De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Naar Rijswijk voor een hobbybeurs

door Reageer

Er gaan geen treinen van Tilburg naar Breda en wie kan de NOS dan beter erop uit sturen om een sfeerverslag te maken dan Joris van de Kerkhof?
Eerst een gesprekje met een meisje dat op 5 minuten fietsen van het station woont wat z’n voors en z’n tegens heeft.
Zij kreeg gisteren “een appje van een huisgenoot” over de treinbotsing.
Modern.

Dan “goeiemorgen mevrouw” en “goeiemorgen meneer”.
JvdK: “Waar moet u naartoe?”
“Naar Rijswijk, voor een hobbybeurs.”
– Wat voor hobby?
“Poppenhuizen en miniaturen.”

Korte discussie over of de treinen daar wel/niet moeten rijden waar mevrouw filosofisch “waar moeten ze dan rijden” over doet met dat heerlijke Brabantse accent.
We weten dan al dat ze “van hier” is en dat haar moeder Belgische was maar haar vader komt uit Tilburg.

“Goeie reis en fijne hobby” wenst Joris van de Kerkhof mevrouw die nu vertelt dat ze de hobby al twintig jaar heeft.
“Dus als ik een slagerij zie, dan kan ik dat namaken.
Ik ben nou met een plattelandscafé bezig met hotelkamers en wat je niet zelf kan maken, dat ga je kopen.”

JvdK (lachend) “dat gedoe met de trein krijgt u niet stuk”.
Vrouw (lachend) “nee, we zien wel hoe we er komen”.
En dan: “U doet uw werk goed.”

Dat zat ik nou net óók te denken.
Een mini-reportage van twee minuten en dan zo’n leuke vrouw vinden en daar zo gezellig mee praten.
Een gesprekje waar deze luisteraar in elk geval heel erg vrolijk van wordt.

Politiek als combinatie ván

door Reageer

Lokale partijen die het bij de gemeenteraadsverkiezingen zo goed deden, bundelen nu de krachten voor de Provinciale Statenverkiezingen.

Joris van de Kerkhof verdiept zich in Limburg waar Lokaal-Limburg lijst 11 affiches plakt en met een dartbord in de weer is.
De plakker blijkt dartborden te produceren en “de werkzaamheden gaan ook door en af en toe kun je het een met het ander combineren”.
Slim.

JvdK: “En dat is ook de manier waarop u politiek bedrijft?”
Inderdaad. Want “politiek is altijd een combinatie ván”.

Het valt de verslaggever op dat er wel érg veel affiches zijn geplakt.
Komt omdat de bevolking het wil, zegt Raymond Franssen – lokaal zéér bekend van Voerendaal Actief.
Die mensen zeggen “plak alsjeblieft iets méér want jullie zijn één van ons”.

Helaas: daar is al een deskundige die zegt dat het niks wordt.
Want lokaal kun je bekend zijn en met mooie thema’s voor weinig geld campagne voeren maar kom voor de PS maar eens om een aansprekend persoon met thema’s die voor de provincie iets betekenen.
Kost bovendien klauwen met geld.
Én mensen kiezen ivm de Eerste Kamer vanwege landelijke thema’s.
Sauerpuss.

Terug bij Lokaal-Limburg waar men aan de geluiden (getimmer?) te horen de handen uit de mouwen steekt.
Eenentwintig lokale partijen maken deel uit van deze lijst.

Flyeren.
“Dag mevrouw! Lijst 11,” zegt Franssen en “ik ken jou” reageert mevrouw.
Niet uit de politiek maar ze is “de moeder van Péter Franssen” die vroeger op de boederij van Raymond Franssen heeft gewerkt.
“Leuk” vindt Raymond. En het wordt nóg leuker want ze heeft de folder eens goed gelezen: “En ik dacht, dat is wel goed. Dús: je krijgt m’n stem.”
Veel beter kun je het als campagne voerende politicus toch niet treffen als je met een journalist op sjouw bent.

Volgt na de hoop op drie zetels nog een riedel over “een veranderslag in de inhoud en ook beleidsmatig” en het busje met de affiches en de plak slaat z’n deur dicht en trekt naar het volgende plakbord.
Mooi gekneuter (met alle respect natuurlijk).
Ik hoop dat er nog vele provincies mogen volgen.

Een mooie vogel met prachtige ogen

door 1 Reactie

Je kunt wat lacherig doen over de oehoe die in Purmerend mensen aanvalt maar echt grappig is het natuurlijk niet.
Terecht dus dat de plaatselijke (in de reportage niet met naam genoemde) bank paraplu’s uitdeelt waarmee werknemers en cliënten van de Prinsenstichting, waar de uil graag opereert, zich kunnen beschermen.

Joris van de Kerkhof spreekt een slachtoffer (een cliënt die door de oehoe op zijn achterhoofd werd gegrepen) en een bijna-slachtoffer.
Dat is een werknemer die de vogel zag aankomen en haar klappen gaf, toen collega’s optrommelde zodat die met mobieltjes konden filmen hoe het nog een keer gebeurde.

Het echte slachtoffer vertelt dat hij er een whiplash aan heeft overgehouden en dat hij bloedde als een rund.
Verder houdt de oehoe hem uit zijn slaap.

