De Koude Kalkoen

Lara Rense

Koude handen bij Code Oranje

door Reageer

“De handen worden kouder en de lippen worden blauwer” stelt Karin Alberts vast. Bij haar en bij de andere (vele) journalisten die staan te wachten tot de dijk bij Tolbert doorbreekt of in elk geval het water er overheen loopt.
De sfeer is gespannen. Onder die journalisten dus. De Groningers zullen wel zien hoe het gaat. Ze zijn het gewend, dit soort toestanden. En meestal valt het mee.
Bovendien: de boeren laten hun dieren niet in de steek.

Eén vrouw vindt de verslaggeefster die vanochtend (KA:) “de schrik van haar leven heeft gekregen”. Vrouw: “Ja, ik maak me wel een beetje zorgen.”

En het Groninger museum? Gaat het ontruimen?
“Het Groninger museum staat het water aan de lippen” twittert Lara Rense om kwart voor zeven. Maar: Nee. Bericht Rienk Kamer later.
Morgen misschien.
O ja, en Peter Rehwinkel is al 24 uur in touw en ziet er nu moe uit.

Vissers! Die gaan even niet het IJsselmeer op.
De veerboot naar Vlieland vaart niet.
Schiphol annuleert en vertraagt vluchten.
Treinen hebben storingen.

Altijd leuk, het Radio 1 Journaal bij ‘Code Oranje’.
Alle journalistieke hens aan dek, iedereen paraat, blauwbekken op 1800 meter van dé dijk.
Dus áls er iets zou zijn gebeurd, waren er een hoop vingertjes aan de pols.
Alleen gebeurt er niets.
Althans vrij weinig.

Joris van de Kerkhof stopt met Het Filiaal

door 7 Reacties

Joris van de Kerkhof ‘hield’ vandaag zijn laatste Filiaal.
Vanaf 1997 deed hij het één dag in de week, sinds september 2009 afwisselend met Marc-Robin Visscher week op week af van maandag t/m vrijdag.
Toen noemde de NOS het niet meer Filiaal maar dat bleef het natuurlijk wel.
Denk aan de eend die waggelt en kwaakt.
In januari treedt Maino Remmers aan als nieuwe Filiaalhouder.

“Goeiemorgen Lara”
Nooit meer “goeiemorgen Lara”, nooit meer verzuchtingen over het weer en het landschap en de maan. Bandjes uit een ver verleden, altijd goed gekozen.
Het ene onderwerp was leuker dan het andere (kon hij ook niet helpen, hij werd gestuurd) maar steeds verrassend was wat hij ervan maakte. Onvoorspelbare wendingen, ontboezemingen, (meest vriendelijk) prikken in gesprekspartners. Bij serieuze onderwerpen gevoelig voor de juiste sfeer en vertrouwen wekkend.

Vijf vragen
Ik stel beleefd vijf vragen die hij vriendelijk beantwoordt.
Maar ik kan wel janken want de ochtend zonder het Filiaal van Joris van de Kerkhof zal nooit meer de ochtend zijn van gespannen verwachting en me aangenaam laten verrassen, geamuseerd en ontroerd raken en het dan nog eens overdenken en voor mezelf samenvatten en er hier een stukje over tikken.

Maar goed.
Hier de vragen en de antwoorden.

(1) Sprak het week-op-week af je direct al aan?

Ik begreep het achterliggende idee wel. Luisteraars meer bekend maken met dezelfde verslaggever op lokatie. In theorie zou het dus ook door één verslaggever gedaan kunnen worden. Niet week op week af, maar altijd. In de praktijk is dat best wel extra zwaar.

Ik had het eerder in een zomerperiode gedaan (voor de RadioRoute) en dat beviel toen ook.

Het enige nadeel van week op week af is dat er in week af niet zo veel tijd voor andere dingen over blijft. De algemene verslaggeving, nog eens een keer een bijzondere rechtszaak volgen, naar een aardbeving… dat zat er niet in.

(2) Wat verwachtte je als verslaggever te kunnen toevoegen, welk extra dacht je te kunnen bieden? Is het gelukt?

