De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Gewoon dóen, die blues

door Reageer

Nederweert is een rijke gemeente.

Joris van de Kerkhof is erheen geweest, kondigt Frederique de Jong aan en dan: een mondharmonica.
Staat de verslaggever op een straathoek bij een niet onverdienstelijk spelende straatmuzikant? Nee.
Het is Henk Evers, de burgemeester van Nederweert, die het jasje met de koninklijke onderscheiding heeft uitgetrokken, wat ritme heeft getapt met zijn voet en is losgebarsten in ‘de blues’.

JvdK: “Kunt u óók opleven van de cijfers?”
Dat óók. Omdat het goed gaat met zijn gemeente na tientallen jaren sober beleid.
Wat denkt hij, zullen de inwoners ook tevreden zijn?
Waarschijnlijk niet.

Nu dus écht de straat op.
Voor ijssalon Florence, op een bankje: “Hoe voelt dat nou in een gemeente te wonen waar het financieel goed gaat?”
Prima! Zegt een man.
– Voelt u dat ook echt?
Nee, dat niet.

Een vrouw denkt het wel te merken.
“Ze zijn bezig met herinrichten.”
En de straat is net gedaan.
Met nieuwe bankjes.

Terug naar de burgemeester die nog steeds mondharmonica zit te spelen.

Joris van de Kerkhof begint weer over het geld.
Daarvoor is hij immers door de baas naar Nederweert gestuurd.
Zo krijgt hij uit de burgemeester “een antropologische verklaring” waarom het er goed gaat.
Ze wonen op zandgrond en dan moet je hard werken om in je onderhoud te voorzien.
“De Nederweertenaar heeft een motto, en dat motto luidt: gewoon dóen.”
JvdK: “En houdt van de blues.”

De burgemeester is nu helemaal niet meer te houden, zet nog wat aanvullende muziek op via de mobiele telefoon en daar gaat hij weer, met zijn mondharmonica.

Geweldige reportage.

Meneer Joris van de radio is er ook

door Reageer

Eerlijk? Ik vind bij alle verkiezingen niks zo volstrekt oninteressant als blatende jongeren met nergens op gefundeerde meningen die omdat de media denken dat dat móet toch hun minutes of fame krijgen.
Kan het mij wat schelen wat de kids denken, vinden, roepen.
(het kan mij trouwens ook niks schelen wat oudere voxpoppers vinden)

Ik heb buiten Joris van de Kerkhof gerekend.
Die is bij een debat in Helmond. Geleid door meneer Kees.
Whoa! Doet de zaal: “Zo te horen hebben we er zin in.”
“We hebben hier ook mensen van politieke partijen!”
Iets gedempter “yeah”
“En meneer Joris van de NOS radio – is er ook. Wordt opgenomen!”
Ik dénk enthousiast gejuich te horen maar ik kan me vergissen.

JvdK: “En dan gaan ze los, 100 leerlingen, 8 politici, 4 stellingen.”
De vragen, vindt hij, zijn vaak interessanter dan de antwoorden.
Over stageplaatsen. Over hangjeugd waar ze zélf last van hebben.
Met als gevolg persoonlijke antwoorden van de politici.
Een politicus vertelt dat hij homo is.
En dat hij niet meer met zijn vriend hand in hand durft te lopen.

Komt de overlast door Marokkanen?
Wie zijn er Marokkaans hier? Drie, vier?
Voelen jullie je hier thuis?

JvdK, als een voice over, vertelt dat jongeren tussen 18 en 24 niet willen gaan stemmen.
Maar hier, op het ROC in Helmond, is het anders.
De gespreksleider wil handen omhoog: wie gaat er stemmen.
“O, das jammer. Best veel mensen niet.”
Een aantal ervan mág nog niet.

Maar of ze nou gaan stemmen, concludeert de verslaggever, “er is in elk geval voldoende interesse in maatschappelijke onderwerpen”.
“Bedankt!” roept de gespreksleider naar de zaal. “En stemmen, hè? Stemmen!”

Een leuke, flitsende (ja!) reportage.
Maar wat een beroerd geluid telkens wanneer er iets uit de zaal kwam.
Alsof de microfoon door een koffiebekertje tegen een deur moest opnemen.

Via twitter: dit verklaart het.
Joris van de Kerkhof moest onder érg beroerde omstandigheden het geluid opnemen.

De Promenade als splijtzwam

door Reageer

Amper verkiezingsposters.
Wel een paar van Ons Belang maar, legt de lijsttrekker uit, het gaat er ook niet om snel even heftig campagne te voeren. Campagne voeren door je vier jaar te bewijzen.

Joris van de Kerkhof is op Schiermonnikoog.
Waar de vier (locale – landelijke doen er niet mee) partijen iets vinden van het nieuwe bezoekerscentrum, De Promenade.
Vijf ton stelt de gemeente ter beschikking.
Alleen is er “nog een kleine kink in de kabel” zegt een gemeenteraadslid van Schiermonnikoogs Belang, in de vorm van een zeven ton garantstelling. “En daar moeten we nog een robbertje over vechten.”
JvdK: “Met wie?”
Met de twee oppositiepartijen.

