De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Schapen en trappelende paarden

door Reageer

Ik zat erop te wachten.
Stuur de grootste dierenliefhebber onder de NOS-verslaggevers naar de Tour de France en er komt een moment dat hij de fietsers de fietsers laat en op zoek gaat naar beesten.

Gisteren verkent Joris van de Kerkhof het parcours dat de renners vandaag gaan rijden.
Eerst met de auto de Aubisque op.
Boze fietsers komt hij tegen omdat ze hem te laat zagen (of omgekeerd).
En: “Erg veel schapen dichtbij de auto.”
Klingel-klingel doen die schapen met hun belletjes.

Campers (maar niet veel), een klein hotel op de top.
Daarna is het uitzicht “nog adembenemender” en kijk, nu ook paarden (hinnk! doen ze – dat treft) en koeien “met nóg grotere bellen”.

“Are they wild?” vraagt een Amerikaanse fietser die is gestopt om foto’s te nemen. Hij ziet immers geen herder.
De Amerikaan is een tijdje met de paarden meegereden, vertelt hij.

Eigenlijk zegt Joris van de Kerkhof, was hij op zoek naar de plek waar in 1951 Wim van Est 70 meter naar beneden zou zijn gevallen en waar een plaquette staat.
“Maar dit is veel mooier. De beesten lopen over de weg.”

Na de Amerikaan voegt zich een passerende Drent bij onze verslaggever.
“Wat een wereld, wat een wereld,” roept die verrukt uit.
“Adembenemend, ongelooflijk.” En: “Het is niet alleen het fietsen, als je dit overslaat heb je een gemiste kans.”

De volgende berg, vertelt Joris van de Kerkhof, is de Tourmalet.
Maar hier, kijk eens: de schapen en de trappelende paarden, (belletjes!).
JvdK: “Prachtig. De Tourmalet kan nog wel effe wachten.”

Prachtig – dat is ook het juiste woord voor deze reportage.

Last van de billetjes

door 1 Reactie

De fietsers van de Tour de Concorde, die om geld op te halen voor kankerbestrijding dezelfde route als de ándere Tour fietsen (maar dan steeds een dag eerder), hebben gisteren hun rustdag.

Joris van de Kerkhof staat met ze bij de finish in Pau.
“Spannend om de bekende koppen van tv in het echt te zien,” vinden ze.
Steven Kruijswijk komt voorbij. Hevig zwetend.
“Ze rijden letterlijk over je tenen.”

Renners van de Tour de Concorde begrijpen dat de ándere renners na de finish “even niet” denken, maar: “3e categorie, 4e categorie en dat was het” bagatelliseert JvdK de zwaarte van de rit.
Een opgewonden lachende vrouw. Ze heeft een renner aangeraakt. Nee, niet aan zijn billen. Haha.

“Je moet vooral rustig blijven en je lichaam ondergeschikt maken aan je geest want je *wilt* het” en mensen met kanker hebben het erger dan zij, doceert Hennie Kuiper.

Maartje heeft een vraag: “Ik heb nog een beetje last van mijn billetjes.”
Gelach. “Billetjes? De kont!”
Goeie zalf is de oplossing. Naar een drogist gaan, uitleggen en vragen.
Is het vel eraf of alleen rood? Rood en pijnlijk. Ja, das vervelend, maar uniek is het niet. Waarom denkt ze dat niet alle renners Parijs halen.
“Zo lang het niet gaat ontsteken, gewoon doorgaan” zegt de ervaringsdeskundige Kuiper.

Na het juichen en aanraken naar de camping. ‘Killing me softly’ klinkt op beschaafd volume uit een speaker.
De gewonden bespreken met de verslaggever hun leed.
Ze leggen uit dat de groep nog wel compleet is (alle 19) maar dat niet iedereen álle kilometers heeft gereden.
Een man is afgestapt door een pijnlijke knie: “Als je goed kijkt zie je de oude vorm van de knie er nog onder zitten.”

Er worden oefeningen gedaan. ‘Best lenig’ wordt een linkerknie voorbij de rechterheup gelegd.
Een vrouw is de dag ervoor 60 km voor de finish uitgestapt.
“Maar de motivatie is zo groot: ik wil gewoon Parijs halen en ik ga Parijs halen.”
JvdK: “Parijs is nog ver.”

Hoewel het nog licht is gaat de vrouw al naar bed. Want” ik moet zorgen dat ik alles eraan gedaan heb om morgen te overleven”.
Dit gedachtig de wijze woorden van Joop Zoetemelk: De Tour win je in bed.

Mooie reportages.

Much better than on the telly

door Reageer

De Tour volgen is een makkie voor journalisten.
Stickers op je auto, agenten die je vanwege die stickers overal doorheen laten, parkeren vlak bij de start.

Gisteren vergezelt Joris van de Kerkhof heel solidair zijn Smokkelaars. Die moeten de auto kwijt op 2 km van waar ze dénken dat de start is, en lopen dan langs de weg, pijlen volgend naar ‘Départ’.
Onderweg foto’s maken.
Onderweg ook een bbq met worstjes die doen denken aan wat de Australiërs een ‘sausage sizzle’ noemen.

De klingelende bellen en: “He smiled at me, he looked right at me, he’s got very blue eyes.”
Een van de vrouwen is helemaal verguld want de man met de prachtige blauwe ogen die naar haar lachte was Cadel Evans.
Stuart O’Grady van Greenedge ziet de groep staan met hun Australische vlaggen en geeft handjes.
Aardig.

