De Koude Kalkoen

Jeanne

Klein

door Reageer

Ik had gehoopt op nóg een dag Joris van de Kerkhof op Schiphol maar het mag niet zo zijn. De Filiaalhouder is ‘op Maastricht’. Airport dus. Waar het wat kabbelt, vind ik.
Maar misschien luister ik niet goed zodat alles wat geen spanning en sensatie is het ene oor in en het andere rap weer uitgaat.

Opeens zegt Joris van de Kerkhof tegen een man van de luchthaven: “U bent klein.”
Korte stilte. Dan: “Dat kunt u zeggen, ja. Maar niet veel kleiner dan u.”
JvdK (vriendelijk): “Ik bedoel de luchthaven.”
*grin*

Gezocht: sponsor

door Reageer

Klagen over vliegen en niet-vliegen blijft leuk.
Het wordt weer eens bewezen in een reportage van Karin Alberts. Gebeld: kom naar Schiphol, we vliegen. Daar: in de bus naar Brussel, toestel staat dáár.
Van Gran Canaria gevlogen naar Barcelona, in de bus naar Schiphol waar een bus zóu klaarstaan naar Eelde. Niet dus.

Er is ook ander leed. Cheerleaders Reloaded. Zes meiden die met begeleider Nelson Petter naar Orlando zouden vliegen. Om mee te doen met het WK Cheerleaden dat, zegt Petter, zoiets is als de Olympische Spelen. Maar liefst 86 landen doen mee.
Ze hádden tickets van nog geen € 500. Die vlucht ging niet door. Volgende vlucht van deze maatschappij is donderdag maar zit vol. Dus driftig rondgebeld en nieuwe tickets kosten tussen de 1500-2500 Euro. Terwijl het kampioenschap vrijdagochtend begint (speciaal een dag vertraagd voor de buitenlanders die moeten in-vliegen).

“Is er geen sponsor dan?” doet presentator Marcel Oosten behulpzaam.
Precies! Daarop zit Petter dus ook te wachten.
“Zijn we goed” gaat collega-presentator Lara Rense weer op de sportieve toer.
Petter: “Hartstikke goed!”
MO: “En is er nog ruimte op de pakjes voor een stickertje of een logootje?”
Die ruimte is er en wat ontzettend aardig van de NOS om zo te werven voor een stel sportieve jonge vrouwen die een sportieve droom najagen. Denk ik.

Toch even gekeken op het net. Reloaded blijkt “een professionele dansorganisatie” die tegen betaling komt optreden of workshops geven. En als je ziet hoeveel sponsors ze al hebben én weet hoe miniem cheerleadingpakjes zijn lijkt het me een klein mirakel als daar nog een logootje *bij* kan.

Soms moet je een leuk gesprekje gewoon leuk vinden en google negeren.
Voor je het weet heb je het kapot gecheckt.

Een logistieke uitdaging in Niemandsland

door Reageer

Je hebt een ticket en er wordt weer gevlogen dús lig je over een paar uur aan het strand van Antalya. Dus. Toch?
De eerste reiziger die Joris van de Kerkhof om zes uur treft op Schiphol doet aan magisch denken. Anderen zijn er op hoop van zegen of druipen weer af: de vlucht is gecancelled. Een vrouw die jubelt “wij gaan naar Egypte” wordt binnen een halve minuut zenuwachtig giechelend door de Filiaalhouder de put in gepraat: “We zien wel en anders maar niet.”
“Dag Martijn!” belt hij later vanaf het Panoramadek naar Martijn die in het toestel naar Paramaribo zit (de bofkont). Kijk eens naar buiten, Martijn! Maar die zit in het midden en ziet niets. Niet erg, dan zal Joris van de Kerkhof met ouders en zusje van Martijn tóch gaan zwaaien.

Minder vrolijke mensen trof gisteravond Roel Pauw. Om 7 uur pgeroepen om naar Schiphol te komen, binnen drie kwartier van Almere aan de balie op de luchthaven: te laat en op een zeik-niet-mens-toontje “ik kan niets voor u doen”.
Kom niet naar Schiphol, drukt mw Snoerwang van Schiphol ons steeds op het hart. Maar Joris van de Kerkhof spreekt mensen die op goed geluk wél zijn gekomen en die nu vliegen. Terwijl collega Louis Dekker achter de douane zit “in niemandsland”. Zijn vlucht naar Turijn is vertraagd tot vijf voor elf. Althans dat staat op sommige borden. Op andere staat cancelled.

“Het wordt een logistieke uitdaging” belooft Mirjam Snoerwang. Om het vliegverkeer weer op gang te krijgen en alle passagiers in de toestellen (en wel snél). Vlieger Van Zwol belooft ons “vertragingen en gedoe”, anders geformuleerd: “een dynamisch proces”.
Greet de Keyser op IJsland ziet een nieuwe grote aswolk.

