Nog 1x gaat Salinero knallen en dan is het afgelopen met de dwarse loopjes en de pirouettes en mag het paard met pensioen.
Joris van de Kerkhof zoekt de ruin op in de Brabanthallen waar hij met andere paarden staat te wachten op zijn ontbijt.
“Het cliché beeld van paarden” valt de verslaggever op: “allemaal meisjes”.
Hij zegt het lachend maar stalmeester Jan Verhulst die hem rondleidt pakt het serieus op: “Dat zijn degenen die de verzorging doen.”
Ze zijn er al om zes uur.
Joris van de Kerkhof biedt Salinero als snack zijn microfoon aan.
Knabbel-knabbel maar dat kan ook aan de echte brokken zijn.
Dan slobber-slobber (JvdK: “hij eet netjes”) en tegen Verhulst: “Kon-ie het nog een beetje?”
Want het Olympisch paard heeft gisteren zijn 1e oefening gehad.
Hij kon het. En bovendien “is het geen ramp als hij een wissel niet 100% maakt, hij geniet van zijn vrije tijd”.
“Wél z’n gecastreerde vrije tijd” slaat de verslaggever aan.
Verhulst: “Ja, okee… maar ik denk als zo’n beest nou hengst zou zijn, das alleen maar ongemak voor het dier zélf.”
JvdK lacht: “Is dat zo?” en “Je zou ‘m toch op z’n ouwe dag…”
Verhulst legt uit dat “als dat weg is, dan is dat over”.
JvdK: “Seksloos?”
Het is niet anders.
Maar hij heeft wel, constateren de mannen, “een gezonde honger… naar eten”.
Slobber-slobber.
Een leuke reportage met een typisch mannelijke (?) belangstelling voor de niet-seksuele toekomst van het paard.
Ik kán me vergissen maar dat dóórvragen naar hoe het voelt gecastreerd te zijn en of er nog iets aan valt te doen had ik Karin Alberts niet zien doen.
Ik moest er wel om lachen.