Aandacht voor een ‘vergeten ramp’.
Zeventig jaar geleden verging het Nederlandse koopvaardijschip de SS Slamat. Vandaag is een herdenking op initiatief van o.a. Frans Luidinga, zoon van de kapitein en toen zeven jaar.
Jessica van Spengen maakt een mooi interview. Ze plakt er een paar kwoots in van de enige (nu zwaar bejaarde) man die de ramp overleefde. Ook al prachtig.
Maar wat me stoort. De ‘sfeer’ die als een nare saus over het geheel is gegoten.
Sfeer in de vorm van een mondharmonica die een weemoedig zeemans(?)lied speelt.
Nadrukkelijk aanwezig in het begin, dan vervangen -vermoed ik- door gerinkel van kopjes. En dan op het eind: daar is-ie weer. Steeds harder. We sluiten ermee af.
‘Sfeer’. Hoor ik vaker in dit soort reportages.
Zeer zelden voegt het iets toe.
Echte sfeer is er zonder dat je het doorhebt.
Zodra je wordt afgeleid door de sturende geluiden, of het nou muziekjes zijn of iets anders, schiet de sfeer het doel voorbij.