De Koude Kalkoen

Jeannette Parramore

Zwavelvreter mist zure regen

door Reageer

De zwavelvreter is een korstmos dat smult van zwaveldioxide ook bekend als ‘zure regen’.
Tijdens de hoogtij van die zure regen (jaren zeventig en tachtig) genoot het mos van de dampen en veroverde de bossen.
Terwijl andere korstmossen het loodje legden of zeldzaam werden.

Jeannette Parramore zoekt met korstmosonderzoeker Kok van Herk op de kronkelige oude dennen in het bos tussen Den Dolder en Soest naar de zwavelvreter. Daar moet het mos zitten áls het ergens zit.
Waren ooit hele boomstammen erdoor bedekt, nu moet er met een loep naar gezocht.
Zoals Van Herk beeldend beschrijft: “In het verleden moest je blind zijn om ze *niet* te zien, nu moet je met je neus tegen de boomstam.”
Want: weg zure regen betekent ook (grotendeels) weg zwavelvreter.

Fluisterend speurt de deskundige op de stammen. Daar! Een paar sporen.
Een chemisch goedje erop en: de zwavelvreter die eigenlijk bruinbeige is slaat rood uit.
Oh! Wat bijzonder! Wat móói.

Het zijn deze reportages die ik in Vroege Vogels het meest waardeer.
Een aaibaar beestje leuk beschrijven is (bijna) geen kunst aan. Een snoeperig vogeltje evenmin.

Maar de mier en het mos.
Geweldig.

Wordt Jeannette de nieuwe Andrea?

door 1 Reactie

Na vandaag nog 2x Andrea van Pol.
Als ik het al niet gewoon wist omdat ik die dingen onthoud, pepert de VARA het me wel grondig in met de reclames. Nog 3x! tetteren ze de hele week. En na vandaag dus nog 2x.
Wie haar zal opvolgen is onbekend. Althans: ik weet het niet.

Vandaag leest verslaggeefster Jeannette Parramore de berichten met Andrea van Pol mee. Zodat ik nu denk: zou zij de nieuwe Andrea worden?
Daar zou ik zeer wel mee kunnen leven. Sterker: het lijkt me een erg goed idee een vertrouwde stem die kennis van zaken heeft als presentatrice (het moet een vrouw zijn, vindt de VARA) te laten aantreden.

Ook omdat ik altijd bang ben dat een of andere gek bedenkt dat zo’n grappig BNN-bijdehandje jonge luisteraars kan trekken terwijl wij bedaagde oudjes tóch wel blijven luisteren zodat wij niet gepaaid hoeven worden.

Er wordt gewerkt aan de verbinding

door Reageer

Ik ben zo gewend aan dat de radio wérkt (op een enkele keer na dat de telefoonverbinding met een verre correspondent eruit knalt), dat ik het eerst niet geloof wanneer een Vroege Vogels-reportage stokt.
Jeannette Parramore loopt met twee vogelaars door de Ooijpolder op zoek naar de koekoek.
“Hier ben ik, ik ben een interessante man, kom naar me toe” roept de koekoekman. Terwijl de koekoekvrouw hysterisch giechelt: hihihihihi.

Na drie minuten: “Het aangekondigde programma is tijdelijk onderbroken, er wordt gewerkt aan de verbinding.” Opzet! denk ik. Nu komt een bijzondere aankondiging.
Maar er is echt iets stuk dus babbelen de presentatoren wat en dan komt er muziek en opeens “hij moet rupsen hebben, hè” waarmee we de reportage vrijwel in het begin weer oppakken. Om die op exact hetzelfde moment drie minuten later te horen afbreken.
Dit wordt niks, dus: later vandaag terugluisteren op de site, stelt Menno Bentveld voor.
Wat ik in dit verband een ongelukkige woordkeus vind.

Muziek! En dan doet-ie het toch en horen we de hele acht minuten durende reportage.
En die eerste drie minuten dus voor de derde keer. Wat de concentratie niet ten goede komt: ja, ja, dat weten we nu wel dat het mannetje niet territoriaal is en het vrouwtje wel en dat ze rupsen eten en hoe ze klinken.

