De Koude Kalkoen

Lara Rense

Hopen dat ánderen Afrika helpen

door Reageer

Amper geland (maar natuurlijk wel Business Class gereisd, dat scheelt) moet staatssecretaris Ben Knapen verantwoording afleggen aan Marcel Oosten en vooral Lara Rense.

Hij is in het vluchtelingenkamp Dabaab in Kenia geweest. “Het kamp barst uit zijn voegen” is Knapen opgevallen. Er moet dus voedsel komen.
“Geen reden tot nadenken over een structureel andere oplossing voor deze regio?” informeert Lara Rense.
“Als u,” probeert Knapen het persoonlijk te maken, “honderden kilometers naar het zuiden marcheert” dan wil ‘u’ eten. “Het gaat er in eerste instantie om dat deze mensen niet van de honger omkomen.”
LR: “En dán?”
Nadenken over “elders vestigen”.

Marcel Oosten: “Is de internationale druk op Somalië niet te veel verslapt?”
Druk op dat land kán niet, legt Knapen (overtuigend) uit.

De hulp dan maar. “Oxfam verwijt Europese landen dat ze traag zijn,” houdt Lara Rense de staatssecretaris voor. “Voelt u zich aangesproken?”
Antw: “Ja en nee.” Het *is* erg, herhaalt hij nog eens. Maar anders dan bij de tsunami: “Je schrikt niet in 1 keer wanneer je de tv aanzet.”
LR: “Ja. Maar is dat voor u een reden voor een extra bedrag.”

Knapen hoopt “op andere landen en op burgers”.
Terwijl veel burgers weer wijzen naar de overheid. Of vooral inzoemen op de strijkstokken waaraan een hoop zal gaan hangen.
Ik voorspel dat we die mensen gewoon hartstikke dood laten gaan.

Apenvrouwen stijgen in aanzien door moederschap

door Reageer

Vijf gorillababy’s in een half jaar.
Zoveel heeft de Apenheul nog nooit meegemaakt (normaal is 1 per jaar).

“Waar komt die geboortegolf vandaan” vraagt Marcel Oosten en “tja, mannetje, vrouwtje” grapt verzorger Tjerk ter Meulen.
Ter zake: vijf jaar geleden kreeg de groep een nieuwe leider. “Vrouwtjes vinden het prettig, zo’n jonge man.”
De moeders maken het goed, ze “zitten er gelukkig en zorgzaam bij” en over twee jaar kan “het grut heerlijk met elkaar spelen”.

Papa bemoeit zich niet met zijn kids, maar hij geeft de moeders wel extra aandacht omdat hij ze wil beschermen. De vrouwtjes stijgen zo door het moederschap in de rangorde.

“Zijn er andere manieren waarop de vrouwtjes zich kunnen onderscheiden ten opzichte van de grote leider” informeert Lara Rense. Interessante vraag, want het moederschap is niet iedereen gegeven en er moeten toch méér manieren zijn om een man te boeien.
Ter Meulen vat ‘m niet (nu even ervan uitgaand dat ik ‘m wel vatte en dat de presentator niet iets héél anders bedoelde). Wel voorspelt hij een interessante periode waarin de onderlinge hiërarchie wordt herschikt.

Maar eerst vandaag een babyshower. “De grootste ooit.”
Weinig zo leuk als een aaibaar diertje van de dag.

Smeltend ijs en vroege ganzen

door Reageer

Nee hoor, het klimaat verandert niet.
Zeggen domoren die oogkleppen verkiezen boven handen uit de mouwen en er zelf iets aan dóen. Dat ijs op de Noordpool (om eens een dwarsstraat te noemen) – dat groeit toch ook weer *aan*?

En dan is daar onderzoeker Maarten Loonen die in enkele minuten uitlegt hoe dat zit met het ijs dat smelt en steeds sneller.
Hij is op Spitsbergen, heeft het over temperaturen en over ijs dat warmte terugkaatst en water dat warmte opneemt. Relevant: meerjarig ijs is vier meter dik, 1-jarig ijs is veel dunner waardoor het ook weer sneller smelt. En omdát het sneller verdwijnt zijn er dus meerdere koude jaren nodig voordat het ijs herstelt.

Voor wie dat nog te abstract is: tot 2007 was de uitkomstdatum voor de ganzen 30 juni, dit jaar was het 23 juni.
Loonen hóórt Lara Rense en Marcel Oosten denken: “dat is maar een weekje” dus voegt hij eraan toe: “In een zomer die maar negen weken duurt is dat een groot verschil.”

De onderzoeker (bekend van zijn dagboeken bij Vroege Vogels) blijft nog twee weken op Spitsbergen.
“Tussen de dolfijnen en de ijsberen.” En de ganzen natuurlijk.

Via twitter werd ik gewezen op dit leuke filmpje.

“Gaat het weer een beetje?”

door Reageer

“Gaat het weer een beetje” vraagt Lara Rense aan Gio Lippens die we gisteren door de transistor heen vuur zagen spugen.
Om de gevaarlijke weggetjes waarop renners wel onderuit móesten gaan.
Hij wou niet vloeken, zei hij, zoals, Sebastiaan Timmerman op de motor wél had gedaan. Maar het weggetje van de grote valpartij omschreef hij toch maar als ‘beginnend met een K en eindigend op een T’.

Wanneer de auto Johnny Hoogerland het prikkeldraad in maait en Voeckler alleen maar hárder doorrijdt, explodeert Gio Lippens.
Franse complotten?! De verslaggever zégt het niet maar hij komt er dichtbij.
Heel fijn om te horen, die boze opwinding, wanneer je je zelf net wezenloos bent geschrokken. Dan wil je (ik) niet horen dat zoiets nu eenmaal kan gebeuren en dat ongelukken in kleine hoekjes zitten.

Maar “de dag erna zie je het weer anders”, vertelt Lippens.
Eerst was er inderdaad de *woede*. Toen hoorde hij Johnny zelf reageren: “Hij zal het niet expres hebben gedaan.” Terwijl pa Hoogerland ook al kalm reageerde. Daarom: “Even ademhalen en dan komt het allemaal weer goed.”

Dus even zakelijk praten over de auto’s en wie erin zitten en of dat moet.
En dat “zelfs de renners die niet gevallen zijn, toe zijn aan een rustdag.”

Het gaat denk ik inderdaad weer een beetje met Gio Lippens.
Nu Johnny Hoogerland nog.

[Lees ook de column van Gio Lippens over zijn woede en hoe hij erop terugkijkt]

“Gewoon mijn buurvrouw…”

door Reageer

Jurgen van den Berg heeft het in Lunch! over de miljoenennota.
Dat de regering niet wil dat de inhoud uitlekt. Terwijl journalisten dat wel willen.
Dat de inhoud nu toch eerder bekend wordt. Dat Kamerleden niet mogen reageren. Hoe zal dat uitpakken.

Maar, legt hij voor aan Ernst-Jan Pfauth, “is dat nou een journalistendingetje of denk je dat gewoon mijn buurvrouw er ook nog wat van vindt.”

‘Gewoon mijn buurvrouw’
‘Mijn oude moeder’
‘Mijn schoonmoeder’

Er is nog steeds werk aan de winkel voor ons, feministes.