De Koude Kalkoen

Marcel Oosten

Het beeld zonder de foto’s

door Reageer

Nederland helpt Japan.
Met optredens van Jan Smit en Nick en Simon en de Toppers.
Je moet er toch niet aan denken dat je je solidariteit met de door aardbeving en tsunami getroffen mensen moet aantonen door daarbij aanwezig te zijn.

Joris van de Kerkhof hoeft dat gelukkig óók niet. Hij houdt alleen Filiaal over de aanloop ertoe.
Met pianisten en een hondje van 30 cm en kersenbloesem.
Terwijl Lara Rense en Marcel Oosten een paar Nederlanders in Japan bellen die als ze al talent voor drama hebben dat nu bekwaam onderdrukken.
Wel (mooi) droog de pianoleraar die nu minder leerlingen heeft want: “Studeren komt er ook niet van. De vele naschokken zijn niet zo goed voor de concentratie.”

De Filiaalhouder is erbij terwijl de directeur van het Rode Kruis en die van Ajax op een gong slaan (“ik sta in beeld, ik sta enorm in de weg, ik kan me voorstellen dat mensen dat vervelend vinden”). En tussen alle goedbedoelde maar toch wat obligaat klinkende teksten vindt hij RK-woordvoerster Eva Smits. Met foto’s die ze net in Japan heeft gemaakt en waarbij ze wel iets wil vertellen.

JvdK: “Wat is het beeld dat u hebt meegenomen zónder die foto’s? De geur?”
De geur? Mm: vis. Veel dode vissen lagen er.
En dan is daar dat ene verhaal dat stil maakt. Hoe ze bij een huis is waar nog iets van overeind stond. Een vrouw zoekt in de resten.
Een erg oude vrouw, een overgrootmoeder(?), ze is wel 90, komt aanlopen.
De vrouw huilt. “Ik ben te oud hiervoor, ik kán mijn leven niet meer opbouwen.”

Terwijl die scène nog door mijn hoofd speelt sluit Joris van de Kerkhof af met een harde klap op de gong.
*Boing!*
Lara: “Dat kon-ie toch niet laten, hè…”
Marcel: “Ondeugend…”

Handen, hoofd en hart in de Week van het Ambacht

door Reageer

Hij is weer fijn, Marc-Robin Visscher, over wie we nu pas horen dat hij twee weken geleden de NOS-prijs de Bonte Tulp heeft gewonnen. Spelen mag hij omdat de Week van het Ambacht vandaag begint met demonstraties van ambachten in het ADO-stadion. Om jongeren en werklozen te verleiden. Aangezien er 250.000 extra vakmensen nodig zijn.

Een heerlijk onderwerp om bij te dollen dus: “wat zou ik kunnen?” Het gaat om “handen, hoofd en hart en met uw hart zit het volgens mij wel goed” oordeelt Femina Fransman van het Hoofdbedrijfschap. Zodat ze de Filiaalhouder wil laten stucadoren en dan: “mee omhoog met de glazenwasser”.
Stucadoor. Weet Marc-Robin wel dat de bijnaam daarvoor *muurvarken* is, vraagt Marcel Oosten. MRV: “O got! Daar begint het gedonder al!” Waarmee niets teveel is gezegd want later moet de presentator voor deze opmerking omslachtig excuses maken omdat stucadoors boos zijn geworden.

Eerst maar eens kijken bij een stratenmaker en dan zelf een siergrindvloer leggen. Blauwe korrels met een schepje, 8 mm dik. Knap, hoor. En wat jammer nou (Lara Rense: “zielig”) maar wanneer hij een half uur later gaat kijken is die vloer alweer afgebroken.
Tenslotte “in een tuigje gehesen met Martijn in een bakje” – 20 meter omhoog voor “glasbewassing” zoals het werk van de glazenwasser tegenwoordig heet. “Ik krijg helemaal de totale kriebels!” vertrouwt de Filiaalhouder ons toe. En dan wil hij “in godsnaam naar beneden!”
Glazenwasser gaat Marc-Robin Visscher dus niet worden. En siergrindlegger ook niet.
Dit ter geruststelling voor de luisteraars.

(De prijs was overigens voor zijn bezoek aan Kathleen Ferrier – want niet-geiten kan deze verslaggever óók)

Het nieuwe rijden 2.0

door Reageer

De ochtend begint met de domper dat niet Marc-Robin Visscher het Filiaal houdt maar Jeroen Schutijser van wie we na 3x moeten vrezen dat die nu echt tot het corps der F-houders is toegetreden. Staaltje JS: “Zitten er platvissen in die vijver? Het is hier zo plat.” (over de Noordoostpolder)

Pareltje in de uitzending blijkt Louis Dekker.
Hij test een week een elektrische auto, de Nissan Leaf.
Lara Rense: “Onze elektro-pionier.”
Louis zelf: “Dit is het nieuwe rijden 2.0, hoor!”

