De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Steeds gezoem op de achtergrond

door Reageer

Joris van de Kerkhof in Gaza-stad.

Hij vertelt over gisteravond en vannacht.
Prachtige, korte reportage met “dit geluid” (in de niet zo verre verte steeds een dof boem-boem) “waarschijnlijk afgeschoten vanaf zee”.
Zelf zit hij vermoedelijk veilig want Israël ziet in een hotel met buitenlandse journalisten geen doelwit: “Maar het slaat een paar km verderop natuurlijk wel in alle hardheid in.”

Tegen middernacht wordt het stiller en dan in de nacht weer harde klappen (geluid van heel eng vuurwerk).
Om vijf uur “zachtjes wat hanen die aan het kraaien zijn in heel in de verte een oproep tot gebed en dan weer klappen”.
En steeds “dit gezoem op de achtergrond”: drones.

Het is licht dus: kijken.
Het ministerie van Binnenlandse Zaken is gebombardeerd en de Palestine Investment Bank. In twee minuten tien raketten weet een man die ernaast woont met vrouw en kleine kinderen en zijn moeder.
Ze dachten dat het hier veilig was.
Dat dachten al die mensen die nu uit het noorden van Gaza komen ook.
Pamfletten werden daar uitgeworpen en nu zitten ze hier.
En vallen ook hier de bommen.

Het meest aangrijpend is de reportage die Joris van de Kerkhof maakte over de begrafenis van een vader en twee zonen.
Gezin van tien mensen, moeder levensgevaarlijk gewond in het ziekenhuis, andere kinderen ook gewond.
Hij is erbij in de moskee, beschrijft hoe het gezicht van de jongste zoon “het meest gehavend” is maar dat ze “alle drie een vreedzame lach” hebben.

Mee naar het kerkhof, geel zand, graven naast elkaar, bitter geroep van Hamas.
De man had overigens niks met Hamas, was conciërge op een school.

Napraten over het staakt het vuren – zou het ervan komen.
“Mag het alsjeblieft afgelopen zijn!” zegt een collega van de man.
Wat Joris van de Kerkhof weer vertelt in een gesprekje met de studio.

Ik heb grote bewondering voor deze manier van verslag doen.
Zakelijk verteld, pratend met mensen, veel voor zichzelf ‘sprekend’ geluid en nooit stemming makend.
Met dwars door de grote lijn kleine zaken: met kinderen kijken bij een krater en dan zich voorstellen: “Joris!” “Ismael.” “Hello Ismael.”

Zieke dieren gedumpt bij asiels

door Reageer

Er worden steeds vaker zieke dieren bij asiels gebracht.
De Dierenbescherming luidt een (nood)klok en krijgt aandacht in het Radio 1 Journaal.
Mensen hebben moeite de kosten voor huisdieren te betalen, zegt Dick Nachtegaal van de Dierenbescherming, en als dat dier ziek wordt is dat “de druppel” en dan wachten ze met naar de dierenarts gaan en als het niet langer gaat dumpen ze ‘m bij het asiel.

“Komt het één op één door de crisis” vraagt Lara Rense en ik hoor wat scepsis in haar stem.
Nachtegaal denkt van wel.
“Sinds het nieuwe kabinet?” vraagt Marcel Oosten wat mij wel érg snel lijkt en inderdaad: het gebeurt al een half jaar.

“Zeggen mensen het eerlijk of komen ze met een smoes” – dat is weer Lara. Sommige mensen zijn eerlijk: “met pijn in m’n hart” en dan hopen “dat een barmhartig iemand ‘m opvangt”. Maar je hebt ook snoodaards die het diertje stiekem achterlaten bij het asiel.
Het konijn in de tas voor de deur van de knaagdierenopvang. De hond gebonden aan de deur.

De Dierenbescherming is afhankelijk van donaties en natuurlijk staat dierenwelzijn voorop maar dit kan niet zo doorgaan, legt Nachtegaal uit.
En dus? Dus willen ze “een signaal afgeven dat we met z’n allen er alert op moeten zijn en voorkomen dat het zover komt”.
Dankuwel meneer Nachtegaal (snel, want de uitzending is afgelopen).

Laten we dat dan maar doen.
Niet zorgen dat mensen wél hun huisdieren kunnen blijven verzorgen en ook niet meer geld aan de Dierenbescherming geven en ook al niet zo’n zielepootje uit het asiel halen ipv per se een snoeperige kitten of dure raspup te willen hebben maar “met z’n allen alert zijn”.

Overal draden en stenen en één stoel

door Reageer

Geluid van gerommel door stenen en glas en op de achtergrond stemmen.
Joris van de Kerkhof is bij de Islamic National Bank in Gaza-Stad die vannacht door de Israël is gebombardeerd.
“Overal draden en overal stenen en één stoel” beschrijft hij.
De stoel is van…? De man spreekt zelf zijn naam uit (voor mij onverstaanbaar) “and I’m 25 years old”.

Tot woensdag (toen sloot de bank) werkte hij daar.
Customer Service Office.
Misschien dacht Israël dat het een Hamas-bank was.
Maar het is een coöperatieve bank met aandeelhouders van wie de bankbediende er één is. “My bank. I believe it, I trust it.”