Ik had het idee dat ik wat losser zou worden. Tijdens het Filiaal was ik al wel een beetje los. Maar de kleine aanpassingen, niet meer op vaste tijdstippen in de uitzending (behalve kwart over zes en kwart voor zeven), variëren in korte en lange(re) bijdragen, het meer persoonlijk maken van een onderwerp, zorgde voor nog meer losheid.
Die losheid, dat meer persoonlijke is volgens mij soms wel gelukt.

Het bijzondere van live verslaggeving is ook dat de manier van verslaggeven totaal anders kan zijn. Als je het persoonlijker maakt, kunnen de verschillen tussen de verslaggevers groot zijn. Dat kan interessant contrast opleveren.

Ik ben niet over alles tevreden. Ik had soms wat tekstvaster willen zijn. En misschien wat minder ‘eh’ zeggen.

(3) Waarom ben je gestopt?

Het werd een beetje vermoeiend.
Ik wil zelf wel een keer uitslapen. Overdag slaap ik niet in zo’n week. En aan het einde van de week ben ik dan zeg maar best wel een beetje moe.

Het vroege opstaan zal ik dus niet missen.
Wel de rust van de ochtend. Voor de file uit. De dauw over de velden als het een beetje licht is vóór zes uur. De opkomende zon, de ondergaande maan. De verhalen van de mensen.
Zo naturel en boos als bijvoorbeeld afgelopen dinsdag in Oude Pekela. Zo eerlijk, onomwonden als de bouwdirecteur afgelopen donderdag.

De afwisseling zal ik ook wel missen. Neem deze week. Van houtverkopende natuurbeschermers van Staatsbosbeheer, via de armoede in noordoostgroningen, de stilte de dag na ‘Luik‘, een bouwplaats over werkloosheidscijfers en dan eindigend met een pater die het nooit in de gaten heeft gehad.
Dat is toch een mooie journalistieke live radio week.
En de regen en de wind vielen eigenlijk ook wel mee.

(4) Wat ga je nu doen? Zul je nog wel eens invallen, komt er een avond-Filiaal, ga je naar het buitenland? Iets anders?

Het afgelopen jaar zijn er naast Marc-Robin Visscher en ik niet veel invallers geweest. Marc-Robin en de nieuwe Filiaalhouder, Maino Remmers, zullen het toch voornamelijk zelf doen.
Ik zeg niet ‘nooit’, maar heel logisch lijkt het me niet.
Maar ik kan me voorstellen dat ik het wel leuk zou vinden om het nog een keer te doen.

En verder? Er komt in de avond meer structurele live verslaggeving. Zou je ook een soort Filiaal kunnen noemen. Misschien doe ik dat.
Mbt het buitenland: die mogelijkheid is er nu tenminste weer.

(5) Wat zeg je als ik zeg dat ik je erg ga missen?

Dat ik dat voor jou geen prettig gevoel vind.

Een meptas geeft zekerheid

door Reageer

Ontwerp een méptas.
Idee van het Tassenmuseum Hendrikje, prijs wordt vanavond uitgereikt.

Een meptas? Om mee van je af te slaan?
Kan, zegt Sigrid Ivo van het museum. Maar het is ook een ‘power statement’, een meptas “geeft zekerheid”. Denk aan de tas van Thatcher. Die hoefde haar tas maar op tafel te zetten of de vergadering kon beginnen (zelfs als ze zelf niet in de kamer was).
“Hedy d’Ancona heeft met haar tas een collega gemept” herinnert zich Marcel Oosten.
O ja? Vertel eens! Reageert Lara Rense.
Het was (dus) een collega. In het Europees parlement.

MO: “Moet er een hoefijzer in?”
Niet per se. Wel moet hij zijn van stevig materiaal.
Lara Rense (zelf een slappe tas) begrijpt al dat er ook een hengsel aan moet zitten: “Voor de zwaaikracht.”

