De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

We zijn in Parijs

door 2 Reacties

“Hé, het mannetje van de radio!” roepen de fietsers van de Tour de Concorde elkaar toe wanneer ze Joris van de Kerkhof zien staan en ik neem maar even aan dat het lief is bedoeld (want anders weet ik ze te vinden).

Hij schildert hoe de mannen en vrouwen -die steeds om geld op te halen voor kankerbestrijding een dag voor de echte Tour uit fietsten- aankomen op de Champs Elysées. Een busje ervoor en dan de renners.

Onze verslaggever feliciteert ze. “De geur van champagne en overwinning” ruikt Joris van de Kerkhof.
“En de benen” informeert hij bezorgd. Die zijn goed. “Het laatste ritje was ook maar 100 km of zo.”
JvdK: “Op de 1e rustdag zei je: als je dit kunt, kun je je ook voorstellen dat op een dag kanker een chronische ziekte is geworden. En dat er veel minder mensen aan doodgaan.”
Ja, zegt de man en vertelt dan over grenzen verleggen en “de dames er doorheen slepen” (het verband met kanker ontgaat mij) maar: “als je met heel veel mensen achter 1 doel aangaat geloof ik dat je heel veel kunt bereiken” (tja-zal wel).

Gelach, gepraat.
JvdK (tegen een vrouw): “Ik heb nog 1 vraag.” (zij: oh-oh) “Heb je nog pijn?”
“Ja, behoorlijk,” vertelt ze. En hinnikt.
JvdK: “En waar ook weer?”
“Aan me reet” zegt nu het meisje dat het eerder had over haar “billetjes”.
JvdK: “Doen alleen je billen zeer of doen ook je benen zeer?”
“Mijn benen doen heel erg pijn. Maar we zijn in Parijs.”
JvdK: “49 weken om uit te rusten.”

We gaan nu dus écht afronden.
Afscheid van de renners van de Tour de Concorde.
Morgen is Parijs helemaal niet meer ‘ver’, sterker: dan *zijn* we er.

Hoe zou het zijn met de Smokkelaars.
Vriendelijk verzoek: kan Joris van de Kerkhof ze misschien even bellen? Skypen? Sms-en? *iets*?
Omdat ze voor mij hét ‘blijemensenmoment’ in deze Tour waren.

Het ruikt naar slapende mannen

door Reageer

Je hebt pronkpaarden en werkpaarden.
Pronkpaarden krijgen truien aan en moeten “lullige” (JvdK) beertjes omhoog houden.
De werkpaarden van Movico uit Deurne zorgen dat er een finish is met tribunes en hokjes voor de commentatoren.

Gisteravond helpt Joris van de Kerkhof de mannen met afbreken.
Een “magische vrachtwagen” wordt ingezet, met trekker en aanhanger en die trekker rijdt achterwaarts en draait 90 graden en past dan tussen twee lantaarnpalen.

Wanneer alles is ingeladen moeten de werkers 425 km rijden en dan om vijf uur vanochtend weer opbouwen.
Ook nu is Joris van de Kerkhof erbij. Hij laat zich de vrachtwagen tonen waar de mannen kunnen “skypen met het thuisfront”. Ook is er een slaapvertrek voor twee man.
JvdK: “Het ruikt naar slapende mannen.”
“Ja, niet lekker, hè?” lacht de aardige man die hem rondleidt.

Hebben ze nog een beetje kunnen slapen?
“Viel mee.” Ze waren nl voor twee uur binnen en hebben zo “de psychologische tijd van drie uur kunnen slapen – net genoeg om niet op te staan met koppijn”.

“Wel prachtig” vindt Joris van de Kerkhof het uitzicht op Chartres vanaf de finish. “Je kunt je al voorstellen hoe de zon prachtig staat te schijnen op de kathedraal – wow…”
De man van Movico begrijpt wat hij bedoelt maar zelf hebben ze geen tijd voor “toerisme”.
Dan wordt hij weggeroepen om elders iets te doen: “Ze hebben me even nodig.”

Dat was weer een leuke bijdrage van een verslaggever die zelf óók niet veel kan hebben geslapen.
Parijs is helemaal niet ver meer.
Ik ga ze missen, deze reportages.

Ga uw gang

door Reageer

André Kuipers is terug in Nederland.
Hij mocht in de cockpit zitten en over zijn eigen huis vliegen.
Precies op tijd (om 9 uur) begint de persconferentie waar de astronaut lopend(!) binnen komt.

Hij vertelt dat hij in de ruimte niet alleen uit het raam heeft gekeken om foto’s te maken. Hij heeft hard gewerkt en proeven gedaan en is blij dat hij is overgehaald om te gaan twitteren (yeah!).
Blij is Kuipers ook met de aandacht en “ga uw gang” met de vragen.

Hoe hij zich *voelt* wil Gerri Eickhof (NOS tv) weten.
Met die zwaartekracht enzo.

