Eerlijk? Ik vind bij alle verkiezingen niks zo volstrekt oninteressant als blatende jongeren met nergens op gefundeerde meningen die omdat de media denken dat dat móet toch hun minutes of fame krijgen.
Kan het mij wat schelen wat de kids denken, vinden, roepen.
(het kan mij trouwens ook niks schelen wat oudere voxpoppers vinden)
Ik heb buiten Joris van de Kerkhof gerekend.
Die is bij een debat in Helmond. Geleid door meneer Kees.
Whoa! Doet de zaal: “Zo te horen hebben we er zin in.”
“We hebben hier ook mensen van politieke partijen!”
Iets gedempter “yeah”
“En meneer Joris van de NOS radio – is er ook. Wordt opgenomen!”
Ik dénk enthousiast gejuich te horen maar ik kan me vergissen.
JvdK: “En dan gaan ze los, 100 leerlingen, 8 politici, 4 stellingen.”
De vragen, vindt hij, zijn vaak interessanter dan de antwoorden.
Over stageplaatsen. Over hangjeugd waar ze zélf last van hebben.
Met als gevolg persoonlijke antwoorden van de politici.
Een politicus vertelt dat hij homo is.
En dat hij niet meer met zijn vriend hand in hand durft te lopen.
Komt de overlast door Marokkanen?
Wie zijn er Marokkaans hier? Drie, vier?
Voelen jullie je hier thuis?
JvdK, als een voice over, vertelt dat jongeren tussen 18 en 24 niet willen gaan stemmen.
Maar hier, op het ROC in Helmond, is het anders.
De gespreksleider wil handen omhoog: wie gaat er stemmen.
“O, das jammer. Best veel mensen niet.”
Een aantal ervan mág nog niet.
Maar of ze nou gaan stemmen, concludeert de verslaggever, “er is in elk geval voldoende interesse in maatschappelijke onderwerpen”.
“Bedankt!” roept de gespreksleider naar de zaal. “En stemmen, hè? Stemmen!”
Een leuke, flitsende (ja!) reportage.
Maar wat een beroerd geluid telkens wanneer er iets uit de zaal kwam.
Alsof de microfoon door een koffiebekertje tegen een deur moest opnemen.
Via twitter: dit verklaart het.
Joris van de Kerkhof moest onder érg beroerde omstandigheden het geluid opnemen.
Geef een reactie