Als ik Jeannette Parramore was zou ik nu ontzettend balen.

Voor de beekprik wil je het beste

door Reageer

“Kijk daar! Een grote regenworm!”
Wanneer iemand verrukt zoiets uitroept weten we zeker dat we bij Vroege Vogels zitten.
Anders dan bij bv het Radio 1 Journaal wordt daar niet beknibbeld op de lengte van reportages zodat we ons acht minuten laten bijpraten over de beekprik. Dat blijkt een vis die drie tot zes jaar als blinde larve in de bodem van een beek niks doet behalve eten. Dan is hij volwassen, krijgt oogjes, ziet met die oogjes een soortgenoot, stopt met eten en geeft zich over aan de liefde. Kijk! “Ze zuigen zich vast met hun bek en liggen met de achterlijven tegen elkaar aan en maken paaibewegingen.”
Verslaggeefster Jeannette Parramore: “Wat een sierlijk gezicht.”

Ze is op pad met Matthijs de Vos en Ykelien Damstra (allebei van een Waterschap – impliciet pleidooi voor behoud van zo’n Waterschap) die mooie dingen zeggen over helder, zuurstofrijk water en mossen en dat de beekprik het zwaar heeft. En de beekprik – “daar wil je het beste voor” (Damstra).
Jeannette Parramore, gebogen over de visjes: “Hoe lang duurt zo’n paring.” De bevruchting van de eitjes is in een paar minuten gepiept maar het paaien zélf kan uren duren, wat zeg ik: dágen. Tot de beekprik letterlijk óp is want die eet nu niet meer en sex kost energie.
JP: “Het klinkt een beetje tragisch.”
De Vos: “Het is de natuur.”
Dan: o jee, die ene, die beweegt niet meer! Zou-ie..? Zou kunnen. Maar gelukkig: hij komt weer bij. Ook dat is namelijk des beekpriks: af en toe een dutje doen tussen het bedrijven van de liefde door.

Ik ben dol op zulke radio.

Een hap zand en dan de heuvel op

door Reageer

Klik-klak, klik-klak, klik-klak.
Het handwerk van fotografen is hét achtergrondgeluid in de natuurreportage van Jeannette Parramore in Vroege Vogels. “Met collega’s van de televisie en de krant” is ze erbij wanneer twee jonge wisentkalfjes uit de trailer komen. Ze zijn opgehaald uit natuurpark Lelystad en moeten (als ze dat willen natuurlijk) tzt vier vorig jaar in Kennemerland geboren vrouwtjeskalfjes bevruchten. Omdat papa wisent dat anders doet en dat verzwakt het ras.
Jeannette Parramore tegen de onderzoeker die het wisentproject begeleidt : “En als die vaderstier zich nou toch aan zijn dochters wil vergrijpen, gaan jullie dan ingrijpen?”
De man zal, vertelt hij, niet “Ho! ho! Niet doen!’ roepend er tussen springen want: “Dat is dan de natuur.”

Intussen verkennen de stiertjes het terrein. Door eerst een hap zand te nemen en dan een heuvel op te lopen. Net als soortgenoten die hier eerder zijn losgelaten. Een is zo goed even in de microfoon te grommen: “Dat is het enige geluid dat ze maken.”

Halverwege de heuvel, in de rode avondzon, houden de dieren stil.
JP: “Alsof ze nog even blijven staan voor de televisie.”
En: “Wat een lief gezicht dat ze zo bij elkaar blijven.” Dat blijkt niet ‘lief’ maar ze zijn alleen in een vreemde wereld en blijven daarom samen tot ze meer grip op de omgeving hebben. Dan sluiten ze zich aan bij de kudde – of niet. Wat kan worden gevolgd dankzij zenders om hun nek.

Een typische Vroege Vogels-reportage. (Relatief) wild dier wordt uit krat of trailer losgelaten, onze verslaggever is erbij (met een hoop collega’s), vindt het dier lief en geeft schijnbaar terloops informatie. Niet erg verrassend, wel aangenaam om naar te luisteren.
Met extra informatie op de site. Ook over hoe we de kudde door die zenders kunnen volgen. En: mooie foto’s.