De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

De verstoten weduwen van Vindravan

door Reageer

Tussen de oorlogen en de branden en de lammetjes en de konijnen (als plaag) en het gruwelijke leed dat de golfbanen met verlies draaien is er een juweeltje.

Wilma van der Maten bezoekt de Indiase tempelstad Vindravan. Een groep verstoten weduwen krijgt er onderdak. Twintigduizend zijn het er. De meesten op leeftijd. Een vrouw van 84 is helemaal vergroeid. Dertig jaar geleden verstoten na het overlijden van haar man. Geen contact meer met haar kinderen en kleinkinderen.
Vroeger, vertelt Wilma van der Maten, gooiden weduwen zich op de brandstapel. Dat mag niet meer dus (..) worden velen aan hun lot overgelaten. In de tempel – waar toeristen komen – moeten ze zingen. Acht uur zingen wordt beloond met nog geen tien Eurocent. Daarvan kun je geen eten kopen. Zodat de vrouwen na het zingen op straat moeten bedelen.

De correspondent treft een vrouw van 75 die niet in het woonoord woont maar op een half uur afstand bij de rivier. Ze slaapt daar op een zeiltje op de grond.
WvdM: “En wat ze me nu vertelt, ik kan het bijna niet met droge ogen navertellen…” De vrouw trouwde ooit uit liefde, haar kindje ging dood toen het vijf was, haar man stierf “en haar schoonfamilie wilde haar dus niet meer”. Wat moet er van haar worden als ze op een dag niet meer kan opstaan, wie zorgt dan voor haar.

Een aangrijpend verhaal. Mooi ‘verpakt’ ook.
Stemmen. Zingen. Straatgeluiden.
Verteld door een betrokken correspondent.
Doodzonde dat ze binnenkort de NOS gaat verlaten.

“No accidents today?”

door Reageer

Nog een vrolijk onderwerp.
Jeroen de Jager trekt Amsterdam in om zich te gaan ergeren.
Aan toeristen die een fiets huren en dan in groepjes rondtrekken, de regels niet kennen en soms niet eens kunnen fietsen.
“No accidents today?” vraagt hij suggestief aan een Italiaan. Nee. Maar wat fietsen die Nederlanders hard, zeg!
Ander groepje met orange bikes: “Did they explain the traffic?”
Jazeker! “Follow the way of the bike” (=fietspad).

De verslaggever loopt het Damrak af, van het Centraal Station naar de Dam.
“Spreekt u Nederlands?” Een Mexicaan, iemand uit Wales en dan: “U bent Amsterdammer!”
Wat vindt mevrouw van die toeristen met de cameratjes en de buidelzakjes.
Wel gezellig. Maar (Jeroen de Jager breekt haar het bekje enigszins open): ook wel “irritant”. Want? Dat fietsen! Ze snappen niet dat ze opzij moeten als je belt.

Is dat ál het leed? Neen.
Er staan ook nog overal in de stad campers.
“Denken Sie dass Sie hier stehen dürfen” vraagt de verslaggever die zijn talen goed blijkt te spreken. De Zwitser moet wel, legt die uit. Er was geen plaats op de camping.
Nu is het hier niet zo’n ramp, vindt Jeroen de Jager, maar ‘ze’ staan óveral in de stad. Op parkeerplaatsen. Zodat Amsterdammers hun auto niet meer kwijt kunnen.

Maar, wenst de lieverd de Zwitsers dan toch: “Viel Spass.”
Leuke reportage.

De integratie van de vlijmscherpe Japanse oester

door Reageer

Er is een hoop leed in de rest van de wereld maar het is Pasen en dus babbelt Bert van Slooten gezellig over het weer en waarschuwt ons voor de *vlijmscherpe* schelp van de Japanse oester. Wie op de Wadden de (koude) zee in stapt kan de voetjes lelijk bezeren.

We hebben de oester zelf in huis gehaald, vertelt Jan Boon van het NIOZ. ‘Onze’ platte oester deed het slecht door overbevissing en ziekte. Dus importeerden telers de Japanse oesters. Denkend dat ze niet tegen onze winters zouden kunnen en dus niet zouden ontsnappen. Maar ze braken wél uit en ze doen het goed.

