De Koude Kalkoen

Het Filiaal

Trein met kernafval staat nu al stil

door Reageer

“Grappig,” zegt Joris van de Kerkhof.
“Om de trein heen zijn allemaal windmolens.
En honden.”

Het Filiaal staat in Zeeland waar vandaag de trein met kernafval richting België en dan Frankrijk gaat rijden. Actievoerders van Greenpeace hebben zich aan de rails vastgeklonken. Politie is ter plaatse. “U wilt vast niks zeggen” veronderstelt de Filiaalhouder maar: “Waarom wil ik niks zeggen?” reageert de agent. Het is een goedlachs type en die honden achterin de auto – JvdK: “Gaan die helpen?”
Tuurlijk niet: “Wij gaan geen honden inzetten tegen zittende mensen.”

De actievoerders worden losgeknipt en gezaagd. Volle kracht vooruit wil de trein. Maar verderop staat een Greenpeacevrachtwagen op de rails. Met daaraan geklonken weer ándere actievoerders.
De locomotief staat stil. De stemming wordt grimmiger. Met de pers wordt door de politie niet meer gelachen.

“Dit kan nog wel effe duren” stelt ervaren verslaggever Joris van de Kerkhof tegen half tien vast.
Volg het hier.

Speuren naar de bacterie in Hamburg

door Reageer

De laatste dagen is in Amerikaanse salades opeens geen komkommer meer te bekennen. Terwijl biogassen (gisteren) nee: taugé (vandaag) de Ehec-bacterie verspreiden. Of niet natuurlijk. Maar het zou kunnen.

Lara Rense spreekt erover met correspondent Wouter Meijer (Berlijn) en een hoogleraar en andere deskundigen. Terwijl Joris van de Kerkhof met Marcel Oosten door Hamburg trekt. Omdat Marcel Oosten daar deels woont en dus kan vertellen wat de Duitsers bezielt. En omdat hij kan tolken voor de Filiaalhouder die zoals we weten goed Engels spreekt maar wiens Duits een opfriscursus kan gebruiken.

Marcels dochter Emma is zaterdag 4 jaar geworden en bezoek was zo benauwd voor de bacterie dat de familie Oosten alle goed gewassen aardbeien zelf heeft moeten opeten. Zijn buren eten al twee weken alleen nog maar uit blik. Aan de kleuterschool van Emma hangt een plakkaat dat er “geen rauwkost wordt aangeboden”.

Bij de biowinkel in Marcels (buiten)wijk houdt Joris van de Kerkhof de microfoon voor aan een zich in een modderpoel wentelend varken (knor-knor). De eigenares zegt dat bioklanten trouw zijn en zich niet gek laten maken maar verkoopt nu meer dan anders in deze tijd pompoenen en koolrabi want ietsje gek zijn ze toch wel.

Op naar de Lidl waar een klant komkommers en tomaten heeft gekocht (uit Nederland en voor afbraakprijzen). Niet bang maar wel goed schillen en wassen.
Is de angst “onDuits” vraagt de Filiaalhouder zich af.
Marcel Oosten: “Je kunt het nooit algemeen maken.” JvdK: “Doe maar wel.”

Erg leuk dit optrekken met de presentator in zijn eigen habitat.
Morgen zit hij weer naast Lara in de studio.


(Plusmarkt Graft-De Rijp)

Op zoek naar gemarginaliseerde jongens

door Reageer

Marc-Robin Visscher sjouwt de hele uitzending langs het verbrande duingebied in Schoorl.
Veel stap-stap-hoorspelkern. En verhalen. Over “acht militairen in slaapzakjes” die hij langs de kant van de weg ziet liggen en dat hij hun leidinggevende erop aansprak zodat ze nu “meer in het struikgewas” zijn versjouwd.

De Filiaalhouder wil “een steentje bijdragen” aan de opsporing van de brandstichter(s). Hij heeft ervaring, vertelt hij. Want hij had een buurvrouw die zijn huis in brand stak “omdat ze vond dat ik dood moest”. Toen was hij “te overstuur om boos te zijn” maar: “Nu ben ik wél boos! Wie doet dit?!”

De verlossende woorden moeten komen van forensisch psycholoog Ernst Ameling. Die schetst een profiel. 1) het is een man 2) tussen de 17-35 jaar (waarschijnlijk tussen de 20-25) 3) hij woont in de omgeving 4) komt uit een lager sociaal milieu 5) is niet-al-te-slim 6) woont alleen of bij zijn moeder 7) = een gemarginaliseerde jongen. MRV: “Wij zijn op zoek naar gemarginaliseerde jongens!”

Maar – horen we een half uur later – het hóeft allemaal niet zo te zijn. Het kan ook gaan om een kat-en-muis-spel met de politie. Dat lijkt burgemeester Hafkamp niet onwaarschijnlijk. Het zou haar daarom, zegt ze, “niks verbazen als vandaag weer brand wordt gesticht”.