Wat een knus gekabbel denk ik maar dan: het is hun laatste dag in de Tour de France.
Ze vonden de Tour fantastisch (vrouw: “amazing, much better than it is on the telly”), reizen nu nog een tijdje door Zwitserland en Italië en dan terug naar huis.

“See you in January” zegt Joris (door de vrouwen uitgesproken als *Joerus*) want dan is de Tour Down Under.
“Yes!” roepen de vrouwen uit en “We’ll show you around,” belooft een man.
Gelach en geklingel en daar gaan ze.

Mij teleurgesteld en beduusd achterlatend.
Want ik had verwacht dat ze er tot het eind zouden zijn.
Dat Joerus hun pad zou blijven kruisen.
Dat de blije mensen ook *mij* af en toe blij zouden blijven maken.

Maar nee, dat was het dan.
Ik ga ze missen.

foto’s: Joris van de Kerkhof

“Off we go”

door Reageer

Joris van de Kerkhof zou de Smokkelaars weer treffen bij de Mont Ventoux en daar zijn ze.
‘Perfect’ en ‘beautiful’ zeggen ze en ‘what a beautiful place’.

Terwijl ze de verslaggever met hartelijke kussen begroeten en vragen “has the Tour been good so far” waarop die (mogelijk) toen de microfoon uitstond reageerde met ‘breek me de bek niet open’.
Maar in de reportage blijft het gaan over de leuke Australische mannen die zelf de Mont Ventoux al beklommen (“very inspirational”) terwijl hun leuke vrouwen langs de kant iedereen die voorbij kwam luid schreeuwend aanmoedigden – want zo doe je dat Down Under.
Met hun bellen.

Gisteren volgen ze de étappe via de Franse televisie -die, vinden ze, te weinig informatie geeft- en is er luid gejuich bij de overwinning van Millar.
Cadel, dat zal ‘t niet worden dit jaar, weten ze intussen ook.

Waarna Joris van de Kerkhof wordt gehesen in een shirtje van de Smokkelaars en een zadel wat lager voor hem wordt gezet.
Op vermoed ik een bezorgde opmerking van een van de groep zegt een vrouw: “He’s Dutch. He rides a bike all the time.”
Maw: geen zorgen.
Helm? Vrouw: “He’s Dutch, he doesn’t need one.”
Wat wél moet: fotootjes maken. “Smile!”

En “off we go”.
Heuvel op en weer af. Trappen. Wat praten.
JvdK: “Dit is vriendschap, sociaal zijn met elkaar, en je kunt ook je verhaal kwijt.”
Waarbij, valt me op, de verslaggever tijdens dat praten amper zwaarder ademhaalt.
Wat niet alleen pleit voor zijn conditie maar ook voor zijn vakwerk.
Want niks zo slap als “hijg, hijg, ik span me in” als truukje om ‘actie’ te verbeelden.

We eindigen weer op een terrasje, klinkende glazen, een kerkklok, krekels “en Australiërs, die zóveel plezier hebben” (JvdK).
“Cheers!” roepen ze.
Ergens tussendoor hoor ik een van de mannen de groep aanduiden als ‘Smokkelaars’. Geen ‘smugglers’ dus.
Écht in het Nederlands. Hoe zit dat ‘nou?

Ik vind ze geweldig, deze ‘blije mensen’.
Maar waar is de foto van de verslaggever op z’n fiets in het shirt zónder helm?

 

Het is zoals het is

door Reageer

Het waait hard, de wolken zijn grijs en Joris van de Kerkhof zoekt met Nico Verhoeven, ploegleider van de Rabobankploeg, een beschut plekje om uit te huilen.
Gisteren afscheid genomen, vertelt Verhoeven met een grafstem. Van Robert en van Bauke en van Mark.
“En dan probeer je die knop om te zetten. Dat het is zoals het is.”

Dat afscheid, hoe gaat dat bij wielrenners, wil Joris van de Kerkhof weten. Worden er dingen gezegd of gaat het in stilte.
“Bij de één is het anders dan bij de ander,” vertelt Verhoeven.
Net als bij gewone mensen.

Trainen op vallen, op val-breken, is dat een idee, oppert de verslaggever op een toon van ‘zal wel niet’. Zal inderdaad niet. Want dat kun je niet thuis op een matje doen, dat moet in een wedstrijdsituatie (Verhoeven:) “en ik denk dat geen enkele renner er behoefte aan heeft met 70 km per uur op het asfalt te smakken. En dan zal ook geen enkele judoka de behoefte hebben dat voor te doen – op een fiets en met die snelheid.”

Worden de renners die afscheid hebben genomen psychologisch begeleid?
Nee. “Ik zie ook niet dat dat bij een renner zou moeten,” zegt de ploegleider.
En: “Wielrennen is een mannensport” (tjee – en dan te bedenken dat onze enige *succesvolle* wielrenners vrouwen zijn).
Maar: “En die (de mannen dus, jd) gaan niet naar een psycholoog of psychiater?” lacht onze verslaggever met een vriendelijk lachje.
Okee. Vroeger was dat zo. Nu kán het wel, een psycholoog. Weet Verhoeven. En als het moet kunnen ze “iemand contacteren”.

In zijn tijd (20 jaar geleden) als wielrenner, was dat anders.
“Vroeger stapten renners af en over tien jaar stappen nog renners af.”
Maw (denk ik dat hij bedoelt): niet miepen.

Nog wat verzuchtingen over het weer en de lange rit naar het volgende hotel naar de finish en wie weet wordt het “een mooie dag”.

Dat was weer een fijn gesprek.