Samen lopen ze om de hoek en daar is het huis van de man.
In de tuin twee verbrande auto’s, beschrijft Joris van de Kerkhof, “en overal stenen en glas”. Alle ramen op een enkele na uit de sponningen, deuren ontwricht en achter die deuren (de verslaggever mag mee het huis in) “alles kapot”.

De bankbediende vertelt over de bommen. Om 12.46 uur de eerste, een minuut later de tweede.
Hij was naar beneden gehold: “Took my mother, my father, my brother, we all went down.”
Joris van de Kerkhof valt op hoe emotioneel de man nu wordt, terwijl hij bij de bank nog emotieloos stond te vertellen.

“I was just here about to die” (JvdK: “Ja, bijna dood”) “I was this close to death but nothing happened to me. It’s like reborn again. It’s a miracle.”
Een wonder, neemt Joris van de Kerkhof over, “dat hier niet eens gewonden zijn gevallen.”
Terwijl het maar tien meter hiervandaan is gebeurd.
Nee.. “probably less” weet de man.

Indrukwekkende reportage. Door het verhaal, door de man, door het knappe gebruik van de geluiden.
Luister maar eens goed: eerst het duidelijk ‘buiten’ door stenen en glas lopen met op de achtergrond naar elkaar roepende mannen.
Dan ‘de hoek om’ met nog steeds buitengeluid maar minder ‘mannen’ en tenslotte ‘binnen’ lopend door het gesprongen glas.

Afscheid van een boef met humor

door 1 Reactie

“Einde van een tijdperk” zegt Jaap de Hoop Scheffer.
“Enorm geheugen.” Dat is Sybrand Buma.
Ze hebben het over Maxime Verhagen op wiens afscheidsreceptie ze worden aangeschoten door Wilco Boom.
Rouvoet: “Maxime is lang bepalend geweest voor het gezicht van het CDA.”

Jaja, zal wel, maar nu ad personam graag.
Dus, tegen Rutte: “Van Verhagen wordt altijd gezegd dat het zo’n geslepen onderhandelaar is, een beetje onbetrouwbaar.”
Rutte: “Het is een harde onderhandelaar, maar hij is volstrekt betrouwbaar.”
Mm. “Onderhandelen met hem is niet altijd een pretje, want je moet heel goed opletten hoe de onderhandelingen eindigen…”
Wilco Boom: “Voor je het weet ben je je portemonnee kwijt?”
Rutte: “Als afspraken staan, dan staan ze ook.”

Thom de Graaf. Hij herinnert zich “dat wel eens deuren zijn dichtgeslagen”.
WB: “Het is bij hem een beetje: een dag niet gedreigd met opstappen is een dag niet geleefd.”
Ja… beaamt De Graaf. Maar: Maxime heeft ook een groot gevoel voor humor dus kun je hem in zijn gezicht uitlachen.

Van Middelkoop: “Ik weet dat het af en toe een beetje een boef is maar ik heb er geen last van gehad.”

Maxime Verhagen wou geen interview gisteren. Maar speechen wou-ie wel.
Dus: “Uiteraard was het kabinet Rutte-I veel beter dan Rutte-II ooit zal zijn.”

Marcel Oosten: “Nog even stoken in zijn afscheidsspech.
Een beetje een boef.”

Maar wel een leuke boef.
Ik ga ‘m missen.

Ambulances af en aan

door Reageer

Loeiende sirenes en hé, Joris van de Kerkhof, een paar dagen geleden nog zich ontroerd buigend over een muskusrat, is nu in Gaza-Stad.
In het ziekenhuis van Gaza-Stad om precies te zijn.
Ergens binnen staat hij te kijken. Naar een ambulance die aankomt. Waarbij militairen journalisten tegenhouden die filmen en die geluid willen opnemen.
Dwars door de sirenes ook opgewonden mannenstemmen.
Klap! Gaat de deur dicht van de ambulance.
Wég rijdt de auto.

Volgende ambulance: een wat oudere man.
“Grijs kostuum, sandalen aan, hij beweegt nog wel met zijn handen maar met zijn hoofd beweegt hij niet.”

Ik denk: hoe doet-ie dat nou? Hij staat toch op de “derde of vierde verdieping” (wélke?) maar het geluid is van heel dichtbij.
Dan verhaalt hij over kinderen die thee en koffie verkopen bij de ingang dus nu zal Joris van de Kerkhof wel beneden zijn (of was hij dat altijd al).

Rookwolken ziet de verslaggever in de verte. Van die verdieping.
Van de meest recente bom vanuit Israël.
Maar beneden: een ambulancebroeder die handschoenen uitdeed toen hij de patiënt naar binnen bracht en nu weer aan en hij rijdt weer weg.

Dan een man met een kind van een jaar of acht, niet gebracht door een ambulance maar door een privé-auto.

JvK: “En zo blijven de ambulances af en aan rijden. Patiënt gaat naar binnen, deur dicht, ambulance gaat weer verder.”

Een korte reportage.
Amper tweeëneenhalve minuut.

Maar drie kwartier nadat ik ‘m rap voorbij hoor komen hangt-ie nog steeds in mijn hoofd.
De beschrijving van de ene ambulance na de andere en dan dat kind en dan weer ambulances. Geen gruwelijke beelden.
Maar door het af en aan het continue geluid van de haast en de stemmen en de sirenes misschien wel extra indringend.