De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Koude handen bij Code Oranje

door Reageer

“De handen worden kouder en de lippen worden blauwer” stelt Karin Alberts vast. Bij haar en bij de andere (vele) journalisten die staan te wachten tot de dijk bij Tolbert doorbreekt of in elk geval het water er overheen loopt.
De sfeer is gespannen. Onder die journalisten dus. De Groningers zullen wel zien hoe het gaat. Ze zijn het gewend, dit soort toestanden. En meestal valt het mee.
Bovendien: de boeren laten hun dieren niet in de steek.

Eén vrouw vindt de verslaggeefster die vanochtend (KA:) “de schrik van haar leven heeft gekregen”. Vrouw: “Ja, ik maak me wel een beetje zorgen.”

En het Groninger museum? Gaat het ontruimen?
“Het Groninger museum staat het water aan de lippen” twittert Lara Rense om kwart voor zeven. Maar: Nee. Bericht Rienk Kamer later.
Morgen misschien.
O ja, en Peter Rehwinkel is al 24 uur in touw en ziet er nu moe uit.

Vissers! Die gaan even niet het IJsselmeer op.
De veerboot naar Vlieland vaart niet.
Schiphol annuleert en vertraagt vluchten.
Treinen hebben storingen.

Altijd leuk, het Radio 1 Journaal bij ‘Code Oranje’.
Alle journalistieke hens aan dek, iedereen paraat, blauwbekken op 1800 meter van dé dijk.
Dus áls er iets zou zijn gebeurd, waren er een hoop vingertjes aan de pols.
Alleen gebeurt er niets.
Althans vrij weinig.

“Zal ik de laatste vraag stellen?”

door 1 Reactie

“U twitterde meteen: respect! Moedig besluit.”
Lucella Carasso vraagt Jack de Vries om zijn (nadere) reactie op het terugtreden van Maxime Verhagen als mogelijk leider van het CDA.
Is daar, informeert de presentator “een zachte hand bij nodig geweest” maar nee, zegt De Vries – Verhagen heeft het helemaal zelf afgewogen tijdens het kerstreces.
Hij heeft, benadrukt de voormalige CDA-spindokter, “ontzettend veel voor het CDA gedaan” maar ja, dan ontstaat het beeld dat hij…
LC: “een gemene rat” is
JdV: “ontzettend rechts.”

Nee, houdt de presentator vol, het gaat niet alleen om de politieke koers, ook om zijn persoon.
JdK: kei van een onderhandelaar maar je weet wat je aan hem hebt wat Wouter Bos ook zei.
Nou… trekt Lucella Carasso in twijfel: juist door zijn gedrag tegenover Wouter Bos heeft Verhagen dat imago.

Uitwisseling over nieuwe koers, wat voor leider heeft CDA nodig en dan.
LC (plagend): “Zal ik de laatste vraag stellen?”
Stilte.
JdV: “Wie ik verwacht?” Hij bedoelt: als leider.
LC: “Nee welke vraag verwacht u?”
De Vries vat ‘m niet of doet of-ie ‘m niet vat maar ik dénk: vat ‘m niet.

Zodat Lucella stralend overgaat op: “Het is dus niet zo dat Arend Jan de Geus beschikbaar is?” En wanneer de spindokter verbijsterd seconden voorbij laat gaan: “Nee! Dat is heel flauw! Maar u bent dus niet beschikbaar?”

Jack de Vries voelt zich, zegt hij, prettig in het bedrijfsleven.
Mooi, typisch Lucella-op-haar-best leuk, speels maar zéér goed ingevoerd gesprekje.

Een beetje ondeugend en lakoniek

door Reageer

Het OM gaat vandaag giga straffen in supersnelrecht eisen tegen dronkelappen die in Oudjaarsnacht geweld hebben gepleegd tegen personen en/of goederen.
Dat is volgens de richtlijnen, zegt de Amsterdamse hoofdofficier Theo Hofstee.
Maar als ze zich door de dronkenschap niet eens herinneren wat ze hebben gedaan, vraagt Lara Rense, léren ze er dan wel iets van.
Straf is geen therapeutisch gebeuren, reageert de hoofdofficier (iets anders geformuleerd).

Roel Pauw vangt in Amersfoort een groep jongens op die voor vuurwerk (te vroeg afsteken of illegaal of beide) zijn gepakt en nu met een oranje hesje met HALT erop rotzooi moeten opruimen.
“Wat voor types zijn het?” vraagt hij aan begeleider Piet Beitler.
“Een beetje ondeugend zoals wij dat vroeger ook waren en helaas voor hun zijn ze gepakt met vroeg afschieten van vuurwerk.”
Dat klinkt mild.

