“Hé! Das Radio 1!”
Joris van de Kerkhof bezoekt Paaspop waar veel muziek is en ook veel mensen en de meeste zijn dik aangekleed maar die ene jongen in alleen een t-shirt komt op hem af.
Er volgt, vertelt ons de verslaggever, “een gesprek”.
JvdK: “Je hebt het wel naar je zin.”
Jongen: “Of course. Dat is Engels. Dat betekent ‘natuurlijk’. Ik denk: ik vertel het effe. ”
JvdK: “Dankjewel.”
Jongen: “Hoe lang ben jij nou aanwezig.”
JvdK: “Hoe lang ben jij er?”
Vrijdagmiddag en dan maandag weg.
JvdK: “En hoe lang doe je erover om.. weer uitgerust te zijn enzo.”
De jongen die een aangename dronk over zich heeft kondigt aan dat hij “het interview helemaal gaat kantelen!”
Dus, tegen de journalist, “Hoe lang doe *jij* erover om .. eh.. geruststeld te worden.
Want jij staat hier nou lekker relaxed met een microfoon te plagen, maar wat vind je er nou zélf van?”
JvdK: “Van die hérrie?”
“Nee, wat vind je ervan met die oortjes in en je hebt jezelf op je oortjes en mij ook, das nieuw.”
Joris blijkt een oortje aan de jongen te hebben gegeven die er helemaal ‘seventies’ ingaat met “we hebben nu ons eigen festival”.
Maar de verslaggever wil het hebben over de muziek zodat de jongen wijst “als je daar kijkt maar dat kun je niet zien want het is radio, Radio 1, dáár gebeurt iets en dáár gebeurt iets en hier gebeurt helemaal niks behalve rare stemmen op de radio. En het *is* niet eens op de radio”.
Dan komen andere mannen naast ze staan plassen en neemt de jongen afscheid met “ik vond het een heel sterk interview!”
Waarna ze namen uitwisselen en Merijn (zo heet-ie dus) de verslaggever verzekert: “Joris, ik vond het zeer prettig en ik heb er geen spijt van.”
Samen: “Houdoe.”
Hilarisch en lief.