De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Niets is waterdicht

door Reageer

De theorie-examens van het CBR worden vanaf vandaag afgenomen door computers die elke kandidaat andere vragen voorleggen.
Zodat je niet meer kunt spieken bij de buren.

Joris van de Kerkhof is erbij, loopt eerst door een piepend poortje en dan door een sluis en krijgt een oefenvraag voorgelegd:
Stel, je bent moe.
Wordt je concentratie dan minder, beter of blijft-ie hetzelfde.
Als het hele examen dat niveau heeft vraag je je af hoe mensen ervoor kunnen zákken.

Maar na afloop spreekt hij kandidaten die *nu* geslaagd maar eerder gezakt zijn.
Waarbij de nieuwe aanpak ze goed is bevallen.
“Dat je alleen zit” was prettiger. Maar ook ervaarden ze de vragen als makkelijker.
Wat voor die ene jongeman maar goed was ook, want dit was zijn vijfde keer.

Joris van de Kerkhof stelt aan een woordvoerder van het CBR de vraag die de braverds onder de luisteraars (waartoe ik mezelf reken) natuurlijk bezig houdt: “Hoe konden mensen fraude plegen?”
Behalve dat spieken.

Voorzeggen op afstand met apparatuur.
En lookalikes.
Maar dat voorkom je hier toch niet mee?
Daarom zijn ‘onze mensen’ getraind op het niveau van marechaussees en herkennen ze zeker lookalikes.
JvdK (sceptisch): “Eh…. ja….”
Waarop de man meteen in het defensief: “Niets is waterdicht” maar ze doen dus hun best.

De jongen van de 5x theorie gaat binnenkort het echte examen doen want hij heeft al 25 lessen gehad.
*Al*.
Ik zal maar niet vertellen hoeveel lessen ik had toen ik slaagde voor het rijden.
Maar voor de theorie ben ik in 1x geslaagd.

Zoals men tegenwoordig vaak zegt: dat-dan-weer-wel.

Gewoon leuk over het spoor lopen

door Reageer

Staat Joris van de Kerkhof gisteren nog te kokhalzen boven een vers gebakken stukje namaak kip, vandaag daalt hij af in de catacomben van de Noord-Zuidlijn in Amsterdam waar station Rokin is opgeleverd.

Met projectleider Dijk loopt hij over het spoor waar nog rails moet worden aangelegd.
Om via een houten trap (Stap! Stap! Stap! Min favoriete verslaggever doet weer zijn ‘harde hoorspelkern’) op het perron te komen en naar links te lopen terwijl ze naar réchts boven zich een parkeergarage van 5 étages hadden kunnen zien.

Dan zo’n heerlijke typisch Joris van de Kerkhof vraag: “Wat ruikt u als u hier loopt?”
Veel beton, maar – slaat de man perfect op de vraag aan – ook “de trots van de mensen die hier hard aan gewerkt hebben”.
JvdK: “Bloed, zweet en tranen.”
Dijk: “Ja. Af en toe letterlijk.”

Over het spoor dat er nog niet is, rijdt iets voorbij.
“De eerste metro” zegt de projectleider maar het *is* een klein karretje dat betonblokken aan het versjouwen is.

Zes jaar geleden een hoop gelazer met de metro: verzakkingen in de buurt.
Vanaf dat moment: betere communicatie met de omgeving, laten zien waar je mee bezig bent en mensen erbij betrekken.
Maar wel een beetje zuur voor die mensen die nog steeds niet in hun verzakte huizen terug zijn.

In Joris van de Kerkhof ontwaakt nu het speelse jongetje (voor zover dat niet altijd al een beetje wakker is): hij wil weer over het spoor lopen.
Want dat is “eigenlijk wel gewoon leuk”.
Hier is geen trapje dus “even springen!”
Samen kijken naar een stukje spoor dat er al ligt.

De verslaggever bedenkt er het geluid bij “dat hij daar uit de bocht komt”.
Dijk: “Ja, als u uw ogen een beetje toeknijpt, dan ziet u hem al rijden” ..
JvdK: “En dan stopt-ie hier, piepend natuurlijk…”
Maar: “Zo min mogelijk.”

Wat een luxe, twéé mooie reportages van Joris van de Kerkhof op één dag en die van de namaak-kip óók nog eens herhaald in de avonduitzending.

