De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Last van de billetjes

door 1 Reactie

De fietsers van de Tour de Concorde, die om geld op te halen voor kankerbestrijding dezelfde route als de ándere Tour fietsen (maar dan steeds een dag eerder), hebben gisteren hun rustdag.

Joris van de Kerkhof staat met ze bij de finish in Pau.
“Spannend om de bekende koppen van tv in het echt te zien,” vinden ze.
Steven Kruijswijk komt voorbij. Hevig zwetend.
“Ze rijden letterlijk over je tenen.”

Renners van de Tour de Concorde begrijpen dat de ándere renners na de finish “even niet” denken, maar: “3e categorie, 4e categorie en dat was het” bagatelliseert JvdK de zwaarte van de rit.
Een opgewonden lachende vrouw. Ze heeft een renner aangeraakt. Nee, niet aan zijn billen. Haha.

“Je moet vooral rustig blijven en je lichaam ondergeschikt maken aan je geest want je *wilt* het” en mensen met kanker hebben het erger dan zij, doceert Hennie Kuiper.

Maartje heeft een vraag: “Ik heb nog een beetje last van mijn billetjes.”
Gelach. “Billetjes? De kont!”
Goeie zalf is de oplossing. Naar een drogist gaan, uitleggen en vragen.
Is het vel eraf of alleen rood? Rood en pijnlijk. Ja, das vervelend, maar uniek is het niet. Waarom denkt ze dat niet alle renners Parijs halen.
“Zo lang het niet gaat ontsteken, gewoon doorgaan” zegt de ervaringsdeskundige Kuiper.

Na het juichen en aanraken naar de camping. ‘Killing me softly’ klinkt op beschaafd volume uit een speaker.
De gewonden bespreken met de verslaggever hun leed.
Ze leggen uit dat de groep nog wel compleet is (alle 19) maar dat niet iedereen álle kilometers heeft gereden.
Een man is afgestapt door een pijnlijke knie: “Als je goed kijkt zie je de oude vorm van de knie er nog onder zitten.”

Er worden oefeningen gedaan. ‘Best lenig’ wordt een linkerknie voorbij de rechterheup gelegd.
Een vrouw is de dag ervoor 60 km voor de finish uitgestapt.
“Maar de motivatie is zo groot: ik wil gewoon Parijs halen en ik ga Parijs halen.”
JvdK: “Parijs is nog ver.”

Hoewel het nog licht is gaat de vrouw al naar bed. Want” ik moet zorgen dat ik alles eraan gedaan heb om morgen te overleven”.
Dit gedachtig de wijze woorden van Joop Zoetemelk: De Tour win je in bed.

Mooie reportages.

Hoe Paul McCartney vegetariër werd

door 2 Reacties

Je kunt de lijsttrekkers wel *blijven* vragen wat ze vinden van de verhoging van de pensioenleeftijd en de Euro en de rituele slacht.
Maar als je de zomer een beetje leuk wilt doorkomen, kun je ze ook vragen naar hun idool.

Henk Kamp bleek laatst bij Tijs en Willemijn dol op de Stones, kondigde ze zelfs voor ons af maar dánst tot zijn spijt niet ‘like Jagger’ en heeft ook niet zoveel vrouwen gehad.
Dat was een leuk gesprek en het wordt voor Blok nog een hele klus daar kwa leukigheid overheen te komen.

Marianne Thiemes idool blijkt Paul McCartney. Om de muziek en omdat hij vegetariër is (op de achtergrond een intens saaie compositie van de ooit-Beatle).
Thieme vertelt mooi. Over dat de kleine Paul als jochie zat te vissen en zich realiseerde dat die vis aan z’n haakje geen fun had en dat hij óók wou leven, net als de kleine Paul zélf.
Terwijl de lijsttrekster van de Partij voor de Dieren pas toen ze 23 was het licht zag en vegetariër werd.

Paul McCartney heeft zelf contact met Marianne Thieme gezocht. Hij had gehoord dat ze zijn campagne Meat Free Monday ondersteunde (met koksmuts met die tekst op Prinsjesdag 2009).
Hij nodigde haar uit voor een optreden, ze voelde zich weer tiener maar alle foto’s waren bewogen! Zodat ze nu (hernieuwde ontmoeting) een camerapersoon én echte fotograaf meeneemt.

O ja: stem Partij voor de Dieren, we kunnen verdubbelen (yeah!), Paul zal de partij niet steunen -want hij steunt geen enkele partij- maar ‘Let it Be’ zou een mooi lied zijn voor de campagne.

Mooi portret.
Fijne combi persoonlijk-politiek.

Much better than on the telly

door Reageer

De Tour volgen is een makkie voor journalisten.
Stickers op je auto, agenten die je vanwege die stickers overal doorheen laten, parkeren vlak bij de start.

