De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Neem de tweede afrit

door Reageer

Het grootste probleem in de Touretappe van vandaag wordt de Romeinse Steenweg bij Braives. Wegversmallingen, rotondes.
Zal dat wel goed gaan? Om het te controleren inspecteert Joris van de Kerkhof de route.
Niet op de racefiets (al had hij dat best gekund, een paar jaar geleden liep hij nog zonder enige voorbereiding de Vierdaagse). Maar in zijn auto.
“Een brede auto” vertrouwt hij ons toe dus denk ik: Hummer.

“Na tweehonderd meter, op de rotonde, neem de tweede afrit” instrueert hem Lucie of Eva (of hoe zijn TomTom-dame heet).
“Dat betekent,” legt Joris van de Kerkhof uit, “dat ik rechtdoor moet.”
“Neem de tweede afrit” herhaalt Lucie en “dat zeg ik” antwoordt de verslaggever die net als ik met zijn GPS blijkt te communiceren.

Een ijzeren kunstwerk op die eerste rotonde en dan bord na bord: “historische route” “wegversmalling” en “o, je mag hier maar vijftig rijden”.
Aan weerszijden van de versmalling een stoep met paaltjes van beton die er vorig jaar mei op zijn gezet maar waarvan er een hoop omver zijn gereden.
JvdK: “Toch vervelend voor die auto’s die dat hebben meegemaakt.”

Op een kruising “een plek waar herdacht kan worden” waar bloemen zijn neergezet. Veeg teken.
Mooi is het wel: klaprozen, groen, windmolen, “koeien die in alle rust staan te kijken als ze niet van het gras aan het eten zijn,” een boerderij waar een klein fietsje te koop staat (50 Euro).

Na zestien wegversmallingen (bij de meeste geen waarschuwingsbord) is het leed voor de wielrenners geleden maar de automobilist kán de route nog een keer rijden. JvdK: “Want mooi is-ie wel.”
Waarna deze leuke reportage met verkeersgeluiden en propvol ‘sfeer’ treffend eindigt met Lucie:
Indien mogelijk, keer om

Fietsen poetsen na het vuil van België

door Reageer

Er worden fietsen gewassen die vies zijn en vooral na het fietsen gisteren door België.
Joris van de Kerkhof staat niet bij de Rabo-renners maar bij onze eigen favoriete ploeg: de blije mannen uit Australië.
De Smokkelaars.

Nu het vuil wegpoetsen (gisteren was ‘four seasons in one day’), dan met de trein naar Luik en weer terug en ‘s middags “maybe have another ride”.

Twee jaar geleden bedachten ze dat ze dit jaar naar Europa (door JvdK uitgesproken als Uropa) zouden gaan om hun liefde voor het fietsen samen te beleven.
Vrienden (nee: ‘rivals’ corrigeert een van de Australiërs) nou vooruit: ook een beetje rivalen.
Maar de sfeer die we horen in het continue prettige samen praten op de achtergrond klinkt vooral als: vriend.
En als: blij.

In de krappe drie minuten die de verslaggever heeft voor zijn reportage komen we iets meer te weten over de mannen.
Geert die in 2 jaar 27 kilo kwijt raakte.
Andrew die een ongeluk kreeg en nu een plaat in zijn arm heeft en (gelach) zijn modellenwerk wel kan vergeten omdat hij “een beetje lelijk bij zijn neus” is.
Tim had een hersenbloeding. Hij is “very lucky to be here” want na zoiets ga je het leven en wat je kunt nog meer waarderen.

En dan, als bijna een ‘o ja, dat moet ook nog,’ vraagt Joris van de Kerkhof wie ze denken dat de Tour gaat winnen.
Bradley Wiggins. Of: Cadel (Evans).

Het klinkt alsof het ze niet echt interesseert.
Klopt. Het gaat om “de vriendschap”.
“We’re just friends” lachen ze.
En ze heten Smokkelaars, vertelt Joris van de Kerkhof nog eens en dan denk ik: waaróm heten ze nou zo maar “dat is het geheim”.
En ergens in de verte hoor ik een Australiër nog iets zeggen over ‘dirty’.

Blijf alsjeblieft aan hun wiel hangen, Joris.
Dit is een krent in de Tour de France-pap.

foto: Joris van de Kerkhof

Look left, look right

door Reageer

Vrolijk stadsgeluid, geroezemoes, Engels pratende en lachende vrouwen.
Joris van de Kerkhof zit op een terrasje in Maastricht met drie Australische vrouwen die wachten op hun mannen.
Om drie uur zouden ze er zijn, na een fietstocht vanaf Eindhoven.
Maar ze verdwalen en het wordt drie uur en een lekke band later.

“Are you married” hoor ik een van de vrouwen vragen en aangezien ze elkaar kennen moet de vraag aan de verslaggever zijn gesteld.
Hoe ze daar zo opkwam horen we niet en zijn antwoord evenmin (tis trouwens ‘ja’ weten we uit andere reportages).