Intussen zit Marc-Robin Visscher die deze week Filiaalhouder hád zullen zijn nog steeds vast in Granada zonder uitzicht op een vlucht. Hij kletst met lotgenoten. Een ondernemer die in gedachten het werk thuis zich ziet opstapelen, iemand anders die (lekker puh) zijn collega’s extra hard ziet zwoegen. En Marc-Robin?
“Ik heb jóu, Joris!”
En wij gelukkig ook. Persoonlijk kan ik er geen genoeg van krijgen en hoop ik dat Joris van d Kerkhof morgen wéér naar Schiphol mag. Net zo lang tot hij in de aankomsthal de microfoon kan overgeven aan Marc-Robin Visscher.

“Mijn man is niet gauw boos, meneer”

door Reageer

Wanneer ik om zes uur het Radio 1 Journaal aanzet verkeer ik nog in de waan dat ik mógelijk morgen via Houston naar Phoenix vlieg. Een half uur later ben ik uit de droom geholpen en een uur dáárna heb ik mijn geplande reis gecancelled en een nieuw ticket gekocht voor over drie weken. Dat is wat een informatief radioprogramma met een vrouw kan doen.

R1J praat met deskundigen, laat de eigen correspondenten vertellen over hoe ze vanuit Nederland weer ‘thuis’ kwamen (een aantal is dat nog niet gelukt) en tracteert op reportages van wachtenden. Waarbij hangen op harde bankjes op Schiphol natuurlijk geen feest is maar zelfs hangen bij een luxe hotelzwembad in Paramaribo (reportage Harmen Boerboom) blijkt te kunnen vervelen.

Voor het Filiaal wordt Joris van de Kerkhof (opnieuw) naar onze luchthaven gestuurd. Want: “Goedemorgen Marc-Robin!” De voor deze week ingeplande Filiaalhouder zit vast in Granada. Waar hij een cursus Spaans doet. Misschien vliegt hij woensdag terug.

Is het leuk, nóg een Schiphol-Filiaal? Het is niet alleen leuk, het maakte mij duidelijk dat ik daar niet wil wezen. Niet morgen niet, en ook niet woensdag of donderdag (aangenomen dat er dan wel wordt gevlogen). Want de sfeer wordt niet beter en de informatievoorziening laat ernstig te wensen over. Terwijl er ook nog eens groot onrecht geschiedt: wie de mazzel had al door de paspoortcontrole te zijn toen het luchtverkeer werd stilgelegd, wordt in de watten gelegd en vermaakt. Wie er nog vóór stond moet afzien. En niet zo’n beetje.

Joris van de Kerkhof treft een keurig sprekend ouder echtpaar. Op de site van Schiphol stond dat hun toestel naar Barcelona wel zou vertrekken. Nu blijkt dat niet zo te zijn en: hadden ze maar bij hun luchtvaartmaatschappij moeten informeren.
Is de man boos? “Mijn man is niet gauw boos, meneer” zegt zijn echtgenote.
“Een beetje jammer” zegt de man wat afgemeten. Drie uur reizen om op tijd te komen en nu weer drie uur terug. Ach, doet mevrouw: “Als we op tijd terug zijn kunnen we deze uitzending horen.” En de niet-gauw-boze man: “Alles op de hele wereld is net het probleem wat je ervan maakt.”

Op het laatst nog Amerikanen. Op goed geluk naar Schiphol gekomen. “We thought maybe.” Een vlucht doet er niet toe waarhéén: “Get the hell out of Europe” want “my dogs are missing me”. Maar ja, de aswolk. “Act of God.” “Act of God?” herhaalt Joris van de Kerkhof verbaasd. Nou.. “Act of Volcano” dan. En van Holland blijven ze houden.

Ik eigenlijk ook wel.
(zonnig denkend)

Van sprookjesbos tot spookbos

door Reageer

Soms tref je het als verslaggever. Maak je een afspraak om te bekijken hoe het natuurgebied in Schoorl erbij ligt na de brand van vorig jaar, is er de dag ervoor opnieuw een grote brand.

Henny Radstaak knipt zijn aandacht en reportage in tweeën. Eerst wandelt hij met boswachter Frans Erinkveld door het gebied van vorig jaar. “Asgrauw” is het er. “Zwart.” Al ziet Henny Radstaak 1 Jacobskruiskruid. “Een klein beetje leven.”

Nu gaat de pieper van de boswachter af: de brand in het gebied dat de dag ervoor fikte is weer opgelaaid. “Het smeult om onze voeten” stelt de verslaggever vast lopend door het Groot Ganzenveld. “Gisteren was het een sprookjesbos, nu is het een spookbos” omschrijft de boswachter.
Een hoge mierenhoop die diep in de aarde smeult krijgt een plens water (sissss doet de grond). Een aantal grote rode bosmieren loopt nog rond. Erinkveld: “Ze zijn taai.”

Maar de nachtzwaluw die hier altijd broedde? “Ik hoop dat hij een beetje ruimdenkend is” zegt de boswachter en dat klinkt nog wel grappig. Dan wordt de emotie hem teveel (HS: “de tranen schieten echt in je ogen”). “De dieren die je kwijtraakt. De prachtige hei waar de bijen in zoemden en waar de vlinders op afkwamen.”
De tranen zijn weggeslikt. Dan: “Alweer een stuk natuur verloren.”

Mooie reportage. Slim aan mekaar gekoppeld via de pieper.