De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Wie betaalt de rekening voor comazuipen

door Reageer

Maandag twittert Herre Kingma (Medisch Centrum Twente) dat drankmisbruikers die op de EH belanden hun behandeling zelf zouden moeten betalen.
Ach ja, zegt hij vanochtend tegen Lara Rense. In boosheid twitter je wel eens wat. Maar hij méént het wel.
En pakt uit over zuiplappen die op de Eerste Hulp voorrang eisen en personeel en patiënten bedreigen zodat de Beveiliging moet worden ingeschakeld.

Waarna het nieuws wordt: comazuipers moeten zelf medische zorg betalen.
Volgens mij is dat niet hetzelfde maar Kingma vindt het zo te horen wel ok dat het onderwerp die draai krijgt dus gaan we vandaag verder over jeugdige comazuipers die weer bij zinnen gekomen een rekening van een paar duizend Euro in het knuistje krijgen gedrukt.

Verzekeraar Menzis vindt het wel een interessant idee. PvdA-Kamerlid Lea Bouwmeester wil liever meer voorlichting. Aan de ouders bijvoorbeeld.
De favoriete open deur als je het ook niet meer weet.
Denk ik. Tot ik Joris van de Kerkhof hoor praten met een schoolklas uit Meppel waar stoer wordt gedaan over je bezatten en kotsen en katers en straks bij het eten bier.
JvdK: “Jij bent 15?! Drink je dan bier bij het eten met je ouders?!”

Mijn favoriete Filiaalhouder, nu even werkzaam in de avond, is bij het Westfries Gasthuis in Hoorn waar ze veel ervaring hebben met zich laveloos drinkende jongeren. Ook daar: graag meer voorlichting.
En: je moet er niet aan denken dat de ambulance niet meer wordt gebeld bij een volgezopen kind omdat ze bang zijn dat het anders ook nog moet betalen.

Tenslotte een café in Hoorn.
“Zonder belerend te zijn” wil Joris van de Kerkhof toch wel aan de orde stellen: “Het beeld van ouderen die om zes uur zitten te drinken – dat geeft toch het beeld dat het normaal is om te drinken…”
Nee hoor. Zeggen de ouderen. Een ervan had het plan voor een jongerencafé zonder rook en drank. Wat niet is gelukt. Maar misschien lukt het ooit wél.
JvdK: “Daar gaan we dan over verder praten buiten de uitzending om.”

Hij bestelt een Spa rood.
Proost, Joris.

Fun, power en Haagse hakken

door Reageer

Dat Radio 1 aandacht gaat besteden aan Internationale Vrouwendag horen we al dagen in een spotje. “Girls just wanna have fu-un” zingt Cyndi Lauper ons daarin opgewekt toe.
Even opgewekt richt Marc-Robin Visscher zich vanochtend op de Vrouw. Wat, vertrouwt hij ons lachend toe, voor hem “uniek” is.
Hoewel hij wél bij een tussenpersoon voor vliegreizen zich had opgegeven als vrouw. “In een gekke bui, ja, dat doe ik dan wel eens” en daar kreeg hij nu een mailtje van dat hij door het invoeren van een couponcode een kadootje zou krijgen.

Óp naar Sybilla Dekker die (o jee, tegen de regels in!) krentewegge smeert voor de Filiaalhouder om later als een idioot -suggereert hij- haar auto door het Haagse verkeer te manoeuvreren. Ze gaan naar sociëteit De Witte waar pas sinds 1998 vrouwen worden toegelaten en nu (haha) omdat er vrouwenontbijt is ook de mannenwc’s door vrouwen mogen worden gebruikt.

Dekker (“ja, ik ben rolmodel”) heeft haar Haagse hakken aan. Zes centimeter hoog. Paars. Zodat wanneer ze loopt het (MRV:) “tap-tap-tap hier komt Sybilla Dekker aan” klinkt.
De voormalige minister wil iets weten van Lara Rense. Of die ‘Hilversumse hakken’ heeft.
Die zijn “wel nodig” vindt de presentatrice. En ze heeft ze: “kasten vol!” om er snel “not” aan toe te voegen.

Heeft het Radio 1 Journaal genoeg gedaan aan Vrouwendag, vraagt Marc-Robin Visscher tenslotte aan Jolanda van Duyvenbode van Sky Radio. Die heeft duidelijk niet geluisterd, houdt zich dus op de vlakte en vertelt over de *powervrouwen* van wie Sky vandaag platen draait. Anouk. Adele. Glennis Grace (daar vallen we net in).
Had de Filiaalhouder vijf minuten later overgeschakeld dan was het Amy Winehouse geworden: they tried to make me go to rehab, I say no-no-no.

Internationale Vrouwendag is niet meer wat het geweest is.

Op bezoek bij een erg enge scheefwoner

door Reageer

Minister Spies vindt dat de belastingdienst aan verhuurders mag doorgeven hoeveel hun huurders verdienen ivm scheefwonen en huurverhoging.
Schande zegt o.a. Monasch (PvdA) terwijl Van Bochove (CDA) de minister de kans wil geven te onthullen welke vooralsnog obscure wetsbepaling het mogelijk zou maken dit te doen.

Joris van de Kerkhof verkent het veld.
Een kort gesprek met de advocaat die namens twee huurders een kort geding tegen ministers Spies en De Jager overweegt en die ze in elk geval vast een fax (ja! Fax bestaat nog) heeft gestuurd.

