De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Wegduwen microfoon levert mooie radio op

door Reageer

De eerste (en wat we toen nog niet wisten: enige) Fanlog Award voor Mooiste Radio van het Radio 1 Journaal ging begin dit jaar naar Joris van de Kerkhof voor zijn serie over het dikke jongetje Vincent Boterman. Nee, niet ‘dik’: lijdend aan obesitas.

Joris van de Kerkhof blijft Vincent volgen. Deze week reeks drie. De eerste afleveringen vind ik wat vlak. Vincent is opgewekt, alles gaat goed en wordt nog beter en wat er niet goed wás (hij werd gepest hoewel hij dat destijds ontkende) is verholpen met plaatsing in een andere klas.

De jongen (bijna 14) wil volgens het weblog op de NOS-site openhartig over van alles praten maar dat hoor ik in de uitzending veel minder terug dan een jaar geleden. Misschien slaat het puberschap toe? Niet dat hij niets persoonlijks zegt. Maar het klinkt minder onbevangen. Het zijn dit keer de weblogs die het echte verhaal vertellen.

Tot vandaag. Vincent gaat na drie maanden op terugkomdag naar Heideheuvel waar hij toen we hem ontmoetten drie dagen in de week werd behandeld. Alles gaat prima, horen we. Hij houdt zich aan de eetregels, hij sport veel, hij weerstaat verleidingen. Dan wordt hij gewogen en blijkt hij niet alleen niet te zijn afgevallen, hij is zelfs wat zwaarder geworden. Vier ons. Maar toch.

Voor het eerst duwt Vincent de microfoon weg en wil hij niet praten. Maar, stoere knul dat hij is, spreekt hij later nog wel de begintekstjes voor de uitzending in. Was immers afgesproken. En in oktober mag Joris van de Kerkhof ook weer terugkomen. Omdat dat óók was afgesproken. Dat hij hem zou mogen blijven volgen.

Wat een mooi slot van deze reeks. Een slot dat de eerdere afleveringen die ik wat vlak vond opeens meer diepte en lading geeft.

RadioRoute neemt afscheid van Zuid-Holland

door Reageer

Joris van de Kerkhof is weer thuis. “In zijn geliefde Brabant” (Lucella Carasso).
LC: “Hoe vond je Zuid-Holland?”
JvdK: “Viel best mee.” Heel veel groen, zag de RadioRouter van week 2. Klopt. Maar de A4 door Midden Delfland zat ook niet in zijn RR-pakket. Wat de verslaggever niet valt aan te rekenen. Het is de NOS-redactie die een keuze maakt uit wat in een streek “de mensen bezig houdt”. Maar raar is het wel.

De laatste twee reportages.
Lopen door Gorinchem en praten over gedichten en dat je die aan de muur kunt bevestigen en er een wandeling van maken. Waar doet me dat nou aan denken? O ja, aan een hoofdstuk uit ‘Bossche Bollen’. Over De Stichting Poëzie op Straat die in Den Bosch zo’n wandeling verzorgde die Joris van de Kerkhof in zijn boek over die stad beschreef.

Tenslotte het beloofde kerkhof. Met een gesprekspartner die vrijwel niet is te verstaan.
Leen van der Walle heet hij. Zijn zoon Hendrik Gerardus is hier in 1969 begraven. Amper zes. Verkeersongeluk. “Veilig bij Jezus” staat op de grafsteen.
Van der Walle had mondkanker, legt Joris van de Kerkhof uit. Hij vangt het moeizaam praten van de man op door hem de teksten bijna letterlijk ‘in de mond’ te leggen.

Het probleem: grondwater dat te hoog is gestegen. Zodat er op de begraafplaats niet meer kan worden begraven. Terwijl Van der Walle en zijn vrouw bij hun zoon begraven hadden willen worden. Maar: “Als je begraven wordt lig je in het water, er komen mensenresten boven met nog vlees eraan, omdat het in het water niet vergaat.”