De ontwerpers komen met de origineelste ideeën, vertelt Sigrid Ivo: een vliegenmepper, een bokshandschoen, een theepotje en… naaldhakken eronder.

Voor wie niet zoveel met tassen heeft maar wel met meppende vrouwen: lees dit leuke artikel.

Aan een paraplu de lucht in

door 4 Reacties

Zonnetje in Radioland is Joris van de Kerkhof vanochtend.
In storm en regen staat hij op het Groningse platteland met de paraplu die hij kreeg van technicus Jantien en die nu kapot is. “Als een ballon waar ik aanhang en als ik zou meegeven en een heel licht mannetje zou zijn, zou ik zó de lucht ingaan.”
De luisteraar ziet het voor zich.

Zoals de luisteraar ook voor zich ziet hoe de Filiaalhouder later in een fabriek van de Maaltijdservice in een wit jasje met een rood mutsje langs de pannen van een meter doorsnee met aardappelpuree (met kantelmechanisme) loopt. Dit keer geholpen door een via @Laradio verspreide foto.

Het onderwerp is serieus.
Werkloosheid. En dan mn op het Groningse platteland. Waar de Maaltijdservice zich op een industrieterrein heeft gevestigd (zodat 73 mensen werk vonden) maar waar 14% een uitkering heeft.

Minister Kamp doet er in gesprek met Lara Rense en Marcel Oosten luchtig over.
Werkloos? Ga omscholen en verhuis naar Zeeland. In de thuiszorg zijn er banen zat (wel ja, en enig idee wat die betalen?).
Heeft de oudere werknemer problemen? Moet die maar zorgen dat ze waarde houdt voor de baas, geschoold blijft, hard eraan trekt. Lager salaris accepteren kan ook.

Joris van de Kerkhof luistert in Pekela met mensen van een reïntegratiebureau en banenzoekers. “Met stoom uit de oren” heeft Lara Rense gehoord. “Respectloos naar mensen die geen baan hebben” vinden ze Kamp. “Alsof ze niet willen.”
Ze hebben “het gevoel dat de minister ergens anders vandaan komt”.
Of zoals Lara Rense formuleert: “Er bestaat de indruk dat het leven in uw hoofd wat simpeler in elkaar steekt dan in Pekela.”

Kwa understatement.

O, denneboom

door Reageer

Marc-Robin Visscher (“ik spreek tot je vanaf de Bible belt”) doet vanochtend een klassiek Filiaal waar de NOS niet zónder lijkt te kunnen. De kerstboom. Die u allen (ik niet) dit weekend massaal gaat kopen. Zodat het ‘piekweekend’ in die handel is.

Wisten we dat een denneboom eigenlijk een spar is, vraagt de Filiaalhouder. Ja, dat wisten we (na al die eerdere Filialen) allang. Daarin heb je soorten en maten en ook prijzen maar die laatste zijn vooral hóóg. Tenzij je kiest voor een kneus die vannacht is omgewaaid en z’n top heeft verloren.

Het grootste deel van de ochtend brengt Marc-Robin Visscher door bij kweker Tessemaker (“zeg! Bent u zelf eigenlijk ook een kerstman?” antw: ja). Negentigduizend bomen heeft de man verkocht en het hele jaar trekt elke dag een man met een schaartje langs de bomen om ze mooi in model te knippen.

Wil Lara Rense een kerstboom? Jazeker: “een grote, mooi groen”. Die zóu tegen de veertig Euro moeten kosten maar de Filiaalhouder zal afdingen. Waar Tessemaker best in mee wil gaan: “Als zij een beetje reclame voor ons maakt.”
Volgens mij was het hele Filiaal 1 grote reclamespot voor de kweker die zichzelf goed verkocht wat niet vreemd is want: “Ieder jaar rond deze tijd komen de journalisten een praatje maken.”

Dan nog even langs een tuincentrum en nu wil Marc-Robin Visscher juist weer een zielig boompje voor Lara meenemen maar met bállen.

Een echt MRV-Filiaal.
Geholpen door de studio waar elk fragment werd ingeluid met een andere versie van ‘O, denneboom’.