Die mildheid neemt de verslaggever over. Dus zegt hij tegen de 16-jarige Medy die al eerder met Halt in aanraking was: “Want je had al een klein smetje op je blazoen.”
De knul laat zich ook niet bang maken door (andere) begeleidster Mariska van der Linde.
Hij zou bij een strafblad geen verklaring omtrent het gedrag en dus geen baan kunnen krijgen? Zal wel meevallen, denkt hij, “één kruisje”. Bovendien, weet hij, “op je achttiende is het weer weg.”
Roel Pauw: “Heerlijk lakoniek, hè, die jongens…”

Twee jongens van de groep zijn binnen een kwartier al weggestuurd.
Die moeten nu de boete betalen en krijgen dat ‘kruisje’. Want ze waren gewaarschuwd maar dat hielp niet.
Wát ze fout deden? Hesje niet aan, te traag prikken, driftig sms-en, geluid op hun kop, grote mond tegen de leiding, gewelddadig tegen de andere papierprikkers?
Roel Pauw vraagt het niet.
Jammer.

Pas op voor broeien

door 1 Reactie

Vorig jaar liep het met Oudjaar in Den Haag lelijk uit de klauwen. Dus wordt Joris van de Kerkhof erheen gestuurd om verslag te doen van de nieuwste matpartij, mocht die komen.

Knetter-knetter, begint hij zijn reportage. Het is even na 12 uur op het Kaapse Klein en hij ziet “veel kleine kinderen enorm grote stukken vuurwerk ontsteken” terwijl kinderen van een jaar of vier-vijf op een pleintje op speeltuig zitten te schommelen.

Een wijkagent stapt op een groepje drinkende jongens af. Vorig jaar, vertelt hij, ging het hier helemaal los. Dat wil hij voorkomen.
Dat losgaan, vraagt Joris van de Kerkhof, kan dat met één knal gebeuren?
Niet met een knal maar met broeien.
JvdK: “Als ik nu met ze ga praten, gaat het dan broeien?”
“Als jij gaat praten heb je binnen twee tellen die microfoon achterin je keelgat zitten!” Bulderend gelach van de wijkagent.

De verslaggever ziet vanuit zijn auto een bank naar een stapel worden versleept en in de hens gaan: “Ik rijd maar door, die agent heeft niet voor niets dat advies gegeven.”
Op de autoradio hoort hij een tevreden Van Aartsen.
Het is in Den Haag relatief rustig gebleven.

Henrik-Willem Hofs neemt de ochtend na de nacht in Rotterdam de schade op.
Een korte wandeling levert een opgeblazen lantaarnpaal, wipkip, glijbaan, prullenbakken en parkeerautomaat op.
Gehoopt wordt op wat minder schade dan vorig jaar. Toen was het 500.000 Euro.

Nu.nl zette het op een rijtje.
Dit noemen wij dus een rustige jaarwisseling.

Onweer in haar hoofd

door 1 Reactie

De LFB, federatie voor en door verstandelijk beperkten, krijgt de komende jaren véél minder subsidie.
Joris van de Kerkhof portretteert vijf mensen over hoe ze proberen aan geld te komen.

Dat is het thema van de serie maar die boodschap komt niet bij me over.
Wat ik hoor is: wat een aardige, normale mensen zijn dit. Waarmee ik waarschijnlijk vooral mezelf neerzet als bekrompen wezen dat denkt dat wie geen hoog IQ heeft een zéér simpele ziel is.

Vandaag de laatste aflevering met Mireille de Beer.
Een aardige vrouw met zangerig zachte-G accent die als kind wou dat ze er meer uitzag als ‘een mongooltje’ omdat mensen nu teveel van haar verwachtten. Soms heeft ze “onweer” in haar hoofd, beschrijft ze. Een erg mooi beeld.

Mireille is getrouwd met een man die ook verstandelijk beperkt is. Ze hebben bewust geen kinderen. Omdat ze weten dat ze dat niet zouden aankunnen. Een wijsheid die je veel niet-verstandelijk-uitgedaagden die te stom zijn om een condoom te gebruiken of die denken dat een baby allleen knus tuttelen is zou toewensen.

Over het gesprek met Joris van de Kerkhof heeft ze “een goed gevoel”.
Ik als luisteraar ook. En als lezer (met opzet kijk ik pas naar Joris’ verslag ná het horen van de reportage) wordt dat gevoel alleen maar sterker.

Of ik een kopje thee met suiker wil, vraagt ze. Ik geef een flauw antwoord: “zo zie ik er wel uit”. Om dan te vervolgen: “graag, maar zonder suiker”. Mireille zegt dan na een korte stilte: “nee joh, je ziet er helemaal niet uit als een suikerklontje”. Dit gesprek kan niet meer stuk. We praten aan de keukentafel over alles.

Elk van deze mensen was een volle week volgen waard geweest.
Zoveel aardige openheid, zoveel spontaniteit, zoveel doorzettingsvermogen, zoveel zelfkennis.
Petje af voor de geïnterviewden en voor de verslaggever die dit soort gesprekken even open en spontaan in gaat.