De vrouw in het groepje zit namens 1 van die partijen in de raad en is tegen.
Omdat ze geen lastenverzwaring wil.
Een man zou twijfelen, veronderstelt Joris van de Kerkhof, maar dat is niet zo. Hij is vóór want volgens hem is er “geen of nauwelijks risico voor de burger”.
Omdat er participanten zijn, die “ervoor gáán”.

Op verzoek van de verslaggever draaien de politici zich om naar “een beetje aftands wit bezoekerscentrum”(JvdK).
Wat moet daar over een paar jaar staan?
“Een levendig gebouw met alles onder 1 dak” voorspelt een van de mannen.
“Eén groot succesverhaal. Met leuke dames om u te ontvangen.”

De hamvraag: “Speelt het onder de bevolking?”
“Zéér” zegt de vrouw.
De Promenade is zelfs “een splijtzwam”.

Waarna het clubje onder vrolijk gelach het eens blijkt te zijn over dat Schiermonnikoog een bijzonder eiland is (mét een altijd hoge opkomst bij verkiezingen).

Volgens mij komen ze er wel uit.

Drie gouden letters en gezoem

door Reageer

“Daar staat-ie!”
Joris van de Kerkhof wijst een man aan.
Lang, grijs haar, beetje kalend.
Hij vraagt de man zich om te draaien naar het gemeentehuis en iets te vertellen over “drie gouden letters”.
Het zijn “de L van Laren, de B van Blaricum en de E van Eemnes”.

We horen de wind en het “gezoem”, beschrijft de verslaggever poëtisch, van de snelweg.
Om de aanleg ervan tegen te gaan en te voorkomen dat de gemeente die nu 8800 inwoners telt zou worden uitgebreid tot 20.000 is veertig jaar geleden de partij Dorpsbelang opgericht.
“Met enig succes” zegt de man.
Van wie we dankzij de aankondiging weten dat hij Eddy van IJken heet.

Als een soort Back to the Future neemt Joris van de Kerkhof zijn gast in de auto (“let u maar niet op de troep”) mee naar de andere twee gemeentes waar hij heeft gewerkt: als raadslid en als wethouder.
Onderweg kijken ze waar borden voor Dorpsbelang in de tuin staan.
Niet alléén bij familie.

Gepruttel over een winkelcentrum.
Te groot in de ogen van Van IJken. Hij had het liever kleiner gezien.
Maar, weet hij, “in de politiek krijg je niet altijd je zin”.

Verwarring omdat de politicus een haven ziet en Joris van de Kerkhof een paard.
Maar de haven was vróeger.

Ze staan voor een klein gebouw waar Van IJken ooit met een gemeenteraad vergaderde.
Vertel! Wat schiet hem te binnen.
Iets uit de rondvraag: of de burgemeester ervoor kon zorgen dat er voortaan rookwaar stond.
En verdomd. De volgende vergadering stonden er bekertjes met sigaren en sigaretten.
De man lacht.
Er is inderdaad wel het een en ander veranderd.

Een mooi portretje van een mooie man.
Geen idee waar hij politiek voor staat maar dat hoef ik ook niet te weten.
Ik woon niet in Eemnes en wie daar wél woont is voor die informatie niet aangewezen op het Radio 1 Journaal.

Ballen in de lucht en valsheid

door Reageer

Vrolijke hoempamuziek.
Een jongleur. Met vijf ballen in de lucht.
De PvdA voert campagne in Oosterhout.
Met, zegt de fractievoorzitter, “een publiekstrekker om ons te ondersteunen maar het gaat om ons verhaal. Ons contact met de mensen.”
En de rode rozen natuurlijk.

Joris van de Kerkhof vindt een kiezer die zijn hele leven PvdA heeft gestemd maar die nu aarzelt over de SP. Hij wil “kijken wat ze gedaan hebben met de buurthuizen”.
“Sterke wijken daar staan we echt voor” verzekert hem de fractievoorzitter.
“Die bouw je op met een activiteitencentrum met een bibliotheekvoorziening met sportvoorzieningen en zorgvoorzieningen…”
Bla-bla en babbel, denk ik, maar de zwevende kiezer lijkt overtuigd: “We moeten de kant uit dat we het sámen kunnen doen met respect voor elkaar.”

Wég van de hoempa naar elders in Oosterhout waar de man van Pro Oosterhout *gele* rozen uitdeelt.
Vijftien jaar was hij lid van de PvdA maar nu is hij “er helemaal klaar mee”. Zo klaar dat hij in december nog voor die partij raadslid werd en een maand later zich al afsplitste.
JvdK: “Wist u dat u zoveel válsheid in u had?”
Nou, válsheid… “het is de Kieswet die bepaalt dat ik dat mag”.

Daar is de fanfare weer.
Mét de lijsttrekker.
“Veel plezier, leuk hecht team, ontzettend veel plezier en lol maar ook ontzettend veel inhoud.”

We komen terug bij de ballen.
Terwijl de hoempa aanzwelt gooit de PvdA-voorman ballen in de lucht.
Een, twee, drie.
Maar, valt Joris van de Kerkhof op, de vierde heeft hij niet opgeworpen.
“Ik hou me vast aan de zekerheden die ik heb.”

Hij bedoelt het symbolisch positief.
Ik hóór het symbolisch anders.