We waren erbij toen de twee jonge wisentstiertjes werden losgelaten in de Kennemerduinen. Nu zijn ze dood. Reden onbekend. Misschien konden ze niet goed tegen de overgang van ruw wintervoer naar mals gras.
Het wordt nog uitgezocht.
Joost Huizing loopt met Leo Linnartz van Ark Natuurontwikkeling door het gebied. Het ging zo góed, vertelt die. De stiertjes vonden snel aansluiting bij de kudde en vormden toen – zoals gehoopt – een stierengroepje samen met de oude stier. Die nu regelmatig komt kijken op de plek waar ze opeens (een dag na elkaar) dood lagen. Als sociaal dier is hij in de rouw.
“Het moet een behoorlijke klap zijn geweest” veronderstelt de verslaggever.
“Niet verwacht” zegt Linnartz.
Niet alleen wisenten: “Olifanten hebben een rouwproces” memoreert Joost Huizing. “Dat hebben júllie natuurlijk ook.”
“We waren er ontzettend trots op” zegt weer Linnartz die best mooi wil vertéllen maar niet mooi wil lijden.
Het kan niet altijd emo-radio(feest) zijn.
Voor dit soort natuurbeheer heb je ook een wat merkwaardige vorm van dierenliefde nodig.