Ik ben ambivalent over dit soort interviews. Ze geven me een ongemakkelijk gevoel. Omdat de vorm (moeizaam spreken) het me moeilijk maakt de tekst tot me te nemen – en niet alleen kwa ‘horen’. Ik zit al snel vooral te luisteren hoe de verslaggever probeert er iets van te maken.
Je kunt ook denken: extra authentiek.

Ik weet het eerlijk niet.
Wat ik wel weet (slap bruggetje) is dat ik enorm heb genoten van deze week RadioRoute-met-Joris-van-de-Kerkhof. De volgende twee RadioRouters zullen er nog een giga-kluif aan hebben zijn prestaties zelfs maar te evenaren.
Zegt @jeanne tegen @nos.

@prins @nos

door Reageer

“Kunt u mij de weg naar Lammetjeswiel vertellen?”
Joris van de Kerkhof schiet een willekeurige ‘meneer’ aan die er toevallig vroeger naast woonde en die -nu wordt het al minder toevallig- wethouder Jeugd en cultuur is in Alblasserdam.
Het gaat over blauwalg in deze “geweldige speelplaats voor de kinderen” waar alleen *op eigen risico* mag worden gezwommen wat vier, nee: vijf! ganzen doen. “Ah…” de RadioRouter klinkt vertederd, “ze komen naar ons toe…”.
Wordt het nog wat met het zwemwater? De provincie doet een proef bij Delft. Een bubbelbad. Om het water in beweging te krijgen.

@prins
De molens van Kinderdijk. Het ging er al over en deze repo begint wat voorspelbaar (vind ik): gemaal, muziek, filmpje, stem, ouderwets, “strijd tegen het water”.
De man die erover gaat heeft dromen. Groter en mooier moet het.
JvdK: “Een experience!” Precies.
Ze lopen een deur uit. “Tis echt waar, hè, niet alleen een plaatje uit het verleden – die molens, die staan er écht.” Ze staan er en ervoor betalen zou leuk zijn maar of dat haalbaar is (babbel, praat).

Wat in elk geval leuk zou zijn: als Willem-Alexander een filmpje insprak.
Doe een oproep! bedenkt de RadioRouter. Dus: “prins, als u luistert….” begint de man. “We zouden heel blij zijn als u uw stem…” … 500.000 bezoekers per jaar… uitleggen wat wij in Nederland met molens gedaan… watermanagement.
Svp mailen aan info@molenskinderdijk.nl

Zullen wij mailen aan info@nos.nl dat we Joris van de Kerkhof gewoon-geweldig vinden? Simply the best, absolutely fabulous en nog zo wat.

Floepende eenden en dobberende bootjes

door Reageer

“Een eend waggelt over de dijk met vier kindereendjes, het waggelt prachtig en dan floep! Door het gras het water in.”
Dat moet dierenvriend Joris van de Kerkhof zijn die in de RadioRoute de economische problemen en mogelijkheden van Alblasserdam voor ons neerzet. Daarbij geholpen (minder poëtisch) door wethouder Peter Verheij (SGP) met het bruggetje dat het buiten grijs is naar “is het ook grijs financieel gezien”.
Na een bestuurscrisis (in 2007) zijn er, vertelt de wethouder “stevige stappen gezet maar het heeft een lange adem nodig”. “Flikken ze geen enorm flauwe kunstjes” veronderstelt de RadioRouter over de ambtenaren. “Zitten er geen messen in uw rug, u staat dicht tegen de muur, ik kan het niet zien.” Verheij verzekert hem dat zijn rug mes-loos is.

Wanneer Joris van de Kerkhof begint aan een volgende lyrische beschrijving over “tien jachtbootjes die aan het dobberen zijn op het water en tussen deze bootjes en de brug…” begeeft de verbinding het weer eens. Wanneer hij net voor het nieuwsblok terug in de uitzending komt wordt snel een sjeik uit Amman er doorheen gejast die ik zo niet kan plaatsen.

De directeur van Nedstaal (waar veel ontslagen zijn gevallen) “komt aanrijden in een open sportwagen” vermeldt de RadioRouter waarmee de man is neergezet. Houdt hij wel contact met de 110 van de 330 mensen die hij heeft moeten ontslaan, wil Joris van de Kerkhof weten, “of is het strepen, jammer, zoek maar een nieuwe baan”. Hangt ervan af hoe lang ze in dienst waren.
JvdK: “U bent niet zo koud als staal?” Helemaal niet, blijkt later.