De auto kán 130 km (ver) rijden, gebruikt geen elektriciteit als hij stilstaat maar “als ik rare dingen doe zoals de airco aanzetten, gaat-ie rekenen”. Geprobeerd en ja: er gaat meteen 15-20 km áf. Allemaal te zien op het dashboard met “een opdringerig metertje” dat om kwart over negen zegt dat de verslaggever nog 30 km kán terwijl hij er nog 20 hóeft.
En dan “als de wiedeweerga” een stopcontact zoeken wat in Amsterdam moet lukken want dat is “het oplaadWalhalla voor elektrische auto’s”.

“Klinkt wat onrustig” vindt Lara Rense en dat klopt. Want met zijn dieselauto kan Louis Dekker 1400 km (“echt waar”) rijden en nu moet hij steeds vooruit denken: “wil ik naar Amsterdam en wil ik ook nog *terug*”.
Dan rijdt de druk vertellende verslaggever langs een flitspaal met 105 km en hóópt dat het is goed gegaan em dat het daar geen 90 km was (“ben van schrik de draad kwijt”) waarna Marcel Oosten hem de vaste straf voor bonnen-op-kosten-van-de-baas in herinnering brengt: “geen kerstpakket”.

Dit wordt een erg fijn radioweekje.

Grafrechten als sluitpost op de begroting

door Reageer

Er zijn begraafplaatsen waar een graf € 24 p.j. kost maar in Naarden (bv) betaal je € 366.
Verschillen zijn volgens Martin Kersbergen van DELA verklaarbaar uit verschillen tussen die begraafplaatsen. Er zijn “parkachtige en meer recht toe recht aan”. En sommige hebben een aula en andere niet.

Lara Rense: “Verklaart dat de enorme prijsverschillen?”
Kersbergen: “Nee.”
Gemeenten hebben verschillende berekeningswijzen maar die onthullen ze niet.
Zou het, vraagt Lara Rense, “een sluitpost op de begroting” zijn?
Kersbergen: “Je zou het bijna denken.”

De DELA wil “transparantie” en vindt dat de Tweede Kamer daar iets aan moet doen.
Marcel Oosten: “Maar iedereen wil toch in de eigen gemeente of de geboortegemeente begraven worden – dan heb je er niets aan dat het bij de buren goedkoper is.”

Dat is waar. Maar er dreigt iets anders. Mensen kiezen door de kosten voor cremeren ipv begraven en dat is, vindt Kersbergen, “onacceptabel”.

Er zijn ook mensen die wanneer een huurtermijn van een graf afloopt besluiten die niet te verlengen.
Dan wordt het graf geruimd.

En de stenen gaan op de schroothoop.

Blij om caissières met modieuze hoofddoekjes

door 3 Reacties

Het is nationale hoofddoekjesdag en dat hád misschien een leuk Filiaal kunnen opleveren maar Joris van de Kerkhof zit in een wespennest met blatende schapen in Maasdriel zodat Lara Rense en Marcel Oosten dit item zelf moeten tackelen.

Aan de telefoon Ward Schepman van United Smile. Die wil dat iedereen vandaag tussen half 1 en half 2 iets op het hoofd zet. Hoofddoekje, petje, hoed of pruik. Zelf heeft hij een petje klaarliggen waarvan Lara de symboliek ontgaat.
“Ik hou van mijn pet en ik hou ook van golfsurfen” licht Schepman toe. En stel dat hij gaat surfen en dan op het strand zijn pet opzet en iemand zegt dat dat niet mag. Dan zou zijn vrijheid zijn aangetast.

Lara Rense onthult dat ze tussen half 1 en half 2 in bed ligt: “Als ik de deken over mijn hoofd trek, mag dat ook?” Het mág van Schepman maar eigenlijk moeten we allemaal de straat op om “duidelijk te maken dat het afgelopen moet zijn met het gezeur”.

Volgt een (foute) samenvatting van het conflict op de Volendamse school over het hoofddoekje en dat Schepman helemaal “blij” is als hij bij AH caissières “met leuke modieuze hoofddoekjes” ziet: “En dan denk ik niet: die worden onderdrukt.”
“Dat kunt u nu wel denken” valt Marcel Oosten in en: is een uiting van religie wel te vergelijken met een petje. Daar heeft-ie een punt maar “dan is het helemaal belangrijk” maakt Schepman een draai “dat je mensen vrij laat want ze hechten er veel waarde aan”.

Ik heb wel eens een sterker betoog gehoord.