André Kuipers vertelt.
Heel vriendelijk. Over dat het zwaar tegenviel, die zwaartekracht.
Dat zijn lichaam pijn deed.
Dat hij nog steeds niet helemaal is gewend.

Volgende vraag. Van Marc Hamer (NOS radio).
Hoe het *voelt*.
Met zijn lichaam. De benen.
Zodat André Kuipers opnieuw vertelt.
Over pijn en wennen.

Net zoals hij dat bij die andere persconferentie deed toen hij nog in Houston was.
Met alle Nederlandse journalisten in een grote zaal.
Veel identieke vragen op kleine briefjes.
Nooit een spoor van irritatie. Zelfs geen ‘zoals ik net al zei’.

Beminnelijke man.
Geweldige ambassadeur van z’n metier.

Hoe vaak heeft hij gedacht: ik wil weer terug? Vraagt Marc Hamer ook nog (nu als eerste).
“Héél vaak,” is het antwoord.
Het klinkt heel erg uit de grond van zijn hart.

“Als Joris praat, récht hangen”

door Reageer

Zoem. Aanhoudende zoem.
“Dát is nog eens een uitzicht” geniet Joris van de Kerkhof.
Hij hangt in een vliegtuigje boven de koers. Hoe hoog? 14.000 voet.
Aha. En dat is? 5 kilometer.

Aan het stuur Anniek van den Brink, ernaast Bart van Pelt (morgen wisselen ze van plaats).
Zij moet zorgen dat het vliegtuig op de juiste hoogte blijft (Bart: “op 1000 voet boven en onder ons cirkelen collega’s waar we afstand van moeten houden”).
Hij let op de metertjes.

Joris van de Kerkhof kijkt naar de Tourmalet en de campers en uitzicht: “Daar ligt nog een beetje sneeuw”.
Bart ziet het amper.
Vaak is het weer ook zo slecht dat er niets te zien *is*.

Het verslag van Gio Lippens gaat niet via het vliegtuigje, vertelt hij.
Maar Gio’s verhaal wordt wél via het vliegtuigje doorgegeven naar de man op de motor.
En wanneer de regisseur “doorgeeft dat hij wil gaan flitsen” geeft de bijzittende piloot dat weer door aan de sturende piloot zodat die boven de motor kan vliegen.
Van Pelt: “En als Joris praat, récht hangen.” Zodat de antenne verticaal blijft.
(Joris is de ándere Joris – die op de motor zit)

Niet alleen genieten de piloten niet van het uitzicht, de wedstrijd volgt Van Pelt ook al niet.
En dan opeens: klaar!
Maar, zegt Joris van de Kerkhof, “de Nederlanders moeten nog over de finish komen.”
Kan zijn, maar (Van Pelt:) “de motorrijder is eruit”.
Hun werk zit er dan ook op.

Leuk kijkje in de eigen NOS-keuken.

Deze reportage is uitgezonden tussen 6 en 7 uur – na half 9 was een andere, nóg leukere versie.
Deze:

Schapen en trappelende paarden

door Reageer

Ik zat erop te wachten.
Stuur de grootste dierenliefhebber onder de NOS-verslaggevers naar de Tour de France en er komt een moment dat hij de fietsers de fietsers laat en op zoek gaat naar beesten.

Gisteren verkent Joris van de Kerkhof het parcours dat de renners vandaag gaan rijden.
Eerst met de auto de Aubisque op.
Boze fietsers komt hij tegen omdat ze hem te laat zagen (of omgekeerd).
En: “Erg veel schapen dichtbij de auto.”
Klingel-klingel doen die schapen met hun belletjes.

Campers (maar niet veel), een klein hotel op de top.
Daarna is het uitzicht “nog adembenemender” en kijk, nu ook paarden (hinnk! doen ze – dat treft) en koeien “met nóg grotere bellen”.

“Are they wild?” vraagt een Amerikaanse fietser die is gestopt om foto’s te nemen. Hij ziet immers geen herder.
De Amerikaan is een tijdje met de paarden meegereden, vertelt hij.

Eigenlijk zegt Joris van de Kerkhof, was hij op zoek naar de plek waar in 1951 Wim van Est 70 meter naar beneden zou zijn gevallen en waar een plaquette staat.
“Maar dit is veel mooier. De beesten lopen over de weg.”

Na de Amerikaan voegt zich een passerende Drent bij onze verslaggever.
“Wat een wereld, wat een wereld,” roept die verrukt uit.
“Adembenemend, ongelooflijk.” En: “Het is niet alleen het fietsen, als je dit overslaat heb je een gemiste kans.”

De volgende berg, vertelt Joris van de Kerkhof, is de Tourmalet.
Maar hier, kijk eens: de schapen en de trappelende paarden, (belletjes!).
JvdK: “Prachtig. De Tourmalet kan nog wel effe wachten.”

Prachtig – dat is ook het juiste woord voor deze reportage.