In DIDD zit Frans Timmermans.
Nav zijn boek Glück Auf!
Hij zegt dat ik het probleem ben. Als baby boomer. Omdat ik weiger me te gedragen naar mijn leeftijd.
Ik voel me aangesproken, want hij heeft gelijk.
Ik ben 59, ik voel me iets anders. Niet per se 28 of 38. Geen concrete leeftijd. Maar in elk geval: jónger. Begin 40 misschien. Vooruit: eind 40. Maar géén 59.
En: so what.
Timmermans vindt het een probleem. Omdat mijn generatie zo geen voorbeeld kan zijn voor jongeren. Dat brengt ze in verwarring. En verwarring is slecht.
“Waarin uit zich dat” vraagt Tijs van den Brink.
Daarop geeft Timmermans geen antwoord. Wel zegt hij dat voor de jeugd-van-tegenwoordig daarom hun grootouders inspirerender zijn dan hun ouders.
Nu een wijze tekst (waarmee ik niet wil zeggen dat ik die andere niet wijs vond, hij komt alleen te close to home en ik kan ‘m daarom niet goed beoordelen): “We moeten vertellen wat we bereikt hebben en waaróm.” Anders gaan jongeren de politiek zien als “een service provider”: ik heb iets nodig, ik roep en ‘ze’ moeten leveren.
Feminisme, denk ik. Vrouwenstrijd. Waar de meiden van 25-35 zo badinerend over doen.
Helaas komt het gesprek nu ter zake. De Grieken en hun geld. De progressieve partijen die hun krachten moeten bundelen. Voelt Timmermans zich verwant met de SP? Nee.
Jammer, ik had graag nog verder gepraat (gehoord) over mezelf.
Wat raar. Als de jeugd van tegenwoordig gaat over kinderen (jeugd toch) tot een jaar of 16, dan is de baby boomer van nu daar toch de opa / oma van.
Zelf heb ik wel het idee dat mijn generatiegenoten meer idealen hadden en vaak nog hebben dan de ouders van de jeugd van tegenwoordig. En daarmee dus juist wel inspirerend voor de hedendaagse jeugd.
Timmermans is als kind van de 60er/70er jarenzelf een beetje de weg kwijt geloof ik.
Ik heb ook zitten rekenen.
Als ik een beetje m’n best had gedaan had ik al bijna overgrootmoeder kunnen zijn.
Maar misschien kregen de baby boomers die wél kinderen kregen ze pas toen ze in de dertig waren?