Hoe gaat het toch met Hans Jaap Melissen? Is hij wel veilig? Kan hij zijn werk wel doen?
Rik van de Westelaken stelt de vragen die ons nu al dagen bezig houden.
Hoe *is* het toch met onze jongens (en het meisje Nicole maar die horen we al een paar dagen niet meer dus ik neem aan dat die weer naar huis is).
Hans Jaap Melissen vertelt dat hij op het Tahrirplein is (waar hij van harte welkom is) en dat hij met hulp van een niet-westers-uitziende collega van de Wereldomroep er veilig is beland.
Maar, zegt hij: Laten we het niet teveel over de journalisten hebben.
“De persvrijheid die ik heb, wil ik graag gebruiken voor het vertellen van het verhaal.”
Dat gaan we dan nú doen, pikt Rik van de Westelaken het meteen op.
Heel goed.
Want natuurlijk is het echt (en beangstigend) nieuws als journalisten een mes op de keel krijgen.
Maar ‘het is hier eng en ik durf de straat niet op’ – dat moet je als journalist niet te vaak doen.
Helemaal eens met Melissen.
Ik hoor zojuist als ‘nieuws-headline’ op radio 1 dat Eric Feijten wéér is opgepakt. Ook vanochtend: Bijna alle Nederlandse journalisten zitten in een ander hotel. Kennelijk blijft het, bij gebrek aan écht nieuws uit Egypte, erg aantrekkelijk om over het wel en wee van collega’s te berichten.
In Goedemorgen Nederland had Wouter Kurpershoek het ook weer over ‘wij, de Nederlandse journalisten’ (die het hotel niet uit durfden).
Hij zei erbij: daar moet het niet over gaan.
We moeten “het verhaal vertellen”.
Jamaar, zei Carl-Johan de Zwart, dat is óók deel van het verhaal.
Dat is ook weer waar, zei Kurpershoek.
Dus ging het daar toen weer over verder…