De Koude Kalkoen

Vroege Vogels

Wisentstiertjes zomaar dood

door 1 Reactie

We waren erbij toen de twee jonge wisentstiertjes werden losgelaten in de Kennemerduinen. Nu zijn ze dood. Reden onbekend. Misschien konden ze niet goed tegen de overgang van ruw wintervoer naar mals gras.
Het wordt nog uitgezocht.

Joost Huizing loopt met Leo Linnartz van Ark Natuurontwikkeling door het gebied. Het ging zo góed, vertelt die. De stiertjes vonden snel aansluiting bij de kudde en vormden toen – zoals gehoopt – een stierengroepje samen met de oude stier. Die nu regelmatig komt kijken op de plek waar ze opeens (een dag na elkaar) dood lagen. Als sociaal dier is hij in de rouw.

“Het moet een behoorlijke klap zijn geweest” veronderstelt de verslaggever.
“Niet verwacht” zegt Linnartz.
Niet alleen wisenten: “Olifanten hebben een rouwproces” memoreert Joost Huizing. “Dat hebben júllie natuurlijk ook.”
“We waren er ontzettend trots op” zegt weer Linnartz die best mooi wil vertéllen maar niet mooi wil lijden.

Het kan niet altijd emo-radio(feest) zijn.

Van sprookjesbos tot spookbos

door Reageer

Soms tref je het als verslaggever. Maak je een afspraak om te bekijken hoe het natuurgebied in Schoorl erbij ligt na de brand van vorig jaar, is er de dag ervoor opnieuw een grote brand.

Henny Radstaak knipt zijn aandacht en reportage in tweeën. Eerst wandelt hij met boswachter Frans Erinkveld door het gebied van vorig jaar. “Asgrauw” is het er. “Zwart.” Al ziet Henny Radstaak 1 Jacobskruiskruid. “Een klein beetje leven.”

Nu gaat de pieper van de boswachter af: de brand in het gebied dat de dag ervoor fikte is weer opgelaaid. “Het smeult om onze voeten” stelt de verslaggever vast lopend door het Groot Ganzenveld. “Gisteren was het een sprookjesbos, nu is het een spookbos” omschrijft de boswachter.
Een hoge mierenhoop die diep in de aarde smeult krijgt een plens water (sissss doet de grond). Een aantal grote rode bosmieren loopt nog rond. Erinkveld: “Ze zijn taai.”

Maar de nachtzwaluw die hier altijd broedde? “Ik hoop dat hij een beetje ruimdenkend is” zegt de boswachter en dat klinkt nog wel grappig. Dan wordt de emotie hem teveel (HS: “de tranen schieten echt in je ogen”). “De dieren die je kwijtraakt. De prachtige hei waar de bijen in zoemden en waar de vlinders op afkwamen.”
De tranen zijn weggeslikt. Dan: “Alweer een stuk natuur verloren.”

Mooie reportage. Slim aan mekaar gekoppeld via de pieper.

Koolmezen met karakter en een zender

door Reageer

Koolmezen met karakter.
Ze houden zich op in de bossen van Oosterbeek en worden bestudeerd door een Duitse hoogleraar. Eerst vangt-ie ze. Dan laat-ie ze los in een ruimte met bomen. Wanneer de mees van plek naar plek vliegt geldt-ie als ondernemend. Houdt-ie het na 1 boom voor gezien dan plakken onderzoekers ‘timide’ op het beest. En letterlijk plakken ze een zendertje op zijn rug. Zodat ze steeds weten waar hij uithangt.

Rob Buiter staat met de hoogleraar (over wiens naam Andrea van Pol struikelde en die niet op de VV-site staat zodat ik het nu ook niet weet) in een koolmees-territorium. Ze hebben een luidspreker bij zich met koolmeesgeluid. Zal de bewoner reageren? Hóe. En de buren? Komen die gluren of denken ze: zoek het maar uit.
De verslaggever zweeft tussen het toedichten van menselijke eigenschappen aan meesjes en het toedichten aan biologische trekjes aan óns. En het was een leuk lekkermakertje maar natuurlijk gaat het er niet om of de vogeltjes een goed karakter oid hebben. Ze willen onderzoeken waarom het ene type het sommige jaren beter doet kwa voortplaning en het andere type in andere jaren.