Veelzijdig alternatief

door 1 Reactie

Ik hoor een scherp mes hakken.
Een mannenstem: “Wij maken hier het meest veelzijdige stukje alternatief voor vlees dat doet denken aan kip en kalkoen en ook gerookte blokjes voor in de salade em steaks voor Duitsland met varkensstructuur en –beleving.”

Joris van de Kerkhof is bij Jeroen Willemsen van Ojah.
Een vegetarische slager.
Met een geheim recept en je weet maar nooit wie er meekijkt dus mag de verslaggever alleen op een afstand van 50 meter gluren naar “een groot pasta apparaat” waarin in het allemaal gebeurt.

Aangezien de proof in de pudding zit, wordt Joris van de Kerkhof uitgenodigd te ruiken boven de pan waarin iets ligt te pruttelen.
“En nu zou u graag hebben dat ik zeg: dat is kip?”
Sterker, hij moet het spul eten.
Maar: “Het is een jaar of twintig geleden dat ik kip heb gegeten.”
En: “Eigenlijk wil ik het helemaal niet.”

Aha.
“Jij,” realiseert zich Willemsen, “behoort tot de groep mensen die eigenlijk al héél ver zijn in hun denken en in hun doen…”
JvdK (bescheiden): “Met betrekking tot dit onderwerp dan.”

Maar dat is inderdaad het geval want hij heeft het ook gemerkt bij de vegetarische hamburger.
Toen dacht hij ook: “Ik had toch afgesproken dat ik dat niet zou eten.”
Waarna hij hem ook nog eens “echt op een hamburgermanier naar binnen ging schrokken”.

Leuke reportage met die persoonlijke invalshoek.
Op Wereld Veggie dag.

Harde bewijzen

door 1 Reactie

De Belgische journalist Guy van Vlierden vertelt over het proces tegen de leden van Sharia4Belgium die vandaag in Antwerpen terecht staan.

Zijn er harde bewijzen? Wil Marcel Oosten weten.
Die zijn er.

Veel foto’s en filmpjes van mensen die in Syrië met wapens poseerden.
“Er zijn zelfs beelden van moordpartijen waar Belgische strijders bij betrokken waren.”
Waarop Frederique de Jong: “Beelden van moordpartijen, wordt daarmee dan aangetoond dat ze hebben deelgenomen aan gewapende strijd?”

Wat denk je zélf, Frederique?

*diepe zucht van wanhoop over zoveel stupiditeit*

Laf Liegebeest

door 1 Reactie

Supermarkt Plus heeft van Wakker Dier de Liegebeest Trofee 2014 gekregen. Omdat ze kaas verkopen met een plaatje van koe met kalf in de wei terwijl die koeien hun kalfjes na de geboorte wordt afgenomen en ze helemaal niet samen in de wei dartelen.

De prijs is toegekend nog vóórdat de stembus officieel was gesloten – omdat de andere gegadigden (soms: letterlijk) eieren voor hun geld kozen en hun gedrag bijstelden.

Jeroen Schutijser maakt er een reportage over voor het Radio 1 Journaal.
Waarin hij Wakker Dier laat vertellen.
Ze zijn “superblij”.
En belt met de kandidaten.
Die niet allemaal *super*enthousiast zijn over hun eigen selectie maar vooruit, (bv) wég met de kooi-eieren en welkom vrije-uitloop-eieren.
Korte, duidelijke kwootjes.

Dan het geluid van een telefoon die in gesprek geeft.
Jeroen Schutijser: blijft Plus over, en dat is ook de enige die alleen schriftelijk wou reageren.
Vrouwenstem leest verklaring voor: “We hebben gekozen voor een design met groene en blauwe kleuren. Dit refereert aan groene weiden en blauwe luchten en is een knipoog naar de herkomst van kaas.
Wij kunnen ons dan ook niet vinden in deze nominatie.”

Wat een slap verweer (de knipoog!) – kan me voorstellen dat niemand van Plus het lef had dat hardop tegen iemand uit te spreken met het risico dat die iemand nog iets zou terugzeggen ook.

Maar dat is niet waarom ik hierover schrijf.
Of in elk geval maar ten dele.

Wat me opviel: dit is gewoon een goede reportage.
Terzake info, leuk vormgegeven.
Van…. Jeroen Schutijser!
Die het dus wel kán, normaal (goed zelfs) radio maken zonder te vervallen in het toontje van de Vieze Man.