Hans van Mierlo (78) is dood.
Ik hoor het in het tien uur nieuws. Ik lees het op de NOS-site (bericht van tien voor tien).
Er is geen Radio 1 Journaal, er is wel Langs de Lijn.
Waarin presentator Robbert Meeder aan politiek verslaggever Wilma Borgman vraagt om een eerste reactie. Voorzet: “Hij leek mij zo aimabel.”
Wilma Borgman: “Hij proefde wel eerst je nieren. Hij ging niet met de eerste de beste stagiaire een gesprek opnemen.”
Van Mierlo is amper dood (het is in elk geval amper bekend).
Dit typeert hem mooi. En: good for him.
Niemand moet zich ooit door de eerste de beste stagiaire/beginnende journalist de maat laten nemen.
Journalistiek is een vak. Een mooi vak. Een interessant vak, een moeilijk vak. Een vak voor volwassenen, niet voor kleuters. Tenzij érg begaafde kleuters maar die moeten zich dan ook bewijzen op een manier waar je als toekijker naar van wordt. Denk ik. Hoop ik.
Het gaat er nu even niet over maar aan de nieren van Wilma Borgman kun je volgens mij smakelijk knabbelen als kritische geïnterviewde. Deze vrouw met haar kak-accent (dat ik bij haar zowaar charmant vind) dwingt respect af.