Ik vind het een aardige reportage maar niet bijzonder en google eens wie Rob Buiter is. Hij heeft gestudeerd aan de universiteit van Wageningen. Veehouderij en dierfysiologie. En is afgestudeerd op *een predictortest voor gorilla’s*.
Asjemenou.

Voor de beekprik wil je het beste

door Reageer

“Kijk daar! Een grote regenworm!”
Wanneer iemand verrukt zoiets uitroept weten we zeker dat we bij Vroege Vogels zitten.
Anders dan bij bv het Radio 1 Journaal wordt daar niet beknibbeld op de lengte van reportages zodat we ons acht minuten laten bijpraten over de beekprik. Dat blijkt een vis die drie tot zes jaar als blinde larve in de bodem van een beek niks doet behalve eten. Dan is hij volwassen, krijgt oogjes, ziet met die oogjes een soortgenoot, stopt met eten en geeft zich over aan de liefde. Kijk! “Ze zuigen zich vast met hun bek en liggen met de achterlijven tegen elkaar aan en maken paaibewegingen.”
Verslaggeefster Jeannette Parramore: “Wat een sierlijk gezicht.”

Ze is op pad met Matthijs de Vos en Ykelien Damstra (allebei van een Waterschap – impliciet pleidooi voor behoud van zo’n Waterschap) die mooie dingen zeggen over helder, zuurstofrijk water en mossen en dat de beekprik het zwaar heeft. En de beekprik – “daar wil je het beste voor” (Damstra).
Jeannette Parramore, gebogen over de visjes: “Hoe lang duurt zo’n paring.” De bevruchting van de eitjes is in een paar minuten gepiept maar het paaien zélf kan uren duren, wat zeg ik: dágen. Tot de beekprik letterlijk óp is want die eet nu niet meer en sex kost energie.
JP: “Het klinkt een beetje tragisch.”
De Vos: “Het is de natuur.”
Dan: o jee, die ene, die beweegt niet meer! Zou-ie..? Zou kunnen. Maar gelukkig: hij komt weer bij. Ook dat is namelijk des beekpriks: af en toe een dutje doen tussen het bedrijven van de liefde door.

Ik ben dol op zulke radio.

Ard Schenk en de grutto

door Reageer

Ard Schenk komt in de uitzending! Als beschermer van weidevogels.
Vroege Vogels kondigt het al een paar dagen aan in radioreclames en gebruikt het ook wanneer de uitzending begint ook als lekkermakertje. Spannend! Want Ard Schenk is de voorzitter van Stichting Open Polders die de Eilandspolder wil beschermen. Dit tot zo groot ongenoegen van een aantal dorpsbewoners dat die bij een kermis met karren rondtrokken met op hun t-shirts ‘who the fuck is Open Polders’.

Daar gaat het echter niet over en Ard Schenk is ook geen studiogast. Hij is betrokken bij een film ‘Een toekomst voor weidevogels?’ en bij de presentatie ervan wil hij Henny Radstaak wel uitleggen aan welke eisen weidevogelgebieden moeten voldoen. Die eisen zijn hoog en we zouden, vinden Schenk en ook Sovon en Natuurmonumenten, een beperkte hoeveelheid geld alleen moeten inzetten waar het zinvol is zoals in Arkemheen-Eemland. Dan kan de grutto daar lekker broeden en elders in het land – tja, das dan jammer maar helaas.

Op de foto op de Vroege Vogels-site staat Ard Schenk naast Gerda Verburg. Want de film is gemaakt in opdracht van de Kenniskring Weidevogellandschap die door destijds minister Veerman in het leven is geroepen. Nu werkt Gerda Verburg op mij als een rode lap op een woeste koe zodat ik wat weerzin moet overwinnen voordat ik onder ogen kan zien dat het plan van Schenk c.s. zo gek nog niet is.
Resteert de vraag of de Eilandspolder zo’n ‘hier is het goed toeven voor de grutto’-gebied kan worden. Uit een recent in opdracht van Open Polders gedaan onderzoek blijkt dat nu niet het geval te zijn.
Maar moeten we er nu hard aan werken of voor de grutto bordjes plaatsen met Arkemheen-Eemland die kant op?