Het is natuurlijk geen toeval dat Joris van de Kerkhof, de grootste dierenliefhebber onder de radio 1 verslaggevers, een vogelapp op z’n phone heeft. Even luisteren. Maar nee, nee, dat is het geluid niet.
Dat is – de man doet het voor – een diep “Oe-hoe Oe-hoe…”
En een krijs wanneer ze aanvalt.
Hij weigert die na te doen.

“Mooie vogel wel…” probeert Joris van de Kerkhof nog.
En: “Prachtige ogen…”
Kan allemaal wezen maar dat aanvallen is “irritant”.

Dit vraagt natuurlijk om een deskundige in de persoon van Gejo Wassink van de Oehoe-werkgroep.
Die heeft wat vermoedens over wat de uil bezielt en denkt dat het gedrag (dat ze een jaar geleden ook al vertoonde) binnenkort zal overgaan.
Zijn belangrijkste boodschap: deze uil moet ontsnapt zijn uit gevangenschap. Dus verbied de handel in roofvogels en uilen.

“Neem gewoon een poesje als huisdier” adviseert Lara Rense.
Goed advies.

Een vrouw met prachtig helwit haar

door Reageer

Terwijl Marc-Robin Visscher vanochtend vrij zinloos staat te wachten of de ME het Bungehuis van de UvA komt ontruimen, doet Colette van Nunen verslag van een brand in een seniorenflat in Nijmegen.

Wanneer de rook is opgetrokken verschijnt daar Joris van de Kerkhof die net als eerder Colette van Nunen weinig hard nieuws kan brengen.
Maar met dat feilloze gevoel dat hij heeft voor het aanspreken van de juiste mensen ontdekt deze verslaggever “een vrouw met prachtig helwit haar en hele heldere blauwe ogen”.
Tussen twee zorgzame mannen.

Eerst zorgen of ze wel goed op de foto komt (JvdK vriendelijk: “maar dit is geen foto”).
Wat er gebeurd is? Ze werd wakker doordat haar kleindochter belde dat er brand was. En keek uit het raam en zag brandweerwagens en politie.
De vrouw is uit het huis gehaald door de brandweer en “tis nog goed afgelopen, hè” zegt ze met een stem die brekelig klinkt maar dat is denk ik meer door de leeftijd dan door emotie.

JvdK: “En deze twee heren die om u staan?”
Haar zoons.
JvdK: “Ziet u die ook eens…”
Nee hoor, ze komen regelmatig.

Maar ze zagen het op tv en direct erheen.
De ene broer is boos op de politie die ze niet wou doorlaten.
De ander vindt het “een beetje begrijpelijk” maar als ik hem hoor over de agent die zei “en nu doorrijden want anders krijgt u ook nog een bekeuring” denk ik dat dat toch echt wat invoelender had kunnen worden aangepakt.

Waar ze moeder vonden?
In het wijkcentrum.
“Maar we wisten al dat het goed was want ze was al op tv geweest. Ze staat graag in de schijnwerpers.”
(gelach)

Mevrouw wil haar huisje weer in want ze heeft geen sokken, geen andere kleren en, zegt zoon “ondergebit vergeten” wat weer leidt tot wat vrolijke hilariteit want gelukkig is het maar radio maar je kunt het wel een beetje horen zegt de zoon (ik niet!).

Voor de zoveelste keer denk ik: wat doet Joris van de Kerkhof dat toch goed.
In korte tijd, misschien niet de vier minuten van de reportage maar érg veel langer zal het niet zijn geweest, zo goed contact krijgen met mensen dat hij ze zo mooi kan portretteren.

De realiteit van de toekomst

door Reageer

Om de toekomst op te bouwen, moet je het verleden kennen.
Met dat motto (van Otto Frank) is voor leerlingen uit groep 7 en 8 een theatervoorstelling gecreëerd over het leven van Anne.

Joris van de Kerkhof is bij de presentatie waarin kinderen ademloos luisteren naar actrice Yardeen Roos.
Ze vertelt wanneer je Jood bent en wat er in de oorlog gebeurde.
De beperkingen die Joden werden opgelegd. Het buitensluiten.
Zes kinderen roept ze naar voren. Jullie zijn Jood, zegt ze en morgen gaan we met de klas leuk op schoolreisje en dan mogen jullie om die reden niet mee.
“Niet leuk” vinden de kinderen dat.
Maar zo moet dat dus geweest zijn.

Heel goed dat er aandacht aan wordt besteed en ik vind het aandoenlijk hoe serieus de kinderen meedoen (waarbij ik van harte hoop dat dit geen uitzondering is omdat ze hierop zorgvuldig zijn uitgekozen).

Maar wat mij het meest aangreep was de tekst van oud-PvdA-kamerlid Harrie van den Bergh die het geld voor de voorstelling heeft ingezameld.
Die vroeg de kinderen zich voor te stellen dat er marechaussees voor je school staan. Met hun geweer in de aanslag.
Eng, hè.

Dát, zegt hij, is het geval bij Joodse scholen elders in Amsterdam.
Dat is de realiteit van *nu*.

Lees (en luister) hier meer.