Gisteren vergezelt Joris van de Kerkhof heel solidair zijn Smokkelaars. Die moeten de auto kwijt op 2 km van waar ze dénken dat de start is, en lopen dan langs de weg, pijlen volgend naar ‘Départ’.
Onderweg foto’s maken.
Onderweg ook een bbq met worstjes die doen denken aan wat de Australiërs een ‘sausage sizzle’ noemen.

De klingelende bellen en: “He smiled at me, he looked right at me, he’s got very blue eyes.”
Een van de vrouwen is helemaal verguld want de man met de prachtige blauwe ogen die naar haar lachte was Cadel Evans.
Stuart O’Grady van Greenedge ziet de groep staan met hun Australische vlaggen en geeft handjes.
Aardig.

Wat een knus gekabbel denk ik maar dan: het is hun laatste dag in de Tour de France.
Ze vonden de Tour fantastisch (vrouw: “amazing, much better than it is on the telly”), reizen nu nog een tijdje door Zwitserland en Italië en dan terug naar huis.

“See you in January” zegt Joris (door de vrouwen uitgesproken als *Joerus*) want dan is de Tour Down Under.
“Yes!” roepen de vrouwen uit en “We’ll show you around,” belooft een man.
Gelach en geklingel en daar gaan ze.

Mij teleurgesteld en beduusd achterlatend.
Want ik had verwacht dat ze er tot het eind zouden zijn.
Dat Joerus hun pad zou blijven kruisen.
Dat de blije mensen ook *mij* af en toe blij zouden blijven maken.

Maar nee, dat was het dan.
Ik ga ze missen.

foto’s: Joris van de Kerkhof

“Off we go”

door Reageer

Joris van de Kerkhof zou de Smokkelaars weer treffen bij de Mont Ventoux en daar zijn ze.
‘Perfect’ en ‘beautiful’ zeggen ze en ‘what a beautiful place’.

Terwijl ze de verslaggever met hartelijke kussen begroeten en vragen “has the Tour been good so far” waarop die (mogelijk) toen de microfoon uitstond reageerde met ‘breek me de bek niet open’.
Maar in de reportage blijft het gaan over de leuke Australische mannen die zelf de Mont Ventoux al beklommen (“very inspirational”) terwijl hun leuke vrouwen langs de kant iedereen die voorbij kwam luid schreeuwend aanmoedigden – want zo doe je dat Down Under.
Met hun bellen.

Gisteren volgen ze de étappe via de Franse televisie -die, vinden ze, te weinig informatie geeft- en is er luid gejuich bij de overwinning van Millar.
Cadel, dat zal ‘t niet worden dit jaar, weten ze intussen ook.

Waarna Joris van de Kerkhof wordt gehesen in een shirtje van de Smokkelaars en een zadel wat lager voor hem wordt gezet.
Op vermoed ik een bezorgde opmerking van een van de groep zegt een vrouw: “He’s Dutch. He rides a bike all the time.”
Maw: geen zorgen.
Helm? Vrouw: “He’s Dutch, he doesn’t need one.”
Wat wél moet: fotootjes maken. “Smile!”

En “off we go”.
Heuvel op en weer af. Trappen. Wat praten.
JvdK: “Dit is vriendschap, sociaal zijn met elkaar, en je kunt ook je verhaal kwijt.”
Waarbij, valt me op, de verslaggever tijdens dat praten amper zwaarder ademhaalt.
Wat niet alleen pleit voor zijn conditie maar ook voor zijn vakwerk.
Want niks zo slap als “hijg, hijg, ik span me in” als truukje om ‘actie’ te verbeelden.

We eindigen weer op een terrasje, klinkende glazen, een kerkklok, krekels “en Australiërs, die zóveel plezier hebben” (JvdK).
“Cheers!” roepen ze.
Ergens tussendoor hoor ik een van de mannen de groep aanduiden als ‘Smokkelaars’. Geen ‘smugglers’ dus.
Écht in het Nederlands. Hoe zit dat ‘nou?

Ik vind ze geweldig, deze ‘blije mensen’.
Maar waar is de foto van de verslaggever op z’n fiets in het shirt zónder helm?

 

Stijlfiguur

door Reageer

Onno Blom herdenkt tegenover Bert van Slooten Gerrit Komrij.
De presentator wil vooral weten wat voor mens Komrij was.

De dichter/schrijver bleek zowel enerzijds als anderzijds: aardig en niet aardig.
Over zijn valse kant vertelt Blom: “hij schepte er genoegen in schrijvers de deur te wijzen en op hun tekortkomingen”.

Als Komrij dan toch in tante Betjes deed mag ik wel hopen dat hij het deed in omgekeerde volgorde.