Dan een gesprek met een ‘scheefwoner’.
Een aangepaste woning, begrijp ik. Voor de vrouw van de man die zes jaar geleden is overleden.
Ach.
Ik zit klaar voor een gesprek over ‘samen veel gelukkige jaren hier gehad’ en wellicht wou de man daar nét over beginnen toen de verbinding even wegviel. Maar enkele seconden later barst hij los over artikel 10 van de Grondwet en artikel 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.

“Hoeveel verdient u eigenlijk?” vraagt Joris van de Kerkhof.
En wat zou het nu niet mooi zijn als de man zou zeggen dat het 200 Euro meer was dan waar de minister de lat legt (ik noem maar wat) maar: “Gaat u geen donder aan!” bast de scheefwoner.

Dan: “We leven in een democratie” en: Spies is net als Donner en dit is “Hitleriaans”.
JvdK (zo te horen: verbijsterd): “Wat zegt u nóu?!” Ja. Want: “zin doordouwen.”
Maar, probeert de verslaggever nog: “Die gaat u toch niet met elkaar vergelijken?”
Zeker wel.

Tjezus wat een nare man is dit!
Zodat(?) Joris van de Kerkhof de resterende (live) minuut volpraat over de parkeermeters en hoe lastig die in deze buurt te bedienen zijn en vraagt wat hij ruikt aan avondmaaltijd die staat te pruttelen.

“Mee eten” suggereert Lucella Carasso.
Ik durf er een paar flessen mooie wijn op te zetten dat de verslaggever dat *niet* heeft gedaan.

Respect voor de doden

door Reageer

Colette van Nunen is bij een opgraving in Oldenzaal. Een begraafplaats waar van de 8e tot de 19e eeuw 30.000 mensen zijn begraven moet wijken voor een plein.
Een massagraf ziet de verslaggeefster (ze bedoelt: een vrouw met vijf kinderen). “Een mooi gebit, zeg!” roept ze over een van de kinderen. Klopt. Dus worden er drie tanden van getrokken om DNA te achterhalen.
Meneer! Oldenzaler? Jazeker.
Wil hij DNA afstaan om te ontdekken of er familie bij zit?
Ja, dat lijkt meneer wel wat.

Wat een contrast met de reportage van Roel Pauw uit het Japanse Minamisoma waar hij een jaar na de tsunami naar is teruggekeerd.
Een man die destijds de stenen van de 500 meter verderop gelegen begraafplaats in zijn tuin zag opduiken, meegesleurd door het water.
RP: “De tsunami had zelfs voor de doden geen respect.”

Kerkklokken. Getrommel.
Kartonnen dozen met een nummer. Overblijfselen die na de tsunami zijn gevonden, identiteit onbekend. Ze zijn verbrand en de as zit in urnen in de dozen.

Normaal, vertelt de priester aan Roel Pauw, zet je de urn bij op de begraafplaats. Maar die is weggespoeld. Of de familie neemt de urn mee naar huis. Maar mensen hebben geen huis meer.
Dus zorgt hij ervoor.

En de zielen – die zetten hun leven voort in een andere gedaante op een andere manier. “Als de levenden zo’n ziel herkennen, ontmoeten, vervult hen dat met blijdschap.”
Nog een kleine tien seconden klingel-tingelt de klok met in de verte ook vogelgeluiden.

Mooie radio.

Een gaatje in je kop

door Reageer

Ook vandaag verdiept Marc-Robin Visscher zich in stakers.
Dit keer de leraren die zich verzamelen in de Arena met eendjes omdat ze niet ‘in hun eentje’ zijn en een strijdlied: “Laat ons gewoon ons werk doen en dan graag tot ons pensioen.”

Lara Rense en Marcel Oosten bellen met Walter Dresscher van de AOb die op de vraag van Oosten of het écht niet kan met minder geld antwoordt dat wie dat denkt “een gaatje in je kop” heeft. “Zo,” concludeert Lara Rense, “daar kan de minister het mee doen.”
Dresscher: “Ik had het tegen uw collega.”
Dat gelooft de NOS natuurlijk niet dus zetten ze het met een halfslachtig slagje om de arm op hun site.
Terugluisterend zou ik beide interpretaties kunnen verdedigen.

Drie miljoen Euro minder.
Dat klinkt als een hoop maar niets maakt het zo duidelijk als een echt kind: de autistische Tom (11).
Marc-Robin Visscher praat met zijn moeder terwijl de jongen in een andere kamer de Donald Duck zit te lezen.

Ze vertelt hoe Tom leeft bij structuur en voorspelbaarheid.
Wanneer die wegvallen zijn de gevolgen groot.
Zoals toen de juf uitviel en in één week negen verschillende gezichten voor de klas kwamen.
Sommige kinderen gingen gooien met de kerstboom (het was eind december), andere waren zo onrustig dat ze thuis moesten worden gehouden.
Tom, al jaren zindelijk,  plaste en poepte in zijn broek.
Dat doet hij nu, ruim twee maanden later, nog steeds.

“Tom is al afgeschreven op z’n elfde jaar” vat Marc-Robin Visscher samen na het beluisteren van een stukje politiek.
“Niet door mij!” zegt Toms moeder fel. “En ook niet door zijn leerkrachten.”

Mooi, indringend moment in de vroege ochtend.