BvSl: “Zijn ze gevaarlijk?” Ze filtreren het water en halen de algen eruit. Maar… ze verdringen geen inheemse soorten. Sterker: op hun oesterbanken vestigen de mosselen zich weer.
Bert van Slooten constateert: “Hij is geïntegreerd.”
Klopt. Hij is zelfs goed voor de biodiversiteit. Maar z’n schelp is inderdaad scherp en dat is “heel vervelend bij wadlopen en bij het surfen als je valt”. Wat te doen? “Goeie waterschoenen.”

“En nu,” kondigt de presentator aan, “de *hamvraag*: is-ie lekker.”
Boon: “Je moet ervan houden.”

Leuk, goed geïntegreerd diertje van de dag, deze Japanse oester.

Lachen naar de webcam

door 2 Reacties

Aan de telefoon is oud-hoogleraar Jan Frijters.
Hij wees er ooit op dat de manier waarop hondengeleiders geurproeven uitvoeren vaak niet deugt. Het OM heeft nu besloten die proeven niet meer te hanteren als bewijsmateriaal.

Marcel Oosten vraagt Frijters om een reactie. En om uit te leggen waarom de proeven niet deugden.
De deskundige legt het uit. Het blijkt minder simpel dan 1+1=2 en al snel maant de presentator de man het korter te houden. Korter dan ‘zo zit het maar het is niet simpel’ lukt niet en Marcel Oosten gaat er veel ‘ja’s ingooien. En andere ‘nu is het wel genoeg ik wil afronden’-geluidjes.

Omdat de webcam aanstaat zien we dat hij daarbij zit te lachen.
Zit *uit* te lachen? Misschien lacht hij om de situatie dat hij het gesprek niet naar zijn hand kan zetten. Maar het lijkt op: lachen om die man die niet beknopt kan praten en zijn hints niet oppikt.

Lara Rense zit -ook al lachend- naar haar collega te kijken.
Wanneer die eindelijk het gesprek heeft beëindigd reageert ze nog steeds lachend: “Ja. Nou. Goed.”
Soms is die webcam niet zo’n goed idee.

De uitstraling van de maatschappelijke stage

door Reageer

Het (binnen)Filiaal van vandaag raakt bekneld tussen de ontslagen bij KPN en de vieze verpleeghuizen. Zo vervalt het ‘praten met leerlingen’ van half negen en gaat Joris van de Kerkhof na de stagemakelaar en de schooldirecteur meteen door naar de zorginstelling.
Onderwerp: de maatschappelijke stage die voor scholieren verplicht wordt. “Jij,” weet Marcel Oosten, “spreekt wel eens kinderen in die leeftijd.” Klopt. Een van de zonen van de Filiaalhouder die aan atletiek doet had -handig- bij zijn eigen vereniging een stage geregeld om kinderen te trainen (en krijgt daar nu voor betaald).

Maar de maatschappelijke stage is natuurlijk in een tehuis voor gehandicapten of bejaarden. Nuttig voor alle partijen, zegt de stagemakelaar. Omdat de bejaarden ontdekken dat de jongeren niet per se lanterfantend tuig zijn en de jongeren merken dat niet alle oudjes zitten te klagen en te zeuren.

De ideale Filiaalgast vindt Joris van de Kerkhof in mevrouw Mutsaers. Drieëneenhalf jaar in een rolstoel. Ze heeft tientallen pubers zien opbloeien, vertelt ze. Die binnenkwamen “als verlegen musjes” en vertrokken in tranen omdat ze langer hadden willen blijven. Wat ze dan niet doen want ze willen geld verdienen (cynische conclusie is van mij).
Wat de stagiairs voor haar betekenen? Koffie drinken, praatje maken, appeltje voor je schillen, ergens naartoe brengen. “Dingen die je zelf niet kunt.” En weer: praatje maken. Hebben ze daar meer tijd voor dan het gewone personeel? Niet per se. Want: “Ze komen om te leren.” Ze hebben taken. En sommigen doen daar lang over.

Aan het slot nog een mooie Filiaalgast. Scholier Alexander die koffie en thee rondbrengt.
“Boeiend?” vraagt Joris van de Kerkhof en “ja ik weet het maar ik geef ook extra hulp” interpreteert de jongen dat ‘boeiend’ als: “geen bal aan, toch?” Om dan te vertellen over hoe fijn het is iets extra’s voor mensen te doen en ze dan “in de ogen te kijken”.
Mevrouw Mutsaers heeft goede ervaringen met Alexander: “Hij straalt wat uit.”

Zo werd het Filiaal met de beperkte middelen kwa tijd toch nog mooi.