“O my God, finally! Yes!” begroeten de vrouwen de mannen om zes uur. Met klingelbellen die bij de Tour Down Under worden gebruikt en die zijn meegenomen om de (vier) mannen aan te moedigen.
De vier maken deel uit van een vriendengroep van dertien, een jaar of vijftig, die elke zondag samen fietsen.
Maar alleen deze vier hebben de reis gemaakt.

“Just so pretty” was de fietstocht. Met “a lot of heritage and history”.
En elkaar bij elke kruising even inprenten: “Look left, look right, no cars, watch out for bikes” want dat wij hier rechts rijden is even wennen.

De mannen, met shirtjes met ‘Smokkelaars’ erop (in het Engels neem ik aan), gaan de komende weken door Frankrijk fietsen.
Met de Tour mee maar dan in het eigen tempo: dat van de langzaamste. Beetje rondkijken, beetje praten met elkaar.

Van de Proloog verwachten ze: “Lot of people, lot of screaming, really good atmosphere.”
Dan tegen de vrouwen: “The beer – is it cold?” “Yeah!” In dat geval: “Good! Cheers everybody.”
Klingel-klingel. Langzaam wegstervend.

Joris van de Kerkhof belooft dat hij de “blije mannen” nog een paar keer zal opzoeken.
Ik kan niet wachten.

Tender hearted woman

door 2 Reacties

Waar begint een goede verslaggever een reportage over een bedrijf: bij iemand die er met de poten in de klei (=aan de telefoon) staat.
Dus legt Joris van de Kerkhof zijn oor te luisteren bij de secretaresse van het Atheense radiostation 984 die tussen haar andere telefoontjes ook de telefoontjes opneemt van bellers voor het politieke programma.

Ze noteert hun gegevens op een papiertje, scheurt dat af (luide scheur) en stuurt het met de flessenpost 40 meter verderop naar de redactie. Herrie. En verbazing (bij mij) dat dat nog bestaat, van die zoevende kokertjes.

Nu, een minuut in de reportage verandert de muziek op de achtergrond van muzak-pianogepingel in een Engelse song. Iets over een tender hearted woman.
Info over wat op de radio is, lopen door holle gang met iemand van de Raad van Bestuur en: bezuinigingen. Ontslagen, salarisverlagingen.
En dan, wanneer de naam van Syriza valt: daar is de woman weer. Met een slang.

Afscheid nemen we via de presentatrice (“goeie dag en tot morgen”) en nu draait Joris van de Kerkhof de volumeknop van het liedje meer open.
Now she stroked his pretty skin and then she kissed and held him tight
But instead of saying thanks, that snake gave her a vicious bite
“Take me in, oh tender woman
Take me in, for heaven’s sake
Take me in oh tender woman,” sighed the snake

Ik zoek de tekst op. De moraal is: de vrouw moet niet zeuren want toen ze de slang in huis haalde *wist* ze dat hij een slang was en slangen zijn vals en ze bijten.

Wat ik nu nog niet weet is of dit het lijflied is van Radio 984 of dat Joris van de Kerkhof via de song een stiekeme boodschap onder zijn reportage heeft willen zetten.

To the death or survive

door Reageer

Joris van de Kerkhof praat in Griekenland met gewone mensen.
Met Spyros Lessis bijvoorbeeld.
Die hij zes weken geleden ook al sprak en die toen vertelde dat hij een proteststem ging uitbrengen op de Gouden Dageraad. Omdat de regering moest “opgeschrikt”.

Dit keer gaat zijn stem naar een grote partij, de Syriza of (waarschijnlijker) de Conservatieven. Want het zijn wel allemaal leugenaars, vindt hij, maar er moeten beslissingen worden genomen.
Maandag moet er een regering zijn “or we go to the death or we survive”.

Toen Joris van de Kerkhof Spyros zes weken geleden sprak had hij een baan bij Defensie en een tweede baan als ober. Zijn salaris op Defensie was teruggebracht van 1000 naar 677 Euro en nu kreeg hij van de baas van het café te horen dat hij daar genoegen moest nemen met 20 Euro voor 10 uur werk of anders voor hem duizend anderen. Terwijl hij alleen al aan huur 300 Euro kwijt is.
Wat nu. Misschien terug naar zijn eiland waar tenminste eten is: tomaten, aardappels en dieren. Zegt hij, stelt de verslaggever vast, met “a big smile”.

Als ik ergens een hekel aan heb zijn het gesprekjes met gewone mensen die niets meer toevoegen dan dat deze ene gewone mens toevallig dat ene vindt.
Met als toppunt van ellende de gemakzuchtige ‘Mag ik u wat vragen? Nee? Mag ik u dan wat vragen’ -straat-voxpop.

De gesprekjes van Joris van de Kerkhof zijn anders.
Het zijn portretjes van mensen die ons inkijkjes geven in hun ziel en tegelijk in de problemen van het volk.
In 3-4 minuten leren we ze kennen en gaan we een beetje van ze houden.

Die portretjes geven de verkiezing van vandaag kleur.
Hij gaat niet over de Euro, hij gaat over de mensen.
Voor wie ik vurig hoop dat ze ‘surviven’.