Ameling is (zegt hij) dé deskundige op het gebied van pyromanen. Daarom had de rijksrecherche hem vorig jaar ook om hulp gevraagd. Tevergeefs. Want: “Ze konden zich mij niet veroorloven.”
Gelukkig dan maar dat hij nu gratis dit geweldige ‘het kan vriezen maar ook zeer wel dooien’-advies op de radio heeft kunnen geven.

Oranje sjaaltjes, oranje vlaai, een oranje loper en een witte zwaan

door Reageer

Waar hebben William en Kate elkaar ontmoet, welke ontwerper creëerde vermoedelijk (!) haar jurk, mag Mattijs van de Wiel tikken op de helm van een Nederlandse bobby (ja), is het veilig (vast wel) en hoe is de sfeer? “Opperbest” verzekert ons Karin Alberts. En Arjen van der Horst mag straks hoogst persoonlijk uitkijken op De Kus.

We zouden bijna vergeten dat we morgen een eigen Nederlands koninklijk festijn hebben.
Beatrix en familie doen Weert en Thorn aan. Waarvan Joris van de Kerkhof ons voorpret mag bezorgen.
Een uur brengt hij door bij een bakkerij in Weert waar “allemaal mevrouwen met oranje sjaaltjes” oranje vlaai aan gretige klanten aanreiken. Acht bakkers hebben twee maanden geoefend en geproefd tot ze de perfecte smaak hadden gevonden. Met marakoeiefruit.
Joris van de Kerkhof: “Is dat speciaal Weerts fruit?” Het blijkt een zuidvrucht.
Op het weblog van de Filiaalhouder zie ik dat je het schrijft als Maracujá.

Het resultaat blijkt mierzoet.

Behalve vlaaien (zondag maken ze er 1 van 5 meter doorsnee, voor het Guiness Book of Records) zijn er dranghekken. En ze gaan “Weert op de kaart zetten als een stad met voorzieningen”. Terwijl de mensen in het verzorgingshuis waarvoor de koningin morgen haar zegetocht begint -belooft de verslaggever- zullen zwaaien.
Er is een website met vrolijke Limburgse stemmen die de koningin het beste wensen. En er is tenslotte “een prachtige zwaan met de vleugels omhoog die niet eens dreigend dobbert op het water en mooi wit afsteekt tegen de oranje loper”.

Zingen deden de vogels ook vandaag weer niet.
Misschien sparen ze de stemmetjes voor morgen.

De uitstraling van de maatschappelijke stage

door Reageer

Het (binnen)Filiaal van vandaag raakt bekneld tussen de ontslagen bij KPN en de vieze verpleeghuizen. Zo vervalt het ‘praten met leerlingen’ van half negen en gaat Joris van de Kerkhof na de stagemakelaar en de schooldirecteur meteen door naar de zorginstelling.
Onderwerp: de maatschappelijke stage die voor scholieren verplicht wordt. “Jij,” weet Marcel Oosten, “spreekt wel eens kinderen in die leeftijd.” Klopt. Een van de zonen van de Filiaalhouder die aan atletiek doet had -handig- bij zijn eigen vereniging een stage geregeld om kinderen te trainen (en krijgt daar nu voor betaald).

Maar de maatschappelijke stage is natuurlijk in een tehuis voor gehandicapten of bejaarden. Nuttig voor alle partijen, zegt de stagemakelaar. Omdat de bejaarden ontdekken dat de jongeren niet per se lanterfantend tuig zijn en de jongeren merken dat niet alle oudjes zitten te klagen en te zeuren.

De ideale Filiaalgast vindt Joris van de Kerkhof in mevrouw Mutsaers. Drieëneenhalf jaar in een rolstoel. Ze heeft tientallen pubers zien opbloeien, vertelt ze. Die binnenkwamen “als verlegen musjes” en vertrokken in tranen omdat ze langer hadden willen blijven. Wat ze dan niet doen want ze willen geld verdienen (cynische conclusie is van mij).
Wat de stagiairs voor haar betekenen? Koffie drinken, praatje maken, appeltje voor je schillen, ergens naartoe brengen. “Dingen die je zelf niet kunt.” En weer: praatje maken. Hebben ze daar meer tijd voor dan het gewone personeel? Niet per se. Want: “Ze komen om te leren.” Ze hebben taken. En sommigen doen daar lang over.

Aan het slot nog een mooie Filiaalgast. Scholier Alexander die koffie en thee rondbrengt.
“Boeiend?” vraagt Joris van de Kerkhof en “ja ik weet het maar ik geef ook extra hulp” interpreteert de jongen dat ‘boeiend’ als: “geen bal aan, toch?” Om dan te vertellen over hoe fijn het is iets extra’s voor mensen te doen en ze dan “in de ogen te kijken”.
Mevrouw Mutsaers heeft goede ervaringen met Alexander: “Hij straalt wat uit.”

Zo werd het Filiaal met de beperkte middelen kwa tijd toch nog mooi.