilversum, voor hij op het Mediapark is kan dat nog wel een half uurtje duren. “Lucella, wil jij mijn kerstpakket alsjeblieft opzij zetten?”
Nou ja, doet Lucella: je hebt in elk geval lekker kunnen luisteren naar het Radio 1 Journaal.
JS (complimenteus): “Ik heb heerlijk van je kunnen genieten.”
LC (zakelijk-afhoudend): “Van het nieuws, hoop ik. En alles wat er omheen zat.”

Een kwartier later is John Sarbach echt gearriveerd.
Ik hoop voor hem dat hij ook echt iets in Hilversum te zoeken heeft behalve het Kerstpakket met de Prosecco en de zalm en o ja, ook nog tonijn geloof ik.

Babymoorden gouden greep in komkommertijd

door Reageer

Het is zéér cynisch maar ik heb sterk de indruk dat de NOS een programmatisch gat in de lucht is gesprongen om de babymoord in Nij Beets.
Wéér ‘radiostilte’ rond de formatie, verder zijn er branden in Moskou en is er teveel regen in Pakistan maar laten we eerlijk zijn: het is komkommeren geblazen. Jeroen de Jager laat het ook bij 1 reportage – kassen die in juli(!) door slecht weer zijn vernield.

Maar daar is de 25-jarige tandartsassistente uit Nij Beets die tussen 2002 en nu zeker 3x een baby na de bevalling in een koffer heeft gedaan en op zolder heeft verborgen. Even voor half zeven blijkt: 4x. Of de baby’s dood zijn geboren of na de bevalling zijn gedood moet nog blijken.

Friesland pakt het groots aan met een persconferentie die live wordt uitgezonden.
De hotemetoten willen niet veel zeggen maar Marieke de Vries ontdekt dat het gaat om “een mooi meisje, een leuke sociale meid, lang donker haar, heel veel vriendinnen”. Mensen om haar heen zouden zich hebben afgevraagd hoe het kwam dat ze steeds zwanger was terwijl ze nooit een baby zagen. ‘Adoptie’ zou de vrouw hebben gezegd maar dat bleek niet waar.
De ouders dan – die zouden (zei weer iemand anders) niets hebben gemerkt.

Bert van Slooten belt psycholoog Wim Wolters die herhaalt dat “in dit soort situaties daders ook slachtoffers zijn”. Ze filosoferen samen dat de lijkjes mogelijk niet zijn begraven maar in koffers zijn bewaard omdat de vrouw de kindjes zo “bij zich wilde houden”.
Maar, zegt de presentator (slim!): “Mensen die zijn overleden, die *ruiken*, er is een lucht in huis.” “Je kunt dat technisch wegwerken,” zegt Wolters en aha! doet Bert van Slooten en vraagt hierop helaas niet door.

“Het kan iedereen overkomen,” sluit Wolters nog af: “De daders zijn slachtoffers.”
Ik trek in twijfel dat het iedereen kan overkomen. Ik snap het ook niet. Niet van deze vrouw en niet van die vrouw laatst in Frankrijk. Je hebt toch voorbehoedsmiddelen? Waarom in vredesnaam keer op keer zwanger worden als je dat niet wilt?

Maar ok – de vrouw is natuurlijk gewoon zielig. En moet behandeld worden. En die andere vrouw ook.
Op dit moment zijn Jessica van Spengen en Marieke de Vries in Nij Beets en is John Sarbach er plankgas naar op weg.
Een geschenk in komkommertijd, deze tragedie.