Alblasserdam, Kinderdijk, molens.
Nog wat plannen. Entree heffen op het dijkje met de molens. Boten de toeristen laten vervoeren. Toeristenbelasting. Een Holland House waar de (meest) Japanners glas uit Leerdam en Delfts blauw en andere typisch Nederlandse snuisterijen kunnen aanschaffen.
Floep!

Wassenaar? daar is altijd iets te beleven

door Reageer

Joris van de Kerkhof is met de RadioRoute in Wassenaar en dat zullen we weten ook.
Geen flauw geneuzel, geen stukjes sfeer aan mekaar plakken en ‘dat moet het dan maar wezen’- deze verslaggever houdt van aanpakken.
“Waar sta je” vraagt Lara Rense om kwart voor zeven. Joris ziet “een grote glijbaan tussen bomen” en het blijkt camping Duinrell te zijn. Waar hij de wandelaars van de Strandvierdaagse begroet (“wat is er mooi aan behalve dat de weg helder is”) en uitzwaait (“wat is het mooiste moment van de dag?” man: “klaar zijn”).

Altijd nieuws
De plaatselijke krant is een vast item in de RadioRoute. Nu: De Wassenaarse Krant. Vijf jaar geleden begonnen en geleid door Roël Karamat-Ali: “Wassenaar heeft altijd nieuws, er is altijd iets te beleven.”
Na aandringen: ja, hij ziet Máxima en Willem-Alexander wel eens langs lopen. Na ander aandringen: nee, hij is het er niet mee eens wat er in Suriname (zijn geboorteland) gebeurt: “Binnen mijn familie is de naam Bouterse not done.”
JvdK: “Dan praten we er verder niet over.”

Problemen
Kwart voor vijf: daar is de RadioRouter weer in de uitzending.
Wie dol is op het Filiaal (zoals ik) en het jammer vindt dat dat om half tien voorbij is, móet wel blij zijn met de RR. Joris van de Kerkhof, vertelt hij aan Lucella Carasso, gaat het nu hebben over dat Wassenaar een VVD-gemeente is en over bezuinigen. En: dat er problemen zijn tussen hondenbezitters en paardenbezitters “en daar hoor je straks álles over”.

Ervaring met snijden
Een half uur later is het sfeer proeven geblazen in de winkelstraat van Wassenaar. Met “een gedistingeerde heer en twee netjes opgemaakte dames”. “Beetje harder werken” hoor ik als oplossing voor al onze problemen. “Overbodige taken afstoten, ik ben patholoog-anatoom van beroep, daarom heb ik ervaring met snijden” – dat is de VVD-fractievoorzitter Bert Ooms.
Een andere man: “Je mag niet meer 80 uur werken in de week, meneer, wij deden 100 uur in de week, met plezier.” Een vrouw wil “mensen met hoge hakken en asobakken” wég doen: “Is ook goed voor de conditie.”

Zwaaiende deuren
Tenslotte een bezoekje aan de D66-burgemeester van Wassenaar, Jan Hoekema. Hij waarschuwt de RadioRouter voor een deur die nog wel eens in het gezicht kan zwaaien van “minder prettige bezoekers, maar dat ben jij niet”.
Fuseren met Voorschoten? Gevoelig punt. Hondenbezitters? Daarmee praat hij wel eens hangend vanuit zijn raam (zelf heeft hij een kat). En er zijn: “botsingen tussen paarden- en hondenbezitters en dan moet ik arbitreren”.

En dan – dan eindigt de RadioRoute. Niks dus over die botsingen!
Terwijl dat door Joris van de Kerkhof wel beloofd was.
Zodat ik nu toch iets heb aan te merken op een RadioRoute die me al twee dagen érg blij maakt.

Joris – mocht je dit lezen (zal wel niet): wat wás het nou met die honden en die paarden?
Onderzoekende geesten willen weten.
En enthousiaste fans helemaal.